|
Δεν γνωρίζουμε υπό ποία λογική έγινε αυτό το
δώρο, το οποίο, σε κάθε περίπτωση, αποτελεί
σοβαρό πλήγμα για μία προηγμένη κεντροαριστερά
στην Ελλάδα που βρίσκεται πλέον χωρίς βήμα. Και
αυτό, πέρα από τις όποιες οικονομικές
παραμέτρους, δεν είναι καθόλου καλό για την
δημοκρατία μας, η οποία δεν διάγει και την
καλύτερη περίοδό της.
Χωρίς καμμία αμφιβολία, ο ΔΟΛ είχε υπέρογκα χρέη
και προφανώς η διοίκησή του πελαγοδρομούσε.
Είναι γνωστό, εξάλλου, ότι η ορθολογική και
αποτελεσματική οικονομική διοίκηση δεν υπήρξε
ποτέ ένα από τα δυνατά σημεία του Οργανισμού. Ο
ΔΟΛ είχε και στο παρελθόν αντιμετωπίσει σοβαρές
δυσκολίες, τις οποίες και ξεπερνούσε λόγω της
δύναμης και του κύρους που είχε.
Όμως, από το 2004 και μετά, ο ΔΟΛ δεν έβλεπε
όπως θα έπρεπε την καταιγίδα να έρχεται και δεν
έρριξε ποτέ ειδικό βάρος στην αποτελεσματική
διαχείριση –παρά το γεγονός ότι είχε
απεριόριστες δυνατότητες να το κάνει και να το
πετύχει. Σημειώνουμε ότι το 2004 ήταν η χρονιά
που έκλεισε (τον Ιούλιο) ο Οικονομικός
Ταχυδρόμος, ύστερα από 77 χρόνια κυκλοφορίας,
χωρίς το γεγονός αυτό να γίνει ιδιαίτερα αισθητό.
Ήταν τότε η εποχή των Ολυμπιακών Αγώνων και η
οχλοβοή που προκαλούσαν δεν άφηνε πολλά
περιθώρια σκέψης για τα αίτια και τα αιτιατά
μικρογεγονότων. Ωστόσο, το κλείσιμο του ΟΤ –όπως
έγινε και για τους λόγους που το προκάλεσαν–
ήταν, από κάθε άποψη, σημαδιακό.
Όπως σημαδιακή ήταν και η κατρακύλα της μετοχής
του ΔΟΛ, από την οποία κάποιοι θησαύρισαν και
άλλοι καταστράφηκαν. Σήμερα, εξάλλου, ποιος
θυμάται άραγε ότι το φθινόπωρο του 1999 η
κεφαλαιοποίηση του ΔΟΛ στο ελληνικό
χρηματιστήριο ήταν κάπου 15% μεγαλύτερη από την
αντίστοιχη της Alpha Bank;
Όλα αυτά ανήκουν πλέον στην ιστορία. Παραμένει
όμως το γεγονός της κατάρρευσης, που είναι
πολυσήμαντο. Διότι είναι κατάδηλο ότι, μαζί με
τον Δημοσιογραφικό Οργανισμό, καταρρέει στην
Ελλάδα και μία ορισμένη αστική τάξη, μαζί με τον
δημοκρατικό πατερναλισμό της. Έτσι, η πτώση του
ΔΟΛ απηχεί μία γενικότερη χρεοκοπία του
κοινωνικού, θεσμικού, πολιτικού και πνευματικού
μας οικοδομήματος, η οποία διεθνώς καταγράφεται
ως κρίση αξιοπιστίας της χώρας.
Από εσωτερικής πολιτικής πλευράς, το μόνο όφελος
που θα έχει γι αυτούς η υπαγωγή του ΔΟΛ στους
Συριζανέλ είναι ότι θα σιωπήσει μία φωνή
κριτικής. Στην παρούσα δε φάση, αυτό είναι
θετικό γιατί παράλληλα υπονομεύεται
επικοινωνιακά και η ανασυγκρότηση της
κεντροαριστεράς. Στο μέτρο, λοιπόν, που οι
Συριζανέλ «φλέγονται» για την παραμονή τους στην
εξουσία, το να έχουν απέναντί τους λιγότερες
κριτικές φωνές είναι σημαντικό. Συνοψίζει δε και
την γενικότερη συνολική κατάρρευση της χώρας,
την οποία ίσως να περιμένουν και άλλες
περιπέτειες.
Δεν πρέπει να αποκλείεται, πάντως, και το
σενάριο ο κ. Βασίλης Μουλόπουλος να θελήσει να
ανοίξει τον Σύριζαν προς την πασοκογενή αριστερά
–πράγμα που είχε επιχειρήσει και όταν ήταν
αρθρογράφος στο Βήμα, πριν κάποια χρόνια. Το
ερώτημα, βέβαια, είναι αν μπορεί να πετύχει
σήμερα ένα τέτοιο εγχείρημα, όταν γνωρίζει
κανείς ποιοι και πώς έφεραν τους Συριζανέλ στην
εξουσία.
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλος – European Business
Review |
