Η μια πλευρά είναι η ενσωμάτωση του Μάη και των φορέων του και ηδεύτερηείναι η προσπάθεια συγκάλυψης του περιεχομένου του. Ως προς το πρώτο ζήτημα, δηλαδή την ενσωμάτωση του «Μάη», θα πρέπει να θυμόμαστε ότι έχουν περάσει 50 χρόνια και ένας μεγάλος αριθμός από τους φορείς, τις οργανώσεις, τα κινήματα που είχαν εμφανιστεί τότε, σήμερα βρίσκονται στην εξουσία, από τη διαφήμιση και την… πολιτική μέχρι την λογοτεχνία.

Αξίζει όμως ταυτόχρονα να σκεφτούμε ότι το 1968 στην Αμερική ήταν πολύ πρόσφατο το κίνημα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και των μαύρων ενώ πριν δέκα χρόνια ένας μαύρος έγινε πρόεδρος των ΗΠΑ! Είναι μία εξέλιξη, την οποία δεν θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε χωρίς την ύπαρξη του Μάη.

Ο Μάης είναι μια ολόκληρη ιστορική περίοδος που αρχίζει από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 και φτάνει μέχρι και τη δεκαετία του ’70, ενώ δεν υπήρξε ένα φαινόμενο αποκλειστικά δυτικό ούτε ακόμα στενότερα αποκλειστικά γαλλικό και φοιτητικό, διότι έτσι συγκαλύπτεται το ουσιαστικό περιεχόμενο ενός κινήματος που αρχίζει από τον Γκεβάρα, φτάνει στην Κίνα, την Παλαιστίνη, την εξέγερση στην Πολωνία και την Τσεχοσλοβακία ενάντια στον «υπαρκτό σοσιαλισμό και στο μεγαλύτερο εργατικό απεργιακό κίνημα στην ιστορία.

Σε ότι αφορά στη διεθνή του διάσταση σπάει το πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου, το μοίρασμα του κόσμου μεταξύ Ανατολής-Δύσης. Εμφανίζεται η Κίνα και κινήματα που δεν ελέγχονται από την Σοβιετική Ένωση. Από το κίνημα των αδεσμεύτων μέχρι το Βιετνάμ και το αντάρτικο της Λατινικής Αμερικής.. Ιδιαίτερα στη Δύση και στις λεγόμενες σοσιαλιστικές κοινωνίες ο Μάης δεν είναι μόνο κριτική στις μορφές ιδιοκτησίας, δηλαδή ποιος κατέχει τα μέσα παραγωγής, αλλά κριτική στη γραφειοκρατία των Ανατολικών χωρών, στις γραφειοκρατίες των κομμάτων, των συνδικάτων. Το πραγματικό ζήτημα σε όλες τις κοινωνίες είναι η διαιώνιση του καταμερισμού ανάμεσα σε διευθυντές και διευθυνόμενους. Στην Τσεχοσλοβακία το κίνημα παίρνει και μορφή εθνικής εξέγερσης ενάντια στη Σ. Ένωση.

Στη Δύση ζούμε την κρίση του παλιού καπιταλιστικού μοντέλου επικεντρωμένου στην παραγωγή και έχουμε εισέλθει σε ένα μοντέλο που είναι επικεντρωμένο στην κατανάλωση, στον καταναλωτικό καπιταλισμό. Η κριτική της καπιταλιστικής οργάνωσης της εργασίας γίνεται ταυτόχρονα και κριτική στον καταναλωτισμό.

Γιώργος Καραμπελιάς - Συγγραφέας, Πολιτικός Αναλυτής, Εκδότης του περιοδικού «Άρδην»

Από το προσωπικό του Blog

Greek Finance Forum

Σχόλια Χρηστών