|
Για κάποιους πιο φιλοσοφημένους, θα μπορούσε να
αντηχήσει σαν ο χορός πολιτικών κωμωδιών του
Αριστοφάνη. Για κάποιους λίγους πάλι, ο ρυθμός
της κρίσης είναι τόσο έντονος που το «music to
my ears» του κυρίου Πρωθυπουργού προς την κα
Λαγκαρντ, απλά σηματοδοτεί μουσική ευκαιριών και
κέρδους. Είναι οι ευκαιρίες από το «πεντοζάλι»
που υποσχέθηκε ο κύριος Τσίπρας πως θα χορέψουν
οι αγορές. Ευκαιρίες για λίγους όχι όμως για την
κοινωνία.
Είναι καιρός να αντιληφθούμε πως ο χορός αυτός
είναι ο χορός διεθνών συμφερόντων που βολεύονται από
την ανάδειξη της άντλησης διεθνών κεφαλαίων ως
επιτυχία.
Βολεύονται από το να μηδενίζεται κάθε έννοια
πολιτικού οράματος. Αναζητείται η
προοδευτικότητα από ένα τέτοιο αφήγημα.
Αναζητείται η θετική πολιτική αύρα από μία
προσέγγιση που απλά αναδεικνύει την άρνηση του
πολιτικού συστήματος να δουλέψει επί της ουσίας
για να διαμορφώσει μία πλατφόρμα πολιτικής και
αναπτυξιακής δημοκρατίας.
Η χρήση του στηρίγματος των αγορών ως πολιτικό
αφήγημα, αποτελεί μία βαθιά οπισθοδρομικά
αναχρονιστική και αντεθνική στρατηγική. Τις
αγορές τις χρειαζόμαστε ως προέκταση θετικών
αναπτυξιακών και κοινωνικών ενεργειών και όχι ως
μέσον περεταίρω χειραγώγησης της οικονομικά
κατεστραμμένης χώρας για λόγους προπαγανδιστικής
επιτυχίας. Η εδραίωση μίας τέτοιας μονοδιάστατης
προοπτικής αποτελεί κόλαφο σε κάθε μελλοντική
ενέργεια ανάταξης. Ίσως βέβαια το συντηρητικό
πολιτικό σύστημα να προσδοκά την επιβίωση από
μία τέτοια συμμαχία για τον απλούστατο λόγο ότι
ένα τέτοια αφήγημα προσδίδει μονοδιάστατη
προοπτική διαγράφοντας λάθη του παρελθόντος.
Οι αγορές και οι παίκτες τους κατά την τελευταία
15ετία χρησιμοποίησαν τους πολιτικούς και την
πολιτική για να κερδοσκοπήσουν. Μία τέτοια
προσέγγιση όμως μηδένισε την προοπτική
διαμόρφωσης ενός ευρωπαϊκού και εθνικού οράματος
για την κοινωνία.
Μηδένισε, ή μάλλον εξωράισε τις διαφορετικές
πολιτικές προσεγγίσεις. Εξωράισε χάριν του
κέρδους και της προσχηματικής ελευθερίας των
αγορών κάθε έννοια σοσιαλιστικής και κοινωνικής
πολιτικής. Είναι καιρός λοιπόν ο κύριος Τσιπρας
να θυμηθεί πως το πεντοζάλι συμβολίζει τον
πέμπτο «ζάλο», την πέμπτη ελπίδα για
απελευθέρωση της Κρήτης από τους Τούρκους.
Κοινώς ο χορός αυτός είναι χορός ελπίδας και
απελευθέρωσης και όχι εγκλωβισμού σε λογικές
κοινωνικού ακρωτηριασμού. Σε λογικές
ηλεκτρονικών πλειστηριαμών και τοιχοδιωκτισμού
των αγορών. Οι αγορές άλλωστε δεν είναι πάντα
κακές.
Οι αγορές δεν ευθύνονται για το γεγονός ότι η
Κυβέρνηση δεν επέτρεψε σε πραγματικά ανήμπορους
νοικοκυραίους να εξαγοράζουν τα προβληματικά
δάνειά τους με τους ίδιους όρους με τα funds.
Δεν ευθύνονται για το γεγονός ότι δάνεια
χαρίζονται προς 5 και 6 σέντς στο ευρώ. Δεν
ευθύνονται για το γεγονός ότι η Κυβέρνηση δεν
νομοθετεί για την οριστική προστασία της πρώτης
κατοικίας.
Δυστυχώς, η πολιτική αυτή αναδεικνύει έναν
ιδιότυπο έρωτα με τις αγορές. Μακριά από
προοδευτικές αντιλήψεις για προώθηση μέτρων που
δίνουν λύσεις στις συλλογικές ανάγκες. Η
εξυπηρέτηση των ατομικών αναγκών των αγορών
σηματοδοτεί περαιτέρω θανάσιμο εναγκαλισμό τους
με την δημοκρατία. Σε μια τέτοια περίπτωση πολλά
πλέον επαφίενται στην τύχη. Μία τύχη που έρχεται
να δομηθεί από κληρώσεις τυχερών φορολογουμένων.
Από τις κληρώσεις της καθημερινότητας.
Ηρακλής Ρούπας
(Athens Voice)
|
