Η «κίτρινη»
έκρηξη οργής ήταν μια μαζική απάντηση στην
μισητή πολιτική της διαρκούς λιτότητας και της
φορομπηχτικής επιδρομής που επιβάλλεται στο
πλαίσιο διατεταγμένης αποστολής από
αντιδημοφιλείς ηγέτες, εντολοδόχους των
Βρυξελλών και της Καγκελαρίας.
Ξέσπασε ως
αυθόρμητη λαϊκή αντίδραση γι αυτό και δεν έχει
σαφές πολιτικό χρώμα. Συμμετέχουν πολίτες όλων
των ηλικιών και όλων των κοινωνικών τάξεων, από
αριστεριστές μέχρι εθνικιστές και από φοιτητές
μέχρι συντηρητικοί μεσοαστοί που βλέπουν την ζωή
τους να γκρεμίζεται.
Το πλήθος
λοιπόν, μπορεί να είναι πολύχρωμο, αλλά το
μήνυμα του «κίτρινου γιλέκου» που φορούν είναι
ενιαίο και σαφές: «Αφήστε μας μόνους μας να
ορίζουμε το αύριο, έξω από τους κανόνες και τα
ασφυκτικά πρωτόκολλα «προσαρμογής» που
επιβάλλουν τα διεθνή κέντρα αποφάσεων, με
προεξάρχον για την Ευρώπη το γερμανικό
διευθυντήριο.
Αν το
αναλύσει κανείς ψύχραιμα και χωρίς πολιτικές
προκαταλήψεις, θα διαπιστώσει ότι πρόκειται για
ένα μήνυμα εθνικής αφύπνισης ευρωπαικών λαών.
Που έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την ηγεμονική
πολιτική καθυπόταξης η οποία επιβάλλεται από το
Βερολίνο μέσω του «ιερατείου» των Βρυξελλών. Οχι
με panzer, όπως στο παρελθόν, αλλά με μέσα
στυγνού οικονομικού εκβιασμού.
Το πολιτικό
προσωπικό της Ευρώπης, με κάποιες εξαιρέσεις που
ευτυχώς πληθαίνουν, όπως ο Σαλβίνι στην Ιταλία,
η Λεπέν στη Γαλλία καθώς και οι Ούγγροι, Πολωνοί
και Τσέχοι συντηρητικοί, απέδειξε ότι δεν μπορεί
να αντιμετωπίσει αυτή την νεότερη έκφανση του
γερμανικού ιμπεριαλισμού. Παρέδωσε τα όπλα
γρήγορα και εμφάνισε την προοπτική μιας «Γερμανικής
Ευρώπης» ως τον αναγκαστικό μονόδρομο ευημερίας
των ευρωπαικών λαών. Στην παγίωση αυτής της
μοιρολατρικής αντίληψης συνέβαλε ασφαλώς και η
συστηματική πλύση εγκεφάλου από στρατευμένα μέσα
ενημέρωσης που αποθεώνουν νεοφιλελεύθερες
πρακτικές οικονομικής «ανάπτυξης», μαζί με τις «αξίες»
της πολυφυλετικής συνύπαρξης και της
πολυπολιτισμικής παγκοσμιοποίησης.
Το πρώτο
χαστούκι στο κυρίαρχο δόγμα «πολιτικής ορθότητας»
ήρθε με την απρόσμενη για το παγκόσμιο σύστημα
εκλογή του Προέδρου Τράμπ στις ΗΠΑ. Σήμερα
έρχεται η σειρά της Ευρώπης. Και όπου δεν
υπάρχουν ηγέτες ικανοί να αναλάβουν το βάρος,
αναλαμβάνουν δράση οι λαοί.
Οι Γάλλοι «αγανακτισμένοι»
φαίνονται εξαιρετικά αποφασισμένοι. Και δεν
σκόρπισαν με τα πρώτα δακρυγόνα του δικού τους…
«Παπουτσή». Πιθανότατα δε οι μαζικές τους
συγκεντρώσεις να αποτελέσουν τη σπίθα για μία
γενικότερη εξέγερση στην «κατεχόμενη» Ευρώπη.
Ας το
βλέπουν και κάποιοι εδώ που έχουν σπεύσει να
ποντάρουν τα ρέστα τους στην εύνοια του
γερμανικού παράγοντα…
Γιώργος
Χαρβαλιάς
 |
