Στο νησί που παραθερίζω τα τελευταία χρόνια είναι όλα πάρα πολύ κανονικά: Ελικόπτερα έρχονται και φεύγουν μεταφέροντας φιλοξενούμενους σε βίλες, κάθε είδους σκάφη αράζουν μέχρι να πέσουν τα μποφόρ για να ξεχυθούν στα ανοιχτά, ένας σκίπερ πήρε μετά από μια δύσκολη πλεύση πουρμπουάρ 1.500 ευρώ, Ταϊλανδοί βγάζουν το σκύλο του αφεντικού βόλτα και κάνουν τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ, ηλιοκαμένες έφηβες αγοράζουν από πανάκριβα μαγαζιά στο καλντερίμι τα ρούχα που θα βάλουν για την μπαρότσαρκα, οι μαμάδες τους φροντίζουν να φτάσει μέχρι και το πρωινό με delivery - κι εμείς τα παρατηρούμε όλα αυτά σαν να πρόκειται για άλλο πλανήτη. Όμως ο τόπος είναι πολύ μικρός και αυτό δεν σου αφήνει την εσωτερική δυνατότητα να πεις ότι αυτά συμβαίνουν κάπου μακριά, εντελώς αλλού, ότι είναι ξένα. Όχι, όχι, είναι δίπλα σου, είναι μια όψη της πραγματικότητας και της κανονικότητας που δεν διαταράχθηκε τη δεκαετία της κρίσης, έμεινε ανέπαφη, καθαρή, αλώβητη.

Η άλλη όψη της πραγματικότητας και της κανονικότητας είναι αυτή που βιώνει μια αγαπημένη μου φίλη, μέρα-νύχτα δίπλα στη μάνα της σε δημόσιο νοσοκομείο. Μοναχοπαίδι, χωρισμένοι γονείς, δεν έχει τη δυνατότητα να πληρώσει αποκλειστική νοσοκόμα και ξημεροβραδιάζεται εκεί γιατί η μαμά, εκτός από όλα τα άλλα, έχει άνοια και με το που μένει μόνη προσπαθεί να φύγει από το νοσοκομείο. Δεν ξέρει τι θα κάνει, πρέπει οπωσδήποτε να βρει εσωτερική για να προσέχει τη μάνα της στο σπίτι, τα λεφτά δεν φτάνουν, δεύτερη δουλειά δεν μπορεί να βρει, όχι μόνο λόγω ανεργίας, αλλά και γιατί στη βασική της πίνουν το αίμα, δεν της αφήνουν ούτε χρόνο ούτε ενέργεια. Η φίλη μου δεν ενδιαφέρεται καν για το θέμα διακοπές φέτος το καλοκαίρι, ούτε που το σκέφτεται, είναι το λιγότερο που την απασχολεί. Ο ορίζοντας της φτάνει μέχρι την επόμενη εβδομάδα, να βγει η μάνα από το νοσοκομείο και να μπορέσει να καλύψει τα έξοδα της φροντίδας της.

Έχω κι άλλη φίλη που ζει τη δική της κανονικότητα. Είναι δασκάλα ειδικής αγωγής και περιμένει πώς και πώς τον διορισμό της, αφού πέρυσι δεν δούλεψε λόγω ενός λάθους στις διαδικασίες Γαβρόγλου, το περίφημο ερωτηματολόγιο με τα παλαβά κουτάκια. Έχει πίσω της 15 χρόνια ως αναπληρώτρια και ελπίζει ότι το μαρτύριό της θα τελειώσει με τη νέα σχολική χρονιά, αλλά δεν ξέρει πότε, μπερδεύτηκε το πράγμα με τις πρόωρες εκλογές, κάτι για Δεκέμβριο ακούγεται τώρα. Μητέρα δυο παιδιών, διαζευγμένη, ζει με τη βοήθεια των γονιών της, από τις συντάξεις τους δηλαδή. Κάπως τα βολεύει με τα μπάνια των παιδιών, γιατί έχουν ένα παραθαλάσσιο σπίτι οι γονείς της, και ελπίζει ότι του χρόνου το καλοκαίρι θα είναι καλύτερα τα πράγματα γι’ αυτήν, μήπως και τα πάει σε κάποιο νησί, κανονικά πράγματα δηλαδή.

Έχω κι έναν φίλο, συμμαθητή, που εκεί που είχε κανονίσει τη μια εβδομάδα διακοπών της μισής Ελλάδας, του χάλασε η τρόμπα βενζίνης στο αυτοκίνητο και του ήρθε ένας λογαριασμός που τον πέταξε εκτός προγραμματισμού. Υπάλληλος στον ιδιωτικό τομέα, χιλιάρικο πάνω-κάτω, δυο παιδιά κι αυτός, κάτω από το χιλιάρικο η σύζυγος, μεσαία τάξη ασφαλώς, αλλά επτά διανυκτερεύσεις σε νησί δεν βγαίνουν με το έκτακτο έξοδο που προέκυψε στα ξαφνικά. Στέλνουν, λοιπόν, τα παιδιά στον παππού και στη γιαγιά, ορεινή Αρκαδία, και ετοιμάζονται για τη δική τους κανονικότητα, Αύγουστος στην Αθήνα.

Έχω και μια συνάδελφο που περιμένει να απολυθεί τέλος του μήνα, γιατί έκλεισε το ΜΜΕ στο οποίο εργαζόταν, και γίνονται σταδιακά οι απολύσεις για να τηρηθεί το αριθμητικό όριο που θέτει ο νόμος, οπότε τα σχέδια διακοπών ακυρώθηκαν. Έχει αρχίσει ήδη να ψάχνει για δουλειά, δεν βρίσκει βέβαια, η αποζημίωση θα φαγωθεί σε κανένα τετράμηνο-πεντάμηνο, μετά επίδομα ανεργίας και πάει λέγοντας. Το έχει ξαναζήσει άλλη μια φορά στα χρόνια της κρίσης, άγριο πράγμα, βίαιο, δεν περίμενε να της ξανασυμβεί, ειδικά τώρα που λένε πως ήρθε, επιτέλους, η κανονικότητα.

Αγγελική Σπανού (Athens Voice)

Greek Finance Forum

Σχόλια Χρηστών