"Kουλου-βάχατα"

00:01 - 12/09/18

Επιβεβαιώνεται  

Στο ζήτημα των συντάξεων τώρα. Λίγο μετά τη ΔΕΘ και τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού, όσο περνάνε οι ημέρες επιβεβαιώνονται οι πληροφορίες πως η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να θυσιάσει όσο το δυνατόν περισσότερα από τα αντίμετρα για να σώσει τις συντάξεις. Τουλάχιστον τις μειώσεις των συντάξεων στις περισσότερες των περιπτώσεων, αφού κάποιες μικρές μειώσεις στα υψηλά κλιμάκια μπορεί να γίνουν.

Ουσιαστικά αυτό άρχισε να λέει ήδη από τη ΔΕΘ ο έλληνας πρωθυπουργός, αφού μελετώντας κανείς τις προτάσεις του διαπιστώνει πως πολλές από τις τελικές εξαγγελίες ήταν τσεκουρωμένες σε σχέση με τα όσα αρχικά είχανε διαρρεύσει.

Και όπως όλα δείχνουν, αυτή είναι μια πρόταση την οποία είναι έτοιμοι να αποδεχθούν οι θεσμοί, τουλάχιστον το ευρωπαϊκό σκέλος τους. Και το λέμε αυτό γιατί το ΔΝΤ εξακολουθεί να θεωρεί το μέτρο διαρθρωτικό και όχι δημοσιονομικό, με άγνωστό ποιά θα είναι η τελική στάση του ταμείου.

Ενδιαφέρουσα πρόταση

Με ενδιαφέρον διαβάζουμε τα όσα αναμένεται να ανακοινώσει η ΝΔ για το ασφαλιστικό στη ΔΕΘ, το ερχόμενο «ΣΚ», με ένα σύστημα 3 πυλώνων. Και δεν κρύβουμε ότι βρίσκουμε τη συγκεκριμένη πρόταση (εφόσον επιβεβαιωθεί) πολύ ενδιαφέρουσα και σίγουρα προς τη σωστή κατεύθυνση.  

Σύμφωνα λοιπόν με τα όσα διαρρέονται, η  πρόταση για το νέο Ασφαλιστικό που θα παρουσιάσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης το ερχόμενο Σαββατοκύριακο στη ΔΕΘ θα στηρίζεται στη φιλοσοφία «εάν δουλεύεις περισσότερο θα παίρνεις περισσότερη σύνταξη και αν δουλεύεις λιγότερο θα παίρνεις λιγότερα πίσω», σε μεγάλο βαθμό σε αντιδιαστολή των όσων ισχύουν αυτή τη στιγμή.

Σύμφωνα πάντα με τις σχετικές πληροφορίες, στις προτεραιότητες του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι η κατάργηση του Νόμου Κατρούγκαλου και η θέσπιση ενός νέου ασφαλιστικού συστήματος που θα αμείβει όσους εργάζονται περισσότερο.

Το νέο σύστημα που αναμένεται να εξαγγείλει ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα στηρίζεται σε τρεις πυλώνες ασφάλισης. Ο ΕΦΚΑ θα εξακολουθήσει να είναι ο φορέας για τον πρώτο πυλώνα που θα είναι υποχρεωτικός, δημόσιος και αναδιανεμητικός.

Στον δεύτερο πυλώνα, που θα είναι επίσης υποχρεωτικός, οι πολίτες θα αποταμιεύουν σε έναν προσωπικό τους λογαριασμό μέρος των εισφορών τους μπορώντας να επιλέξουν είτε έναν δημόσιο φορέα, είτε ιδιωτικά συνταξιοδοτικά ταμεία. Σύμφωνα με στελέχη της ΝΔ, η σχετική ρύθμιση εισάγεται για να μη διακυβεύονται στο μέλλον οι συντάξεις αναλόγως της οικονομικής συγκυρίας. Παράλληλα, οι ασφαλισμένοι θα έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν τον τρίτο πυλώνα, που είναι η συμπληρωματική ιδιωτική ασφάλιση.

Δηλαδή κάτι που γίνεται ούτως ή άλλως σήμερα, καθώς όποιος το επιθυμεί μπορεί να έχει επιπλέον ασφάλιση σε ιδιωτικές εταιρείες. Το σύστημα αυτό εφαρμόζεται σε διάφορες παραλλαγές σε πάρα πολλές χώρες εδώ και χρόνια, όπως η Γερμανία, η Αγγλία, η Ολλανδία, η Σουηδία, η Νορβηγία, ο Καναδάς και η Νέα Ζηλανδία.

Όπως έγραψαν χθες τα Νέα, με το νόμο Κατρούγκαλου ο νέος τρόπος υπολογισμού της σύνταξης επηρεάζει αρνητικά την αναλογικότητα μεταξύ παροχής και ετών ασφάλισης. Το ποσοστό της σύνταξης δηλαδή μειώνεται αναλογικά όσο αυξάνονται τα έτη ασφάλισης και οι καταβαλλόμενες εισφορές. Μάλιστα για ασφαλισμένους με περισσότερα από 25 έτη ασφάλισης η μείωση των συντάξεων τους είναι δεδομένη και κυμαίνεται μεταξύ 15% και 25%.

Όσοι για τις κατώτατες συντάξεις γήρατος, οι πράγματι θετικές διαφορές στην ουσία μετατρέπονται σε αρνητικές, αφού οι απώλειες λόγω κατάργησης του ΕΚΑΣ ή της «εξαΰλωσης» της επικουρικής σύνταξης είναι κατά πολύ υψηλότερες.

Και χωρίς να είμαστε εργατολόγοι και περιμένοντας φυσικά να ακούσουμε τις τελικές ανακοινώσεις, θα επαναλάβουμε πως στη βάση τους, οι συγκεκριμένες προτάσεις είναι σωστές.

Για αυτό και γκρινιάζουμε

Το σχόλιο αυτό είχε γραφθεί για τη Δευτέρα. Ωστόσο η ειδησεογραφία δε μας το επέτρεψε και το κάνουμε σήμερα. Αυτό όμως μικρή σημασία έχει. Σε σχέση λοιπόν με αυτά τα οποία συνεχώς γράφουμε, χαρακτηριστικά ήταν τα στοιχεία στα τέλη της προηγούμενης εβδομάδας. Τι έδειξαν αυτά; Πως με βάση τα τελευταία στοιχεία για την ανάπτυξη στο β΄ τρίμηνο, η χώρα μας βρέθηκε στις τελευταίες θέσεις της Ευρωζώνης. Και μόνο επιτυχία δε μπορεί να το χαρακτηρίσει κανείς αυτό όταν μιλάμε για μια Ελλάδα που έχει καταγράψει μια ιστορική συρρίκνωση της τάξης του 25%. Και τι αποδεικνύει αυτό; Απλά ότι ναι μεν έχουμε δει τα χειρότερα απλώς σερνόμαστε. Και ας φανταστούν τι θα μπορούσε να σημαίνει για την ελληνική οικονομία, ένα σενάριο ενός slow down στην παγκόσμια οικονομία.

Σύμφωνα λοιπόν με τα επίσημα στοιχεία της Eurostat, η οικονομία της ευρωζώνης αναπτύχθηκε με ρυθμό 0,4% το δεύτερο τρίμηνο του έτους, σύμφωνα με στοιχεία που ανακοίνωσε η Eurostat.  H ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία επιβεβαίωσε την πρώτη μέτρηση για την τριμηνιαία άνοδο του ΑΕΠ στις 19 χώρες της ευρωζώνης, ενώ αναθεώρησε οριακά την ετήσια αύξηση στο 2,1% από 2,2% προηγουμένως. 

Την ισχυρότερη ανάπτυξη μεταξύ των 19 κρατών μελών κατέγραψαν η Μάλτα, η Εσθονία και Ρουμανία με 1,9% η πρώτη και 1,4 οι άλλες δύο.

Η Ελλάδα, η Γαλλία και η Ιταλία ήταν οι χώρες με τη μικρότερη ανάπτυξη το δεύτερο τρίμηνο, στο 0,2%, όπως φαίνεται και στο παρακάτω γράφημα της Eurostat. Τέλος, αναφορικά με την ανάπτυξη σε ετήσια βάση μόνο τρία κράτη της Ευρωζώνης είχαν χαμηλότερες επιδόσεις από την Ελλάδα, που κατέγραψε ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ κατά 1,8%. Χαμηλότερα ήταν η Δανία (0,6%), η Ιταλία (1,2%) και Γαλλία (1,7%).

Για να ντρεπόμαστε για τη χώρα μας…

Διαβάσαμε το παρακάτω άρθρο στην Καθημερινή και θα λέγαμε πως τα όσα τα όσα διαβάσαμε μας κάνουν να ντρεπόμαστε για τη χώρα που ζούμε. Τα υπόλοιπα σχόλια δικά σας.

Αγώνας δρόμου για τα σχολεία Ελληνικών στο εξωτερικό

Ηταν τέλη Ιουνίου, όταν κοντά στους 120 μαθητές όλων των ηλικιών στριμώχτηκαν στη μικρή αίθουσα της «Μιλιάς», του ελληνικού σχολείου γλώσσας στη Λυών, για την αποφοίτησή τους. Τα παιδάκια του νηπίου και του δημοτικού τραγούδησαν, τα μεγαλύτερα πήραν το δίπλωμά τους. Πολλά από αυτά είχαν γεννηθεί στη Γαλλία, άλλα είχαν έρθει εκεί σε μικρή ηλικία και παρότι στο σπίτι οι περισσότεροι γονείς τούς μιλούν ελληνικά, ξεκινώντας το γαλλικό σχολείο έβλεπαν σιγά σιγά την ελληνική γλώσσα να γίνεται για αυτά η δεύτερη, συχνά μια ξένη γλώσσα.

Ηταν ένα χαρούμενο απόγευμα, συγκινητικό για πολλούς από τους γονείς που έβλεπαν την πρόοδο των παιδιών τους. Για αυτό και η Κλειώ Μπουρνόβα, η πρόεδρος του συλλόγου γονέων, στενοχωριόταν που με την ομιλία της ίσως θα χαλούσε το κλίμα. Ολο τον χρόνο προσπαθούσε να μην τους απασχολεί με τα προβλήματα που αντιμετώπιζε η «Μιλιά», αλλά η κατάσταση ήταν πλέον οριακή. «Η προσπάθειά μας μπορεί να σβήσει από στιγμή σε στιγμή», τους είπε. Πέρυσι είχε χρειαστεί να μετακομίσουν σε χώρο με υψηλότερο ενοίκιο και το υπουργείο Παιδείας δεν είχε καταφέρει να στείλει εκπαιδευτικό. Ετσι αναγκάστηκαν να ξοδέψουν όλες τις αποταμιεύσεις του συλλόγου για να πληρώσουν μια εκπαιδευτικό και να βγει η χρονιά. «Πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε εάν δεν μας στείλουν ούτε φέτος κάποιον από την Ελλάδα», τους είπε.

Εκείνες τις ημέρες είχε επιβεβαιωθεί πως τον Σεπτέμβριο θα ερχόταν κάποιος, αλλά η κ. Μπουρνόβα, ίσως από προαίσθημα, ίσως λόγω της εμπειρίας της, δεν ήταν αισιόδοξη. Δυστυχώς η ανησυχία της βγήκε αληθινή: στις 13 Αυγούστου η φιλόλογος που θα ερχόταν απέσυρε την αίτησή της. «Κάνω τα πάντα για να μη μείνετε χωρίς καθηγητή», τους έγραφε η συντονίστρια εκπαίδευσης στις Βρυξέλλες. Μια νέα προκήρυξη τώρα θα πάρει χρόνο για να ολοκληρωθεί, χωρίς να είναι βέβαιο πως θα βρεθεί κάποιος. Οι αποσπάσεις γίνονται πλέον με μειωμένα επιμίσθια, τα οποία καθυστερούν μήνες να καταβληθούν.

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η «Μιλιά» δεν είναι κάτι το ξεχωριστό – αυτή τη στιγμή, τα Τμήματα Ελληνικής Γλώσσας (ΤΕΓ) στο εξωτερικό καλούνται να διαχειριστούν ανάλογες δυσκολίες της κρίσης. Γονείς, εκπαιδευτικοί αλλά και στελέχη του υπουργείου Παιδείας μίλησαν στην «Κ» για τη μεγάλη πρόκληση που έχουν να αντιμετωπίσουν: από τη μια έχουν γίνει τεράστιες περικοπές, από την άλλη λόγω του brain drain έχει αυξηθεί δραματικά ο αριθμός των νέων γονέων που επιθυμούν τα παιδιά τους να συνεχίσουν μαθήματα Ελληνικών στο εξωτερικό για να μη χάσουν την επαφή με τη γλώσσα.

Η αξία της γλώσσας

Οταν το 2016 ο Βασίλης Γκιόκας ανακάλυψε πως ο 4χρονος γιος του θα μπορούσε να κάνει μαθήματα Ελληνικών στη «Μιλιά», ενθουσιάστηκε που το κράτος έστελνε εκπαιδευτικό από την Ελλάδα για να τον διδάξει: «Σκέφτηκα πως ίσως ήταν ο τρόπος τους να ξεπληρώσουν τις τύψεις και τις ενοχές που μας έδιωξαν από τη χώρα», λέει γελώντας. Μαζί με την οικογένειά του είχε φύγει το 2012. Εχοντας μείνει επί μήνες απλήρωτος, ένιωθε πως στην Ελλάδα δεν υπήρχε πλέον κανένα μέλλον για εκείνον. Στο σπίτι τους στη Γαλλία, μιλούσαν εξαρχής αποκλειστικά ελληνικά, ο γιος τους καταλάβαινε τα πάντα, αλλά κάποια στιγμή είχε μπλοκάρει και δυσκολευόταν να μιλήσει. «Νομίζω πως αφότου φύγαμε από την Ελλάδα, κατάλαβα πόσο σημαντική είναι η μητρική γλώσσα, πως ουσιαστικά δηλώνει τόπο. Σε εμένα οι λέξεις θυμίζουν στιγμές που έχω ζήσει, στον γιο μου αυτό δεν θα συμβεί», εξηγεί. Ο ίδιος θεωρεί πολύ σημαντικό το να βάλει ο μικρός από τώρα γερές βάσεις στα Ελληνικά – είναι απαραίτητο για όλη την οικογένεια, αφού δεν έχουν αποκλείσει το να επιστρέψουν κάποια στιγμή στην Ελλάδα. Το να χάσει ο γιος τους την επαφή του με τη γλώσσα μπορεί να είναι αποτρεπτικό για μια τέτοια κίνηση.

Αυτό μοιάζει να είναι έγνοια των περισσότερων νέων γονιών που λόγω κρίσης έχουν αναγκαστεί να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό. Ο Γιάννης Κυριαζής, που μένει από το 1999 στην Ολλανδία, τα τελευταία χρόνια αφιερώνει χρόνο στους «Nεοαφιχθέντες», ένα δίκτυο-δίχτυ προστασίας για όλους αυτούς που έρχονται μαζικά πλέον. Αυτό που βλέπει είναι πως όλοι ανεξαιρέτως οι γονείς τον ρωτούν πού μπορούν τα παιδιά τους να συνεχίσουν μαθήματα Ελληνικής Γλώσσας. Εκείνος τους καθοδηγεί σε ένα από τα πέντε ΤΕΓ της Ολλανδίας, αλλά όπως λέει, οι Ελληνες πλέον δεν μεταναστεύουν μόνο στα μεγάλα κέντρα: «Πλέον, μας βρίσκεις μέχρι και στο τελευταίο χωριό. Ξέρω περιπτώσεις γονέων που κάθε Σάββατο οδηγούν χιλιόμετρα για να κάνει μάθημα το παιδί τους», εξηγεί.

Επίσημη παρότρυνση να μάθουν... Ιταλικά

Η οικογένεια Βασιαρδή, λίγες εβδομάδες αφότου εγκαταστάθηκε στη μικρή πόλη Πουατιέ στη Γαλλία, επικοινώνησε με το ελληνικό προξενείο για να μάθει πώς θα μπορούσε ο γιος της να κάνει μαθήματα. Καταλάβαιναν πως δεν θα ήταν δυνατόν να υπάρχει Ελληνας καθηγητής σε κάθε χωριό της Γαλλίας, παρ’ όλα αυτά στενοχωρήθηκαν με τον τρόπο που αντιμετώπισαν την επιθυμία τους: «Μα γιατί δεν μαθαίνει Ιταλικά», επέμειναν. Τελικά το αγόρι παρακολουθεί κάθε Παρασκευή βράδυ δίωρο μάθημα Ελληνικών στη «Μιλιά» μέσω Skype. Και άλλοι γονείς, που μίλησαν στην «Κ», έχουν εισπράξει τα τελευταία χρόνια μια αντίστοιχη αντίδραση από το επίσημο κράτος: «Νιώθουμε πως μπερδεύουν την επιθυμία μας για την εκμάθηση της γλώσσας με κάτι εθνικιστικό», εξηγεί η κ. Μπουρνόβα, η πρόεδρος του συλλόγου της «Μιλιάς». «Προσπαθούμε να τους εξηγήσουμε πως δεν θέλουμε να κάνουμε ένα κρυφό σχολειό, θέλουμε να ενταχθεί η γλώσσα στη ζωή μας, στην πόλη που ζούμε, όχι να είναι περιθωριακή μόνο για τη γιαγιά και τον παππού τα καλοκαίρια».

Το πρώτο βήμα

Η ίδια μαζί με άλλους γονείς δημιούργησε τη «Μιλιά» το 2004. Ο γιος της ήταν τότε στο δημοτικό και το μάθημα των Ελληνικών γινόταν αποκλειστικά από έναν ιεροδιδάσκαλο. Τα παιδιά βασικά έπαιζαν και μάθαιναν ελληνικές προσευχές. Οταν εκείνη, ούσα πανεπιστημιακός, θέλησε να βοηθήσει στην οργάνωση των τμημάτων και της διδασκαλίας, αντιμετώπισε αντιδράσεις: «Μπορεί να μιλάω αγγλικά, αλλά αυτό δεν με κάνει Αγγλο, μόνο μέσω της Ορθοδοξίας θα γίνουν τα παιδιά Ελληνες», της είχε πει ένας κληρικός. Οταν τελικά κατάφεραν να στήσουν τη «Μιλιά», είχαν διάφορα επίπεδα διδασκαλίας με τέσσερις εκπαιδευτικούς αποσπασμένους από την Ελλάδα.

Με την κρίση όμως, έχασαν όλα όσα είχαν χτίσει με κόπο. Και δεν ήταν οι μόνοι: τον Νοέμβριο του 2011, με μια υπουργική απόφαση, από τα 1.000 αναγνωρισμένα Τμήματα Ελληνικής Γλώσσας έμειναν 100. Δύο από αυτά που έχασαν τότε την αναγνώριση ήταν και τα ΤΕΓ της Λωζάννης και της Γενεύης. Ο Μανόλης Λαδουκάκης, εκπαιδευτικός εκεί, κατάλαβε από την πρώτη στιγμή πως το σχολείο που λειτουργούσε ήδη 40 χρόνια για τα παιδιά της ομογένειας ήταν θέμα χρόνου να διαλυθεί: «Δεν χάσαμε όμως ούτε ένα λεπτό», εξηγεί στην «Κ». «Με την οικονομική βοήθεια 15 οικογενειών, ξεκινήσαμε να οργανωνόμαστε ώστε το σχολείο να λειτουργήσει χωρίς τη βοήθεια του κράτους από την επόμενη κιόλας χρονιά. Οι χορηγοί αυτοί δεν είχαν απαραίτητα παιδιά στο σχολείο, θεώρησαν όμως σχεδόν ανήθικο, από τη στιγμή που μπορούσαν, να μη στηρίξουν το σχολείο». Επτά χρόνια μετά, νιώθουν πως δικαιώνεται η γρήγορη αντίδρασή τους: τα άλλα ΤΕΓ στη χώρα με δυσκολία συνεχίζουν τη λειτουργία τους βασιζόμενα σε ένα κράτος που δεν μπορεί να αντεπεξέλθει.

«Να μη χάσουν τα παιδιά μας την επαφή τους με την Ελλάδα»

Τα πρώτα χρόνια της κρίσης ο Μανόλης Αλεξάκης, τότε συντονιστής των ΤΕΓ με βάση τις Βρυξέλλες, κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια να μην κλείσουν τελείως ολόκληρα τμήματα σε πόλεις με πολλούς μαθητές. Ο ίδιος ήταν για χρόνια αποσπασμένος εκπαιδευτικός στη Γερμανία και ήξερε από πρώτο χέρι πως υπήρχε περιθώριο για συμμάζεμα. Και από εκεί ξεκίνησε. Κατ’ αρχήν βρήκε πολλές περιπτώσεις κακοδιαχείρισης όπου για παράδειγμα η ελληνική κοινότητα νοίκιαζε στο ΤΕΓ δική της αίθουσα σε τιμές εξωφρενικές ή τμήματα-φαντάσματα που λειτουργούσαν χωρίς μαθητές. Στη συνέχεια οργάνωσε τα προγράμματα των εκπαιδευτικών έτσι ώστε να καλυφθούν περισσότερα από ένα τμήματα και σε άλλες πόλεις. Στη «Μιλιά», για παράδειγμα, μεσολάβησε και ζήτησε από τον καθηγητή που είχε αποσπαστεί στο Παρίσι να ταξιδεύει μια ημέρα την εβδομάδα με το τρένο στη Λυών. Παρακάλεσε τους γονείς να πληρώνουν τα έξοδα αυτά και εκείνοι το δέχτηκαν με μεγάλη χαρά και ανακούφιση. Την επόμενη χρονιά βέβαια δεν το κατάφερε και η «Μιλιά» επιβίωσε χάρη στη Σταυρίνα Δημητρίου, μια εκπαιδευτικό που είχε έρθει για μεταπτυχιακό και εθελοντικά έκανε μαθήματα. Συνεχίζει για τρίτη χρονιά και πλέον πληρώνεται από τους γονείς. Τόσο η ίδια όμως όσο και οι άλλοι αποσπασμένοι εκπαιδευτικοί προσπαθούν να αντεπεξέλθουν στον διαρκώς αυξανόμενο αριθμό των μαθητών.

Συνδετικός κρίκος

Ο κ. Αλεξάκης θυμάται χαρακτηριστικά πως το 2015 λίγο πριν φύγει από το πόστο του συντονιστή στις Βρυξέλλες, του έστειλαν τα νούμερα από τις νέες εγγραφές στην Ευρώπη. «Σε κάποιες χώρες, όπως π.χ. η Ελβετία, είχαν τετραπλασιαστεί τα νούμερα και μην μπορώντας να το πιστέψω μπήκα στο αυτοκίνητό μου και οδήγησα μέχρι εκεί για να διαπιστώσω τι πραγματικά συμβαίνει. Φτάνοντας στα σχολεία αυτά έπαθα πραγματικά σοκ. Συγκινήθηκα. Αντίκρισα ουσιαστικά μια νέα, πρώτη γενιά μεταναστών».

Η κ. Μπουρνόβα, πρόεδρος του συλλόγου γονέων της «Μιλιάς», επιμένει πως η προσπάθεια αυτή που γίνεται με τη γλώσσα είναι σημαντική τόσο για τα παιδιά όσο και για τους γονείς: «Η γλώσσα είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των γονιών και των παιδιών και ο δεσμός με τη χώρα τους», εξηγεί. Και πράγματι μέσα σε όλα αυτά τα σχολεία, τα παιδιά που καλούνται να προσαρμοστούν σε μια νέα ζωή στο εξωτερικό και ενδεχομένως δυσκολεύονται, παίρνουν κουράγιο, κάνουν φιλίες, γίνονται κομμάτι μιας ελληνικής κοινότητας. Το ίδιο και οι γονείς τους.

Φέτος, για παράδειγμα, οι οικογένειες του ελληνικού σχολείου της Ουτρέχτης μαζεύτηκαν και πέρασαν μαζί την Κυριακή του Πάσχα – σούβλισαν αρνιά, χόρεψαν, γονείς και παιδιά ήρθαν κοντά.

Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλες πόλεις μέσω αυτών των σχολείων: Ανθρωποι με τελείως διαφορετικές διαδρομές δένονται. Τους συνδέει η αγάπη, ο νόστος για την Ελλάδα αλλά και η σκέψη πως ίσως κάποια ημέρα επιστρέψουν. Οπως είπε ο Γιάννης Κυριαζής, ο πατέρας της 8χρονης Αναστασίας που ζει στην Ουτρέχτη, μπορεί να χάθηκε η μάχη και να χρειάστηκε εκείνοι να μεταναστεύσουν, όμως η πρόκληση τώρα είναι να μη χάσουν τα παιδιά τους τη γλώσσα και τη σχέση τους με την Ελλάδα.

Το Quiz της ημέρας

Και θα κλείσουμε με το κουίζ της ημέρας. Τι λοιπόν είπε χθες ο κ. Καμμένος για το ζήτημα της ψήφισης της ονομασίας των Σκοπίων; Γιατί προσωπικά δεν καταλάβαμε, όπως νομίζουμε ότι ούτε ο ίδιος ο Καμμένος κατάλαβε! Έχουμε πάντως μια τεράστια απορία. Τι ποσοστό θα πάρουν οι ΑΝ.ΕΛ στις επόμενες εκλογές;