Αυτός ο όρος - ας μας επιτραπεί - ταιριάζει
γάντι στα όλα όσα συνέβησαν την τελευταία
εβδομάδα με τα επιδόματα ενοικίου που
εισέπρατταν ναι μεν νόμιμα το ζεύγος
Παπαδημητρίου - Αντωνοπούλου για το σπίτι τους
στο Κολωνάκι και πολλοί άλλοι, αλλά και με τον
τρόπο ζωής που εμφύσησε σε πολλούς... συντρόφους
η εξουσία.
Ολοι όσοι γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις από
το παρελθόν παρά την ιστορική, αναμφιβήτητα,
διαδρομή της ανανεωτικής Αριστεράς στην Ελλάδα
αντιλαμβάνονται πολύ καλά ότι αυτό που κάποτε
ονομαζόταν «Αριστερά των σαλονιών» σήμερα
βρίσκεται στην κεντρική εξουσία. Μέχρι πριν από
τρία χρόνια βρισκόταν ίσως στα χαμηλότερα
σκαλοπάτια της, δεδομένου ότι δεκάδες στελέχη,
κυρίως επιστήμονες του χώρου, εργάζονταν ως
σύμβουλοι της εκάστοτε εξουσίας, ειδικά τα
χρόνια του ΠαΣοΚ. Και αυτό το ξέρουν πολύ καλά
και οι μεν και οι δε.
Οπως επίσης γνωρίζουν ότι η μομφή αυτή έχει
αποδοθεί στη Γαλλία, απ' όπου προέρχεται ο όρος,
τη δεκαετία του '80 στο περιβάλλον Μιτεράν,
τελευταία στη Σεγκολέν Ρουαγιάλ, που
κατηγορήθηκε για φοροδιαφυγή, και στην Ελλάδα σε
τόσες Σεγκολέν και δεκάδες σοσιαλιστές.
Σήμερα που η ελληνική Αριστερά ή το μεγαλύτερο
κομμάτι της βρίσκεται στην κυβέρνηση και
φιλοδοξεί να πρωταγωνιστεί στην κεντρική
πολιτική σκηνή της χώρας και τα επόμενα χρόνια
εγκαταλείποντας ακραίες θέσεις και απορροφώντας
όλο και περισσότερο τις θέσεις των σοσιαλιστών
που κατείχαν και έχασαν την εξουσία, ασφαλώς και
πρέπει να αντιληφθεί ότι τα ζητήματα ηθικής
τάξης και ευαισθησίας είναι αυτά που καίνε και
αυτά που θα κρίνουν το μέλλον και τις εκλογές,
όποτε κι αν αυτές γίνουν.
Γιατί, κακά τα ψέματα, αν αναζητήσει κανείς τις
διαφορές των πολιτικών σχηματισμών στην
οικονομία, δύσκολα θα τις διακρίνει, αφού και οι
ίδιοι και η χώρα θα παραμείνουν πολλά χρόνια
δέσμιοι των μνημονίων.
Τζώλης Ζώης (Το Βήμα)
|
