|
Οι Χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ είχαν
προβάδισμα τουλάχιστον 10% επί του SPD και η
παρατεταμένη συνεργασία των δύο μεγάλων κομμάτων
στο πλαίσιο του μεγάλου συνασπισμού από το 2005
μέχρι το 2009 και από το 2013 μέχρι και σήμερα
φαινόταν μοιραία. Παρά το προβάδισμα ασφαλείας
των Σοσιαλδημοκρατών επί των Πρασίνων σε εθνικό
επίπεδο, κρίσιμες και ενδεικτικές εκλογικές
αναμετρήσεις σε ομόσπονδα κρατίδια αναδείκνυαν
το πάλαι ποτέ ριζοσπαστικό οικολογικό κίνημα ως
δεύτερο και πρώτο κόμμα, με πολλούς αναλυτές να
προβλέπουν ότι δεν θα αργήσει η στιγμή που θα
υποκαταστήσουν το κουρασμένο και φθαρμένο SPD ως
ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας.
Αυτό που η πλειονότητα των αναλυτών παραγνώρισε
ήταν η κόπωση ενός μεγάλου τμήματος της
γερμανικής κοινωνίας, καθώς από την επαύριον των
εκλογών του 2002 μέχρι και σήμερα οι κυβερνήσεις
συνεργασίας εφαρμόζουν την ίδια πολιτική, την
ατζέντα 2010, με σημεία αναφοράς την
ελαστικοποίηση της εργασίας και τη συρρίκνωση
της κοινωνικής προστασίας.
Οταν ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα Σουλτς πολλοί
μειδίασαν ειρωνικά, καθώς ως πρόεδρος του
Ευρωκοινοβουλίου συμβόλιζε τη συνεργασία των
Σοσιαλιστών με το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και τους
Φιλελευθέρους. Ο Σουλτς, που εξελέγη προχθές
Κυριακή ηγέτης των Σοσιαλδημοκρατών με ποσοστό
100%, τουλάχιστον επικοινωνιακά δίνει συνεχώς το
στίγμα αλλαγής, ανατροπής, διαφοροποίησης από
την πεπατημένη δεκαπέντε χρόνων και επιβεβαιώνει
μια διαχρονική αλήθεια της πολιτικής, ότι όταν
το όραμα της αλλαγής προβάλλει αξιόπιστο η
πρόοδός του είναι γεωμετρική.
Αποφασιστική στην εκτόξευσή του ήταν η απουσία
του για μεγάλο χρονικό διάστημα από την εθνική
πολιτική σκηνή, ένα πλεονέκτημα που δεν θέλησε
να αξιοποιήσει ο Ντελόρ στη διαδοχή Μιτεράν το
1995 και δεν εκμεταλλεύτηκε ο Στρος Καν στην
προεδρική εκλογή του 2012.
Γιώργος Καπόπουλος (Έθνος) |
