|
Το
λογικό σχήμα του Μουρ ήταν απλό:
1.
Ο Τραμπ είναι παράλογος, με την έννοια ότι πολύ
εύκολα αντιφάσκει με όσα ο ίδιος είχε πει λίγο
παλιότερα (ή με όσα θα πει στο μέλλον)
2. Οι πολιτικοί του αντίπαλοι προσπαθούν να
είναι λογικοί, να εμφανίσουν έστω μερική
συνέπεια λόγω και έργων
3. Η μάζα των Αμερικανών ψηφοφόρων είναι
παράλογη
4. Ο Τραμπ θα εκλεγεί πρόεδρος.
Όπως και έγινε.
Εφαρμόζω το ίδιο σχήμα στα
καθ’ ημάς:
1. Ο Τσίπρας είναι παράλογος,
με την έννοια ότι πολύ εύκολα αντιφάσκει με όσα
ο ίδιος είχε πει λίγο παλιότερα (ή με όσα θα πει
στο μέλλον)
2. Οι πολιτικοί του αντίπαλοι προσπαθούν να
είναι λογικοί, να εμφανίσουν έστω μερική
συνέπεια λόγω και έργων
3. Η μάζα των Ελλήνων ψηφοφόρων είναι παράλογη
4. Ο Τσίπρας θα εκλεγεί πρωθυπουργός.
Όπως και έγινε.
Πάμε παρακάτω: Φυσικά, το
καλύτερο για τους κ. Τσίπρα - Καμμένο - Κοτζιά
θα ήτανε να μην είχε περάσει η Συμφωνία των
Πρεσπών στο Δημοψήφισμα και στη Βουλή της
Βόρειας Μακεδονίας, έλα όμως που πέρασε. Έτσι,
μέσα στην κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ άρχισαν οι
συνήθεις, παράλογες σε πρώτο κοίταγμα,
ακροβασίες. Κι από κοντά ακολουθούν οι αναλυτές,
επισημαίνοντας τις αντιφάσεις της κυβερνητικής
πολιτικής, περίπου ώς εξής:
1. Ο κ. Αλέξης Τσίπρας θέλει
τη Συμφωνία
2. Ο κ. Νίκος Κοτζιάς θέλει τη Συμφωνία
3. Ο κ. Πάνος Καμμένος δεν τη θέλει
4. Ο κ. Τσίπρας διώχνει τον κ. Κοτζιά
5. Ο κ. Τσίπρας κρατάει τον κ. Καμμένο
6. Ο κ. Κοτζιάς, φεύγοντας, λέει ότι η Ελλάδα
είναι έτοιμη για επέκταση χωρικών υδάτων σε 12
μίλια στο Αιγαίο
7. Ο κ. Καμμένος απειλεί ότι θα ρίξει την
κυβέρνηση, αν η Συμφωνία έρθει στη Βουλή
8. Η κυβέρνηση λέει ότι, έτσι ή αλλιώς, όταν η
Συμφωνία έρθει στη Βουλή, η ίδια θα επιβιώσει με
κάποια πλειοψηφία
9. Ο κ. Τσίπρας, ως υπουργός των Εξωτερικών πια,
λέει ότι θα προωθήσει άμεσα το θέμα των 12
μιλίων
10. Ο κ. Γιάννος Παπαντωνίου και η γυναίκα του
μπαίνουν φυλακή
11. Ο κ. Παύλος Πολάκης, ο πραγματικός
κυβερνητικός εκπρόσωπος, τώρα δικαιώνεται.
Πολλοί αναλυτές επισημαίνουν
τις αντιφάσεις, λένε ότι η Συμφωνία είναι στον
αέρα, ότι η κυβερνητική συνοχή είναι επίσης στον
αέρα, ότι είναι πιθανές οι πρόωρες εκλογές, ότι
τα 12 μίλια στο Αιγαίο σημαίνουν πόλεμο με την
Τουρκία, ότι η σύλληψη Παπαντωνίου αυτή τη
στιγμή είναι «στάχτη στα μάτια» κλπ.
Εμείς όμως ξέρουμε ότι οι
αναλυτές κάνουν λάθος: το να μην υπάρχει καμιά
απολύτως συνεπής, χαραγμένη και σταθερή πολιτική
από το 2015 μέχρι σήμερα στα μεγάλα ζητήματα (Μνημόνια,
ΕΝΦΙΑ, ιδιωτικοποιήσεις, σχέση με την Ευρώπη,
Μακεδονικό, Αιγαίο κλπ) είναι αυτό ακριβώς που
ενθουσιάζει τη μάζα των Ελλήνων. Το να μην ξέρει
ο πρωθυπουργός τι θα κάνει είναι υπέροχο. Το να
τα λέει και έτσι και αλλιώς είναι θεσπέσιο. Το «έλα
μωρέ, θα δούμε, θα τα βρούμε» (κάποτε θα σας πω
αυτή την ιστορία) είναι τέλειο. Το να
καταγγέλλει τους πάντες ως υπονομευτές της
εθνικής γραμμής είναι κορυφαίο. Δεν έχει σημασία
τι ξέρει και τι δεν ξέρει, «τους τα λέει καλά,
τα κάνει πολύ καλά». To ότι αύριο μπορεί να
σουτάρει τον Πολάκη (όπως είχε κάνει με το
Βαρουφάκη, τον Λαφαζάνη, την Κωνσταντοπούλου,
τον Παρασκευόπουλο, τον Μουζάλα κλπ, όταν πια
δεν τον εξυπηρετούσανε), και θα έχει πάλι δίκιο,
και τώρα που τον κρατάει και μετά, θα είναι
ακόμα καλύτερο. Το ότι αντιφάσκει και
εμφανίζεται με αντινομίες είναι το απόλυτα
γοητευτικό. Prorsus credibile est, quia ineptum
est (πρέπει οπωσδήποτε να γίνει πιστευτό, επειδή
είναι παράλογο), όπως έγραφε ο Τερτυλλιανός.
Προσοχή: επειδή είναι παράλογο, όχι αν και.
Ποιος είπε λοιπόν ότι το
παράλογο (και μαζί του ο λαϊκισμός, η
προσωπολατρία, η αντιδημοκρατία) εμφιλοχωρεί
μονάχα στους rednecks των ΗΠΑ; Ο Μάικλ Μουρ τώρα
δικαιώνεται.
Δημήτρης Φύσσας (Athens Voice) |
