|
Αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα που κυριαρχεί
στη Ρώμη αλλά και σε Βρυξέλλες και Βερολίνο και
λιγότερο ο σχηματισμός υπηρεσιακής κυβέρνησης, η
αλλαγή του εκλογικού νόμου και ο προσδιορισμός
των πρόωρων εκλογών.
Ακόμη και στην πιο ανώδυνη για ομολογιούχους,
μετόχους και καταθέτες φόρμουλα διάσωσης της
Monte dei Paschi, η εμπιστοσύνη της κοινής
γνώμης θα έχει διαταραχθεί και θα τροφοδοτήσει
ακόμη περισσότερο την αντισυστημική οργή και
διαμαρτυρία στην ευρωσκεπτικιστική της λογική.
Αργά αλλά σταθερά προβάλλει μια Ιταλία που
κλυδωνίζεται από δύο κρίσεις, από την οριακή
κατάσταση του τραπεζικού συστήματος και από την
πολιτική κρίση, δύο κρίσεις που
αλληλοτροφοδοτούνται σε σχέση συγκοινωνούντων
δοχείων.
Τα προβλήματα των ιταλικών τραπεζών δεν
δημιουργήθηκαν στα χρόνια του Ρέντσι, αλλά τα
χρεώνεται, καθώς το αδιέξοδο καταγράφηκε στο
τέλος της θητείας του, με την ΕΚΤ που αρνήθηκε
να δώσει παράταση στη Monte dei Paschi για την
ανακεφαλαίωσή της να εμπεδώνει ακόμη περισσότερο
την αίσθηση μιας ολοένα και διογκούμενης μερίδας
της κοινής γνώμης ότι δεν υπάρχει μέλλον για την
Ιταλία εντός Ευρωζώνης.
Ετσι πριν προλάβει ο Ρέντσι να παίξει το χαρτί
της πόλωσης στις πρόωρες εκλογές, με το
Δημοκρατικό Κόμμα να είναι το μόνο με καθαρή
ευρωπαϊκή πλατφόρμα και να διεκδικεί το
μεγαλύτερο μέρος του 40% που έλαβε το «Ναι» στο
δημοψήφισμα, έρχεται η κατάρρευση της τρίτης
μεγαλύτερης τράπεζας να πριμοδοτήσει και τις
τρεις εκδοχές του αντιευρωπαϊκού λαϊκισμού, τον
αντισυστημικό του Κινήματος των Πέντε Αστέρων
του Γκρίλο, τον δεξιό της Φόρτσα Ιτάλια του
Μπερλουσκόνι και τον ακροδεξιό της Λέγκας του
Βορρά, Σαλβίνι.
Γιώργος Καπόπουλος (Έθνος) |
