Η τελευταία αποτελεί και την ουσιαστική προϋπόθεση για τη σταδιακή διαχρονική μείωση του εξωτερικού μας χρέους, που, σε συνδυασμό με την οικονομική ανάπτυξη, θα μειώνει τη σχέση χρέους – ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (ΑΕΠ) και θα καταστήσει την Ελλάδα επιτυχημένο κράτος σε οικονομικούς όρους ίσως για πρώτη φορά ή μετά από πολλές δεκαετίες.

Το πρόβλημα λοιπόν εστιάζεται στη σοβαρή μακροχρόνια διαρθρωτική κρίση που υφίσταται η ελληνική οικονομία κάτω από τη συνεχή συρρίκνωση του πρωτογενούς και δευτερογενούς της τομέα, σε τέτοιον μάλιστα βαθμό που δεν την καθιστά ικανή να στηρίζει την εγχώρια ζήτηση για τέτοια προϊόντα, των οποίων οι εισαγωγές διαχρονικά αυξάνονται. Οταν η συμβολή αυτών των δύο τομέων στο ΑΕΠ της χώρας από 20% και 18% στο παρελθόν έχει φτάσει σήμερα σε 3%-4% και 6%-7%, καθίσταται αντιληπτό γιατί μια αύξηση της εγχώριας ζήτησης, η οποία μάλιστα πολλαπλασιάζεται κάτω από τον συνεχώς αυξανόμενο τουρισμό, οδηγεί σε αυξημένες εισαγωγές και σε μικρή ή και καθόλου βελτίωση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών.

Δεν κατορθώνει δηλαδή να επηρεάζει θετικά και να αυξάνει συγκριτικά την εγχώρια παραγωγή και προσφορά ανταγωνιστικών προϊόντων σε πολλές δραστηριότητες, ώστε να βελτιώσει τη διάρθρωση του εθνικού μας προϊόντος από πλευράς συμμετοχής πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα, κάτι που είναι τόσο αναγκαίο για τη σταθερή οικονομική ανάπτυξη της χώρας, για τη μακροοικονομική της σταθερότητα. Περαιτέρω, αν η τρέχουσα κατάσταση συνεχιστεί, εγκυμονούνται κίνδυνοι για την ελληνική οικονομία όταν η ανάπτυξη «γέρνει» τόσο ισχυρά προς τον τουριστικό τομέα, πέρα από το γεγονός ότι αυτής της μορφής η ανάπτυξη οδηγεί, διαχρονικά, σε σοβαρές περιφερειακές οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες για τους κατοίκους της χώρας.

Με δεδομένα τα έως σήμερα αποτελέσματα χρειάζεται μια ακόμα ισχυρότερη πολιτική ανάπτυξης του πρωτογενούς και του δευτερογενούς τομέα της χώρας, με σχέδιο για την ενίσχυση και ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας, την προώθηση ποιοτικών, ποσοτικών παρεμβάσεων και διαφόρων εργαλείων, την αντιμετώπιση σημαντικών αντικινήτρων που δρουν ενάντια σε αυτούς τους τομείς, την εκπαίδευση του ανθρώπινου δυναμικού στις οικονομικές μονάδες, στη δημόσια και στην τοπική διοίκηση, και άλλα αναγκαία μέτρα. Πάνω απ’ όλα χρειάζεται μια ευρεία αποδοχή από παραγωγικούς και μη φορείς ότι αυτή η εικόνα πρέπει να αλλάξει, να καταστεί πιο ισόρροπη η δομή της ελληνικής οικονομίας, ώστε να ενισχυθούν η μακροπρόθεσμη σταθερότητά της και η ευημερία των κατοίκων της.

Ο κ. Παναγιώτης Αλεξάκης είναι καθηγητής Οικονομικών στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Αλεξάκης Παπαγιώτης (Το Βήμα)

Greek Finance Forum

Σχόλια Χρηστών