|
Στον ίδιο δρόμο είμαστε σε ό,τι αφορά την
απελευθέρωση της Ανώτατης Παιδείας από τα δεσμά
του άρθρου 16. Ζούμε στη μια εποχή που: 1)
κάποιος μπορεί από το σπίτι του να σπουδάσει σε
κάποια από τα καλύτερα ΑΕΙ του κόσμου, 2) η
ελληνική αγορά έχει κατακλυστεί από ιδιωτικά
κολέγια, κάποια εκ των οποίων είναι εξαιρετικά
και οι απόφοιτοί τους προτιμώνται στην αγορά
εργασίας, 3) όλες οι χώρες του κόσμου επενδύουν
για να προσελκύσουν ξένους φοιτητές, με
χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την Κύπρο, όπου
κρατικά και ιδιωτικά ΑΕΙ συνεισφέρουν το 2,5%
του ΑΕΠ της Μεγαλονήσου (4,5 δισ. θα ήταν για
την Ελλάδα).
Σε
αυτήν την εποχή η οπισθοδρομική κυβέρνηση των
ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επιμένει ότι τα πανεπιστήμια πρέπει να
είναι δημόσιες υπηρεσίες, δηλαδή Νομικά Πρόσωπα
Δημοσίου και όχι Ιδιωτικού Δικαίου εποπτευόμενα
από το κράτος. Και η συζήτηση για την Ανώτατη
Παιδεία συρρικνώνεται σε ένα λάθος ερώτημα:
κρατικά ή ιδιωτικά ΑΕΙ;
Το
ζήτημα είναι ότι το άρθρο 16 δεν εμποδίζει τη
λειτουργία των ιδιωτικών ΑΕΙ. Αυτά ήδη υπάρχουν
(ασχέτως αν ονομάζονται κολέγια) όπως ακριβώς
υπερίπταντο οι δορυφόροι την εποχή Μαρούδα με το
κράτος ανήμπορο και την πολιτική ηγεσία
αλαζονική. Το πρόβλημα είναι ότι το άρθρο 16
εμποδίζει τα κρατικά πανεπιστήμια να προκόψουν,
«εμποδίζει τη διαφορετική μεταχείριση των
υφιστάμενων πανεπιστημίων, ανάλογα με τις
συνθήκες και τις ιδιαιτερότητές τους», έγραψε σε
ένα εμβληματικό για τη συζήτηση βιβλίο ο
καθηγητής κ. Νίκος Αλιβιζάτος. «Οσο το κράτος θα
εθελοτυφλεί, τόσο τα διάφορα “κέντρα” σπουδών θα
συνάπτουν συμβάσεις δικαιόχρησης (franchising)
με κοινοτικά πανεπιστήμια αμφίβολης ποιότητας» –
(«Πέρα από το 16», εκδ. Μεταίχμιο).
Oπως έγινε με το ασφαλιστικό, όπου τα Tαμεία
χρεοκόπησαν το κράτος κι αυτό με τη σειρά του
χρεοκόπησε τα Tαμεία, έτσι με το άρθρο 16 θα
καταφέρουμε δύο αποτυχίες: και ανέλεγκτη
ιδιωτική και χαντακωμένη δημόσια ανώτατη παιδεία.
Πάσχος
Μανδραβέλης (Καθημερινή) |
