Ευτυχώς, αυτή τη φορά, ο προϋπολογισμός της
Ελλάδας και με τις δύο εκδοχές του για την
περικοπή ή όχι των συντάξεων είναι έξω από το
κάδρο της αντιπαράθεσης. Ηδη έχει εγκριθεί αφού
και με τα δύο σενάρια το πρωτογενές πλεόνασμα
κινείται εντός στόχων. Δηλαδή θα είναι υψηλότερο
από 3,5% του ΑΕΠ.
Ομως, παρά τους καλούς οιωνούς που δείχνουν ότι
οι Ευρωπαίοι στο τέλος θα συμφωνήσουν κυρίως για
λόγους πολιτικούς να μην κοπούν οι παλιές
συντάξεις, η ομηρεία των συνταξιούχων
συνεχίζεται με τρόπο ανήθικο.
Ο επικεφαλής του ESM Κλάους Ρέγκλινγκ είπε την
Τρίτη στο Λουξεμβούργο ότι «δεν υπάρχει ακόμη
απόφαση για την κατάργηση του μέτρου για τις
συντάξεις», κάνοντας λόγο για διαφορετικές
επιλογές που υπάρχουν στο τραπέζι.
Κι αυτές είναι τρεις: η ακύρωση του μέτρου όπως
ζητούν κυβέρνηση και αντιπολίτευση, η αναστολή
εφαρμογής του μέτρου για έναν χρόνο, λύση η
οποία οδηγεί σε πολιτική ομηρεία όχι μόνο τη
σημερινή κυβέρνηση αλλά και την αυριανή, και
τέλος η προστασία μόνο των χαμηλών συντάξεων.
Είναι προφανές ότι κανείς δεν θα γνωρίζει ποια
θα είναι η τελική λύση μέχρι να κατατεθεί ο
προϋπολογισμός στη Βουλή. Εκτός και αν το
Eurogroup πάρει επιτέλους την πολιτική απόφαση
που ζητείται.
Σαν να μην έφτανε όμως αυτό, οι συνταξιούχοι
βρέθηκαν ξανά σε τρικυμία. Αυτή που προκαλούν
δικαστικές αποφάσεις και κυρίως η βούλας του ΣτΕ
που ακύρωσε τις περικοπές που έγιναν επί
κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου με τον νόμο του
2012 και η διφορούμενη στάση της κυβέρνησης που
δεν ξεκαθαρίζει το ζήτημα.
Δεν είναι δυνατόν από τη μία να καλεί τους
συνταξιούχους μέσω ΕΦΚΑ να υποβάλουν αιτήσεις
αναγνώρισης των δικαιωμάτων τους και από την
άλλη να δηλώνει διά του αρμόδιου υπουργού ότι θα
εφεσιβάλει τις δικαστικές αποφάσεις που έκριναν
παράνομες και αντισυνταγματικές τις περικοπές
της περιόδου 2012-2015.
Ολοι πλέον αντιλαμβάνονται ότι στο πολιτικό
παιχνίδι σε βάρος των 2,5 εκατομμυρίων
συνταξιούχων προστέθηκε και το εμπόριο ελπίδας…
Τζώλης Ζώης
(Το Βήμα)
|
