|
Για την πλειοψηφία της πολιτικής ελίτ στη
Γερμανία πρόκειται για μπλόφα, καθώς το κόστος
της πλήρους εξόδου που εξήγγειλε χθες η Μέι
είναι απαγορευτικό για τη Βρετανία, πολλαπλάσιο
του κόστους που θα υποστούν οι υπόλοιποι 27.
Η τρίτη εκδοχή, την οποία ευλόγως δεν θα δούμε
να προβάλλεται στη Γερμανία και τη Γαλλία, είναι
η κυβέρνηση Μέι να έχει καταλήξει στο συμπέρασμα
ότι η ΕΕ - Ευρωζώνη έχουν εισέλθει σε μια
περίοδο στασιμότητας, με την αποσάθρωση,
αποσύνθεση και μάλιστα ασύντακτη να προβάλλουν
στο βάθος του ορίζοντα. Στην παραπάνω παραδοχή
και με δεδομένο ότι υιοθετείται από τον
νεοεκλεγέντα πρόεδρο των ΗΠΑ Τραμπ, η Βρετανία
έχει κάθε συμφέρον να έχει πλήρες και
ανεμπόδιστο περιθώριο ελιγμών για να αξιοποιήσει
την όποια απόκλιση από την ευρωπαϊκή
κανονικότητα καταγράψουν οι χώρες του Νότου της
ΕΕ-Ευρωζώνης και η Γαλλία. Στην παραπάνω λογική
μπορεί να γίνει κατανοητή η ενσυνείδητη
μεθόδευση ενός Brexit που θα έχει και αισθητό
κόστος και αποσταθεροποιητικούς κραδασμούς.
Το 1960 ο Ντε Γκολ έβαλε βέτο στη Βρετανία του
Μακμίλαν γιατί πίστευε ότι το Λονδίνο θα ήταν ο
Δούρειος Ιππος της Ουάσιγκτον στην ΕΟΚ των έξι.
Δέκα χρόνια αργότερα ο Πομπιντού είπε ναι στον
Χιθ, στο όνομα μιας τριγωνικής ισορροπίας καθώς
ο γαλλογερμανικός άξονας είχε ήδη γίνει
ετεροβαρής υπέρ της Βόννης. Το 1991 η Βρετανία
αυτοεξαιρέθηκε από το Μάαστριχτ καθώς πίστευε
ότι η εμβάθυνση στην ΕΕ είναι συνώνυμη της
γερμανικής Ευρώπης. Σήμερα αποχωρεί πλήρως με
την πεποίθηση ή την ψευδαίσθηση ότι εγκαταλείπει
ασφαλώς ένα πλοίο που βυθίζεται πριν παρασυρθεί
στη δίνη του ναυαγίου.
Γιώργος Καπόπουλος (Έθνος)
|
