Στις 21 Αυγούστου του 2018 ο Αλέξης Τσίπρας
εκφώνησε διάγγελμα από την Ιθάκη για το τέλος
των μνημονίων. Ο λόγος του ήταν ένας λόγος
μίσους, διανθισμένος με χοντροκομμένες αναφορές
στην Οδύσσεια, αλλά και με συμβολισμούς από την
ναυτική ζωή: «Περάσαμε από κύματα πολλά για να
φτάσουμε σήμερα στον προορισμό μας. Το πλήρωμα
άλλαξε. Άλλοι φοβήθηκαν τα κύματα, άλλοι
προτίμησαν να τα δαμάσουν». Και παρακάτω: «Οι
σύγχρονοι μνηστήρες είναι εδώ και στέκονται
ακόμα απέναντι. Είναι όσοι επιθυμούν να δουν το
καράβι ξανά να θαλασσοδέρνεται και το λαό ξανά
στα αμπάρια»
Σήμερα γνωρίζουμε ότι το διάγγελμα αυτό
εκφωνήθηκε σε ένα διάλειμμα της κρουαζιέρας που
απολάμβανε ο πρωθυπουργός στα κρυφά. Η Ιθάκη
προτιμήθηκε, όχι για τον συμβολισμό που νομίσαμε,
αλλά για το ότι βρισκόταν κοντά στο δρομολόγιο
της κρουαζιέρας. Είμαστε που είμαστε εδώ,
ρίχνουμε και κανέναν συμβολισμό της δεκάρας,
πριν επιστρέψουμε στο σκάφος. Τα δε ναυτικά
παραδείγματα ήρθαν κατευθείαν από τα βιώματα των
ημερών εκείνων.
Σήμερα γνωρίζουμε επίσης ότι το ταξίδι εκείνο
ήταν ένα πολύ ακριβό δώρο- από αυτά που οι
πολιτικοί απαγορεύεται να λαμβάνουν- μιας
εφοπλιστικής οικογένειας. Η σύζυγος του
εφοπλιστή διορίστηκε αργότερα «πρέσβης εκ
προσωπικοτήτων» και προωθήθηκε από την κυβέρνηση
για να γίνει μέλος της Διεθνούς Ολυμπιακής
Επιτροπής. Ο πρωθυπουργός μπορούσε να διαλέξει
από δεκάδες καταξιωμένες προσωπικότητες έναν για
πρέσβη, διάλεξε όμως εκείνη.
Και ενώ έχουν συμβεί όλα αυτά ο Αλέξης Τσίπρας
κηρύσσει τον πόλεμο εναντίον της ελίτ. Από τη
μια μεριά βάζει τον λαό, αγνό, αμόλυντο,
αδικημένο και προδομένο. Από την άλλη βάζει την
ελίτ, διεφθαρμένη, αρπακτική και ξενόδουλη.
Είναι σαν να άνοιξε τα εγχειρίδια του λαϊκισμού
και εφάρμοσε με ακρίβεια τη συνταγή που
εφαρμόζουν η Λεπέν, ο Ορμπαν και ο Σαλβίνι.
Για τον καθηγητή στο πανεπιστήμιο της Τζόρτζια
Κας Μούντε, ο λαϊκισμός είναι μία «αβαθής»,
ισχνή ιδεολογία που μπορεί να επικολλάται σε
άλλες ισχυρές ιδεολογίες (σοσιαλισμός,
φιλελευθερισμός κ.λπ.) και χωρίζει την κοινωνία
σε δύο ομοιογενή αντίπαλα στρατόπεδα, τον «απλό
και αγνό λαό» εναντίον της «διεφθαρμένης ελίτ».
Το κριτήριο της διάκρισης των στρατοπέδων δεν
είναι μόνον αριθμητικό, αλλά κυρίως ηθικό: οι
ελίτ είναι κακές, διεφθαρμένες, προδοτικές, ενώ
ο λαός είναι ενάρετος.
Ο λαός για τους λαϊκιστές είναι ενιαίος και
αδιαίρετος. Δεν αναγνωρίζουν διαφορές ανάμεσα
στον λαό, ούτε αντιτιθέμενα και ανταγωνιστικά
συμφέροντα στις τάξεις του. Η δημοκρατία
προσφέρει ειρηνικούς τρόπους διαχείρισης των
αντιθέσεων αυτών. Και οι κοινωνίες ευημερούν
χωρίς να εξοντώσουν τις ελίτ, αλλά αξιοποιώντας
τες.
Αντίθετα υπάρχουν κοινωνίες φτώχειας και
καταπίεσης, όπου οι ελίτ αντικαταστάθηκαν από τα
στελέχη και τους φίλους του καθεστώτος και οι
πολίτες βρίσκονται στο περιθώριο και την
εξαθλίωση. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Αλέξης Τσίπρας
θαύμαζε και θαυμάζει τέτοια καθεστώτα. Ζωντανό
παράδειγμα η Βενεζουέλα.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός, έχει κηρύξει τον πόλεμο
στις ελίτ, αλλά δεν έχει πρόβλημα να
φιλοξενείται στα σκάφη της. Δεν έχει πρόβλημα να
υποστηρίζεται από μέσα ενημέρωσης που ελέγχονται
από επιχειρηματίες, ούτε να προσπαθεί να κάνει
καναλάρχες φιλικούς του εργολάβους χωρίς λεφτά,
με τη βοήθεια φιλικής τράπεζας.
Η συμπεριφορά του Αλέξη Τσίπρα και του στενού
πυρήνα εξουσίας γύρω του είναι συμπεριφορά της
νομενκλατούρας, της κομματικής ελίτ των
κομμουνιστικών χωρών. Αγαπούν την καλή ζωή, αλλά
αρνούνται την κοινωνική κινητικότητα που μπορεί
να ανεβάσει σε ανώτερα στρώματα ανθρώπους που
ξεκινούν από χαμηλά με τη μόρφωση, την εργασία
και την επιχειρηματικότητα. Για αυτό, αντί να
επιδιώξουν ένα σύστημα ίσων ευκαιριών στην
εκπαίδευση, καταργούν ουσιαστικά τα πρότυπα
σχολεία και διαλύουν τα πανεπιστήμια.
Ο πρωθυπουργός φρόντισε τα δικά του παιδιά να
πηγαίνουν στο ακριβότερο ιδιωτικό σχολείο της
ελίτ, αλλά δεν θέλει παιδιά με δυνατότητες από
φτωχές οικογένειες να μπορούν να φοιτήσουν σε
πρότυπα δημόσια σχολεία. Δεν θέλει οι φοιτητές
να φοιτούν σε κανονικά πανεπιστήμια, χωρίς βία,
τρομοκρατία και μολότοφ. Δεν θέλει οι φοιτητές
που ξενιτεύονται να μπορούν να σπουδάσουν στον
τόπο τους σε ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Η νομενκλατούρα του Τσίπρα είναι υποκριτική και
ανάλγητη. Δεν έχει ίχνος ενσυναίσθησης. Ο ίδιος
ο πρωθυπουργός αποκάλεσε «ξαναζεσταμένο φαγητό»
την αποκαλυπτική έρευνα των δημοσιογράφων του
ΣΚΑΪ για τις ευθύνες του κρατικού μηχανισμού στο
Μάτι. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να
βρίσκουν συνεχώς εχθρούς για να ποτίζουν με
μίσος τους οπαδούς τους. Χθες ήταν η ακροδεξιά,
προχθές η Μέρκελ, σήμερα οι ελίτ.
Σπύρος
Βλέτσας (Athens Voice)
|
