Με την άποψη μας για το μνημόνιο (με την έννοια της
ανασυγκρότησης του κράτους) να είναι ως γνωστών θετική (από
την αρχή της κρίσης), θα πρέπει να τονίσουμε για ακόμη μια
φορά ότι άλλο μνημόνιο και άλλο αυτό που γίνεται αυτή τη
στιγμή, αλλά και σε ένα βαθμό συνέβαινε με τις προηγούμενες
κυβερνήσεις.
Πρώτων, τα προγράμματα λιτότητας και δημοσιονομικής
εξυγίανσης (αυτό είναι το μνημόνιο) θέλουν πολιτική ηρεμία.
Όπως έχουμε γράψει και σε σχετικό σχόλιο κάτι τέτοιο σε αυτή
τη χώρα είναι πολυτέλεια. Κάθε λίγο και λιγάκι έχουμε
εκλογές και πολιτική κρίση.
Δεύτερον, το μνημόνιο πρέπει να το πιστέψει η πραγματική
οικονομία. Αυτή τη στιγμή, αυτήν την κυβέρνηση δεν την
πιστεύει κανείς από την πραγματική οικονομία. Η ίδια η
κυβέρνηση, όπως έχει πει ο ίδιος ο Τσίπρας, δεν πιστεύει το
μνημόνιο. Είναι δυνατόν αυτό να επιτύχει και να λειτουργήσει
κάτι το οποίο δεν πιστεύει αυτός ο οποίος καλείται να
εφαρμόσει;
Τρίτον, τα προγράμματα λιτότητας θέλουν φαντασία και
ρεαλιστικά σχέδια ανάπτυξης και όχι κρατισμό ….. Αυτή η
κυβέρνηση θέλει (την εποχή της ψηφιακής τηλεόρασης) να
ορίζει μέχρι και πόσα κανάλια θα υπάρχουν, ακόμη και τι θα
παίζουν αυτά (το τελευταίο αυτό μεταξύ σοβαρού και αστείου).
Η πρώτη απόφαση αυτής της κυβέρνησης ήταν η αύξηση των
μισθών των υπαλλήλων της ΔΕΗ και η επαναπρόσληψη υπαλλήλων.
Αυτό θα πει «Σοβιέτ».
Τέταρτον και ίσως το πιο σημαντικό. Τα προγράμματα λιτότητας
(μνημόνια) θέλουν τη συνεργασία του λαού. Ο ελληνικός λαός
τις ημέρες της δημοσιονομικής ασυδοσίας τις έχει ξεχάσει (όχι
φυσικά όλοι, αλλά οι περισσότεροι από εμάς, άμεσα ή έμμεσα
κερδίσαμε από αυτήν την κατάσταση της χώρας, τις τελευταίες
δεκαετίες). Τώρα που ήρθε ο λογαριασμός από αυτά που κάναμε
ως χώρα, φταίνε απλά οι άλλοι. Έτσι και αλλιώς αυτή είναι η
μόνιμη λογική των ελλήνων. Πάντα φταίει κάποιος άλλος ….
Μαζί φυσικά με το να ψοφήσει η «κατσίκα του γείτονα». |