|
Πρόκειται για το όριο ή την αφετηρία μιας
διαφοροποίησης που έχει δυναμική σύγκρουσης
καθώς θα κορυφώνεται η προεκλογική εκστρατεία;
Αν οι σοσιαλδημοκράτες Σουλτς και Γκάμπριελ
επικρίνουν τον Σόιμπλε και για τη στάση του
απέναντι στον Ντράγκι ως προς το πρόγραμμα
ποσοτικής χαλάρωσης και τα χαμηλά επιτόκια, τότε
μάλλον θα βρισκόμαστε στην αφετηρία μιας
διαφοροποίησης με δυναμική ρήξης.
Σουλτς και Γκάμπριελ έχουν στραμμένο το βλέμμα
στους ψηφοφόρους και προφανώς εκτιμούν ότι η
δημόσια σύγκρουση με τον υπουργό Οικονομικών όχι
μόνο δεν έχει πολιτικό κόστος, αλλά αντίθετα
νομιμοποιεί προσδοκίες για κέρδη. Η λογική τους
είναι ευδιάκριτη: Δεν είμαστε στο 2010 όπου η
κατηγορία για κατασπατάληση των χρημάτων των
φορολογουμένων σε διεφθαρμένους εταίρους που δεν
θέλουν να αναλάβουν το κόστος των μεταρρυθμίσεων
ήταν και πραγματικός φόβος και άλλοθι της
άρνησης ευρωπαϊκής αλληλεγγύης από το Βερολίνο.
Προφανώς στην ηγεσία του SPD έχουν προαποφασίσει
να χρεώσουν σε μεγάλο βαθμό την επερχόμενη
ενίσχυση του αντισυστημικού ευρωσκεπτικιστικού
λαϊκισμού στον Σόιμπλε και στη Μέρκελ. Αλλωστε
παραμένει ζητούμενο αν η κοινή γνώμη και οι
ανησυχούντες βουλευτές της CDU-CSU ήταν
πραγματικό πρόβλημα ή χρήσιμο άλλοθι για την
περιχαράκωση της σκληρής πολιτικής Σόιμπλε στην
Ευρωζώνη.
Πόσο πραγματική είναι η απειλή ανταρσίας
βουλευτών αν αποχωρήσει το ΔΝΤ από το ελληνικό
πρόγραμμα σε μια χώρα που από το 1949 ουδέποτε
υπήρξε άρνηση της Μπούντεσταγκ σε κυβερνητικές
αποφάσεις; Πρόκειται για άλλοθι που στη λογική
της αυτοεκπληρούμενης προφητείας έγινε πρόβλημα
και τώρα γίνεται μπούμερανγκ για τη CDU-CSU και
πλεονέκτημα για το SPD.
Γιώργος Καπόπουλος (Έθνος) |
