|
Είναι χαρακτηριστικό ότι η δέσμευση για
ανατροπές εδώ και τώρα επιβεβαιώνεται πριν από
τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου, προφανώς ως
δείγμα γραφής τήρησης των προεκλογικών
δεσμεύσεων για μεταρρυθμίσεις στη Γαλλία που θα
της δίνουν αξιοπιστία να διεκδικήσει αλλαγές
στην Ευρωζώνη.
Αν ο Μακρόν εμφανίζεται αποφασισμένος να
αναλάβει το όποιο κόστος μιας μετωπικής
σύγκρουσης με τα συνδικάτα στην αρχή της θητείας
του και μάλιστα με πράξεις νομοθετικού
περιεχομένου, τίποτε σήμερα δεν επιτρέπει
αισιοδοξία για ανταπόκριση της Γερμανίας
τουλάχιστο μέχρι τις εκλογές του Σεπτεμβρίου
στην έναρξη έστω μιας συζήτησης για το μέλλον
της Ευρωζώνης. Αν μάλιστα υπολογίσουμε ότι
συνήθως στη Γερμανία χρειάζεται ένα δίμηνο
μετεκλογικά για τη συγκρότηση κυβερνητικού
συνασπισμού, με την επόμενη κυβέρνηση να
αναλαμβάνει καθήκοντα τέλη Νοεμβρίου-αρχές
Δεκεμβρίου, τότε ο Μακρόν έχει πρόβλημα ουσίας
και επικοινωνίας, καθώς η όποια ουσιαστική
διαβούλευση-διαπραγμάτευση μεταξύ Παρισιού και
Βερολίνου δεν μπορεί να αρχίσει νωρίτερα από τις
αρχές του 2018.
Αμέσως μετά τις γερμανικές εκλογές υπάρχει μια
δοκιμασία που επαναλαμβάνεται πλέον σε ετήσια
βάση στην Ευρωζώνη, η κατάθεση μέχρι τα μέσα
Οκτωβρίου των προϋπολογισμών για τον επόμενο
χρόνο, με την Κομισιόν να καλείται να επικυρώσει
ή να απορρίψει αποκλίσεις από το πλαφόν
ελλειμμάτων 3% που ορίζει το Σύμφωνο
Σταθερότητας. Με τα σημερινά δεδομένα, πρόκειται
για μια σύγκρουση σε αναμονή, καθώς είναι βέβαιο
ότι ο Σόιμπλε θα επανέλθει στην πρότασή του για
έλεγχο της εφαρμογής των Συνθηκών από τον
Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας ESM και όχι από
τη «χαλαρή» Κομισιόν, και ταυτόχρονα είναι
εξίσου βέβαιο ότι Παρίσι, Ρώμη και Μαδρίτη δεν
έχουν τη βούληση και τη δυνατότητα για περαιτέρω
περικοπές.
Γιώργος Καπόπουλος (Έθνος) |
