|
Η καλή προετοιμασία είναι ορατή από τη Μέση
Ανατολή μέχρι την Ουκρανία.
Στην έδρα του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη η πρέσβης των
ΗΠΑ καθιστά δημόσια σαφές ότι η αποχώρηση του
Ασαντ από την εξουσία δεν αποτελεί πλέον
προτεραιότητα της Ουάσιγκτον, ενώ λίγες ώρες
πριν ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τίλερσον
δηλώνει από την Αγκυρα ότι μακροπρόθεσμα ο ρόλος
του Ασαντ θα καθορισθεί από τον λαό της Συρίας.
Τα παραπάνω αν αθροιστούν μαζί με την
ευθυγράμμιση Ουάσιγκτον-Μόσχας σε σχέση με τον
ρόλο των Κούρδων σε Συρία και Ιράκ ολοκληρώνουν
πλήρως τη σύγκλιση των δύο υπερδυνάμεων στην
ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Την ίδια στιγμή οι ΗΠΑ του Τραμπ, με έμμεσο αλλά
σαφή τρόπο, δηλώνουν ότι δεν υφίσταται απειλή
στην ασφάλεια της Ευρώπης εξ Ανατολών, μια
τοποθέτηση που διευκολύνει την αναζήτηση
σταθεροποίησης στην ανατολική Ουκρανία. Οταν οι
ΗΠΑ επανέρχονται εμφαντικά στην ανάγκη να
αυξήσουν οι Ευρωπαίοι, δηλαδή κυρίως η Γερμανία,
την οικονομική συνεισφορά τους στο ΝΑΤΟ, στην
πράξη δεν συμμερίζεται την ανησυχία της Πολωνίας
και των Βαλτικών Χωρών ότι η προσάρτηση της
Κριμαίας και η απόσχιση των δύο ανατολικών
επαρχιών της Ουκρανίας είναι προμήνυμα
επιθετικής αναδιάταξης της Ρωσίας.
Αλλωστε η Μέρκελ θα προηγηθεί του Τραμπ καθώς θα
συναντήσει τον Πούτιν στο Κρεμλίνο στις 2 Μαΐου
σε μια επίσκεψη που θα συμβολίζει την επιστροφή
των διμερών σχέσεων στην κανονικότητα για πρώτη
φορά μετά την ανάφλεξη στην Ουκρανία πριν από
τρία χρόνια την άνοιξη του 2014. Τα παραπάνω δεν
αποτελούν ούτε ανατροπή ούτε έκπληξη, αλλά
επιβεβαίωση της συνέχειας μιας προσέγγισης που
είχε αρχίσει στην αρχή της θητείας Ομπάμα, με
τον Λευκό Οίκο να μιλά για επανεκκίνηση στις
διμερείς σχέσεις με το Κρεμλίνο από το 2009.
Το 2013 υπήρξε η χρονιά των αντιφάσεων: Κέρι και
Λαβρόφ προσέγγισαν τις θέσεις τους για τη Συρία
και τη Μέση Ανατολή, μια γενναία ανατροπή
συμμαχιών από τον Ομπάμα που τον έφερε απέναντι
στο Ισραήλ, τη Σαουδική Αραβία και την Τουρκία
κυρίως μετά την αποκάλυψη των μυστικών
διαπραγματεύσεων με την Τεχεράνη στο Ομάν πριν
καν εκλεγεί ο μετριοπαθής Ρουχανί. Σχεδόν
ταυτόχρονα άναβε με ιστορική υπαιτιότητα της ΕΕ
η φωτιά στην Ουκρανία, με τις ΗΠΑ να τορπιλίζουν
τον Φεβρουάριο του 2014 τον συμβιβασμό που
πανικόβλητη η τρόικα των ΥΠΕΞ Γαλλίας, Γερμανίας,
Πολωνίας είχε διαμορφώσει στο Κίεβο και να
οδηγούν σε κυβερνητική ανατροπή.
Η συνεργασία στη Συρία άντεξε την ταυτόχρονη
σύγκρουση δι' αντιπροσώπων στην Ουκρανία και αν
το καλοκαίρι του 2016 υπήρξε βραχυκύκλωμα στην
περαιτέρω κοινή δράση ΗΠΑ-Ρωσίας κατά των
τζιχαντιστών η αιτία ήταν ότι οι Ομπάμα-Κέρι
αντιμετώπισαν δίχως υπερβολή ανταρσία του Στέιτ
Ντιπάρτμεντ και του Πενταγώνου με μανιφέστα
διαμαρτυρίας διπλωματών και δημόσιες διαφωνίες
στρατηγών. Υπάρχει λοιπόν, παρά τις περί του
αντιθέτου περιπτώσεις, συνέχεια Ομπάμα - Τραμπ
για τις σχέσεις με τη Ρωσία, αλλά και συνέχεια
και συνέπεια στην υστερική περιχαράκωση του
ρωσοφοβικού λόμπι στην Ουάσιγκτον με μόνη
διαφορά την κλιμάκωση από τη διαφωνία - ανταρσία
πέρσι στη σημερινή θεωρία της συνωμοσίας που
θέλει τον ένοικο του Λευκού Οίκου υποχείριο του
Κρεμλίνου...
Γιώργος Καπόπουλος
(Έθνος) |
