|
Παλιότερα το «εθνικό μας θέμα» της ακατονόμαστης
χώρας είχε μπλέξει με κάτι περίεργα ισλαμικά
τόξα που σχηματίζονταν στον Βορρά και εις βάρος
μας. Είναι περίεργο πως η (τότε) κεμαλική
Τουρκία, μαζί με τις ορθόδοξες Βουλγαρία και
ΠΓΔΜ και την Αλβανία, της οποίας οι κάτοικοι επί
καθεστώτος Χότζα ήταν κατά κανόνα άθεοι, θα
έφτιαχναν ένα ισλαμικό τόξο. Αλλά στις θεωρίες
συνωμοσίας δεν χρειάζεται λογική, παρά μόνον
πίστη.
Γράφαμε πως ο όρος «κάποιος» πρέπει να βρίσκεται
ψηλά στο «τοπ - 10» των πλέον χρησιμοποιούμενων
λέξεων στον ελληνικό δημόσιο διάλογο. Ειδικά
όταν συνοδεύεται από τη λέξη «κέντρο». «Κάποια
κέντρα» μονίμως υποσκάπτουν κάτι σ’ αυτή τη χώρα.
Από την εδαφική της ακεραιότητα μέχρι τα ήθη και
από τη γλώσσα μέχρι το φρόνημα. Ενίοτε «κάποια
κέντρα υποσκάπτουν και ανθρώπους», ειδικώς αν
είναι σκηνοθέτες.
Ετσι ο κ. Γιάννης Σμαραγδής αποκάλυψε ότι
υπάρχει μία ακόμη συνωμοσία κατά του έθνους, η
οποία ξεκινά με τις αρνητικές κριτικές για το
έργο του «Νίκος Καζαντζάκης». Οπως είπε στην
εκπομπή «Εμείς» της κ. Χριστίνας Λαμπίρη, έχει
επιβεβαιωμένες πληροφορίες ότι μια ομάδα
κριτικών «είπαν “μπαίνουμε τώρα να λιώσουμε τον
Σμαραγδή”... [διότι] όταν βγήκε το πρώτο τρέιλερ
ακουγόταν η φράση του Καζαντζάκη, που λέει
“χαίρομαι που είμαι άνθρωπος και Ελληνας”, αυτό
τους ενόχλησε. Ηταν συντονισμένο όλο αυτό να με
χτυπήσουν».
Βεβαίως, καθείς μπορεί να εξηγεί τη στάση των
άλλων –ειδικά απέναντι στα έργα του– με όποιον
τρόπο θέλει. Μπορεί να αμυνθεί αποδίδοντας την
αρνητική κριτική στην «κακοψυχιά», όπως είπε
στην ίδια συνέντευξη ο κ. Σμαραγδής, ή και σε
κάποια συνωμοσία κατά της ελληνικότητας. Ομως τα
δικαστήρια δεν έχουν θέση στη διαμάχη. Ακόμη κι
αν έχει δίκιο ο κ. Σμαραγδής, τα κίνητρα των
κριτικών ποτέ δεν μπορούν να επιβεβαιωθούν και
επιπλέον, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα:
οποιοσδήποτε έχει το δικαίωμα να μην του αρέσει
μια ταινία, ένα έργο τέχνης, ένα φαγητό ή ακόμη
και κάποιος άνθρωπος.
Δυστυχώς, στην Ελλάδα τα ζητήματα λόγου και
κριτικής συνήθως καταλήγουν στα δικαστήρια. Οπως
είπε ο κ. Σμαραγδής, «αυτά όλα θα πάνε στα
δικαστήρια, θα κινηθώ νομικά. Αυτοί οι κριτικοί
καθοδηγούνται από ένα σύστημα. Θα πάω στη
Δικαιοσύνη γιατί δεν επιτρέπεται άνθρωποι που με
κάποιον τρόπο έχουν σχέση με το δημόσιο χρήμα να
στρέφονται ενάντια στα πολιτιστικά προϊόντα της
χώρας». Δηλαδή; Αν οι κριτικοί (οι οποίοι εκ των
πραγμάτων δεν σιτίζονται από το κράτος) ήταν
δημόσιοι υπάλληλοι, έπρεπε να ενθουσιάζονταν
υποχρεωτικώς με κάθε ελληνική ταινία;
Πάσχος Μανδραβέλης (Καθημερινή) |
