Tweet

Οι προτάσεις, όπως είναι σε θέση να γνωρίζει η «Κ», αφορούν τη μεταφορά εδώ υπηρεσιών ξένων ομίλων για την υποστήριξη των οποίων απαιτείται η μετεγκατάσταση στην Ελλάδα δυνητικά χιλιάδων εργαζομένων. Ομως η χώρα, σε αντίθεση με την πλειονότητα των ευρωπαϊκών χωρών, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται πολλές με κεντροαριστερές κυβερνήσεις, δεν έχει ρυθμιστικό πλαίσιο για την υποδοχή αλλοδαπών που θέλουν να γίνουν φορολογικοί κάτοικοι εδώ.

Σύμφωνα με τα όσα γράφει ο Ηλίας Μπέλλος στην Καθημερινή, «πρόκειται για κίνητρα με στόχο την προσέλκυση νέων φορολογικών κατοίκων, ξένων δηλαδή που θα μπορούσαν να έρθουν εδώ να εργαστούν, διεθνώς γνωστοί ως expatriates, προσθέτοντας φορολογική ύλη στο ελληνικό Δημόσιο και αυξάνοντας αναλόγως τα έσοδα», εξηγούν πηγές με άμεση γνώση των διαβουλεύσεων που έχουν γίνει.

Την ώρα, όμως, που χώρες όπως η Πορτογαλία ή η Ιρλανδία και η Ιταλία δίδουν κίνητρα, επί παραδείγματι αφορολόγητο σε ποσό έως και 50% του εισοδήματος του ξένου φυσικού προσώπου και άλλες χώρες όπως η Γαλλία οριζόντιους ειδικούς φορολογικούς συντελεστές από 10% έως και 30%, στην Ελλάδα όποιος ξένος πρέπει να αμειφθεί με μεσαίου επιπέδου για τα διεθνή δεδομένα αμοιβές θα φορολογηθεί με συντελεστή 55% και άνω και με επιπλέον ασφαλιστικές εισφορές. Την ίδια ώρα στη Ρουμανία και στη Βουλγαρία και βεβαίως στην Κύπρο στήνονται μονάδες υπηρεσιών που απασχολούν δεκάδες χιλιάδες αλλοδαπούς εργαζομένους εξαιτίας της πολύ χαμηλής φορολογίας εισοδήματος φυσικών προσώπων και της ακόμα χαμηλότερης για τους expatriates.

Αν και η ίση φορολογική μεταχείριση όλων των Ελλήνων είναι αυτονόητη και επομένως αντιληπτό το γιατί δεν μπορούν να γίνουν κλαδικές ή άλλες εξαιρέσεις, δεν συμβαίνει το ίδιο με τους ξένους που θα μπορούσαν να γίνουν φορολογικοί κάτοικοι. Τα φορολογικά έσοδα που δύνανται να φέρουν δεν θα τα είχε η χώρα σε άλλη περίπτωση πλην της παροχής κινήτρων και της έλευσής τους. Και οι υπολογισμοί των ειδικών μιλούν για άμεσα έσοδα εκατοντάδων εκατομμυρίων και έμμεσα που υπερβαίνουν δυνητικά το ένα δισεκατομμύριο, ήτοι 0,5% του ΑΕΠ. Ομως, «η υιοθέτηση πολιτικής προσέλκυσης expatriates, νέων δηλαδή φορολογικών κατοίκων, δεν φαίνεται να γίνεται –για ιδεολογικούς λόγους– αποδεκτή από όλη την κυβέρνηση», σημειώνουν στην «Κ» ξένοι επενδυτικοί κύκλοι. Αυτή,μάλιστα, η απάντηση φέρεται να δόθηκε ανεπίσημα σε κάποιους από τους ενδιαφερομένους.

Οι προτάσεις στο Μαξίμου

Ας δούμε, όμως, τι ακριβώς συνέβη: Η κυβέρνηση έλαβε το τελευταίο έτος συγκεκριμένες προτάσεις, που είναι σε γνώση του πρωθυπουργού, από περισσότερους του ενός μεγάλους ομίλους παροχής υπηρεσιών που θέλουν να μεταφέρουν τμήματα ολόκληρα των δραστηριοτήτων τους στη χώρα μας. Προτάσεις ικανές να φέρουν εδώ στελέχη σε αριθμούς που προσμετρούνται σε χιλιάδες και οι ειδικότητες και η εξειδίκευση των οποίων δεν υπάρχουν διαθέσιμες μεταξύ του ελληνικού στελεχικού δυναμικού, αναφέρουν οι σχετικές πληροφορίες. Θρυαλλίδα για τις προτάσεις αυτές ήταν η απόφαση της Βρετανίας να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Η τάση, πάντως, της διεθνούς κινητικότητας του ανθρωπίνου κεφαλαίου και της μετεγκατάστασης ολόκληρων επιχειρηματικών μονάδων –ειδικά στον τομέα των υπηρεσιών– σχετίζεται βεβαίως και με τον φορολογικό ανταγωνισμό, σημειώνουν οι ειδικοί. Κορυφαίοι κυβερνητικοί κύκλοι, λοιπόν, άκουσαν προσεκτικά τις προτάσεις αυτές τις οποίες και χαρακτήρισαν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες. Ετσι, η διαβούλευση συνεχίστηκε με την παροχή από πλευράς των ξένων ομίλων συγκεκριμένων προτάσεων αλλά και συγκριτικών μελετών για τα σχετικά φορολογικά καθεστώτα στην Ε.Ε.

Θετικό «νεύμα» από Ε.Ε.

Επιπλέον, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, όπως η EKT και ο ESM, που άκουσαν ατύπως τις προτάσεις αυτές δεν εξέπεμψαν κανένα σήμα πως η υιοθέτηση τέτοιας πολιτικής κινήτρων είναι ασύμβατη με τις μνημονιακές δεσμεύσεις της Ελλάδας, υπογραμμίζουν οι πηγές της «Κ». Εξάλλου, ανάλογες πολιτικές έχουν υιοθετήσει όλες οι χώρες που ήταν σε πρόγραμμα του ESM όπως η Κύπρος, η Ιρλανδία, η Ισπανία και η Πορτογαλία. Η όλη εργασία παρουσιάστηκε στα εντεταλμένα προς τούτο από το Μαξίμου στελέχη της κυβέρνησης, τα οποία και εκτιμήθηκε πως την υποδέχθηκαν με μεγάλο ενδιαφέρον.

Αλλά φευ, λίγες εβδομάδες αργότερα ήρθε η ευγενική αρνητική απάντηση. Με απλά λόγια, οι ενδιαφερόμενοι επενδυτές πληροφορήθηκαν πως κάποιοι υπουργοί θεωρούν ότι το μέτρο δεν είναι επαρκώς σοσιαλιστικό και είναι δύσκολο να περάσει την ώρα που η ανεργία στην Ελλάδα παραμένει υψηλή.

«Απλή αριθμητική»

Ομως, η πολιτική προσέλκυσης νέων φορολογικών κατοίκων δεν απευθύνεται σε ειδικότητες και προϋπηρεσίες που υπάρχουν διαθέσιμες στην Ελλάδα. Τουλάχιστον όχι για τους περί ου ο λόγος ομίλους. Κάτι που δεν φαίνεται να συγκίνησε τους αντιδρώντες μεταξύ των μελών της κυβέρνησης, παρά την απλή αριθμητική λογική της πρότασης: Εάν έρχονταν στην Ελλάδα 10.000 ξένοι νέοι φορολογικοί κάτοικοι, με μέση μεικτή ετήσια αμοιβή 100.000 ευρώ (διότι για τέτοιες ειδικότητες και αμοιβές έγινε ο λόγος με την κυβέρνηση και τέτοιες είναι οι αμοιβές και τα πλήθη των νέων φορολογικών κατοίκων που εργάζονται σε επιχειρήσεις που επέλεξαν να μεταφέρουν δραστηριότητές τους στη Ρουμανία ή στην Κύπρο και στην Πορτογαλία) και φορολογούνταν ως φυσικά πρόσωπα με συντελεστή της τάξεως του 25% (πάνω από τον μέσον όρο των συντελεστών που προσφέρονται στους expatriates από τις προαναφερθείσες χώρες), αυτό μεταφράζεται σε νέα φορολογικά έσοδα ύψους 250 εκατ. ευρώ για το Δημόσιο. Αυτό μετά και την όποια αποταμίευση, αφήνει άλλα 500-600 εκατ. ευρώ διαθέσιμο εισόδημα για την εκμίσθωση κατοικιών και άλλες υπηρεσίες με πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα που ορισμένοι οικονομολόγοι ανεβάζουν στο 0,5% του ΑΕΠ.

Οφέλη θα είχαν ασφαλώς και οι τράπεζες, καθώς νέα κεφάλαια από το εξωτερικό θα εισέρρεαν για τη μισθοδοσία των expatriates, ενώ αυτοί θα έβαζαν νέο χρήμα στους λογαριασμούς τους και ως εκ τούτου δεν θα είχαν περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων.

Η φορολογία

Γιατί η φορολογία των εργαζομένων επηρεάζει τις επενδυτικές αποφάσεις; Μα γιατί είναι εντέλει δικό τους κόστος. «Η φορολογία εισοδήματος επηρεάζει τους επενδυτές και διότι κατ’ ουσίαν το συνολικό ακαθάριστο κόστος εργασίας, συμπεριλαμβανομένων των φόρων εισοδήματος φυσικών προσώπων και παρόμοιων επιβαρύνσεων, αντιμετωπίζεται ως βάρος του εργοδότη. Κατά συνέπεια, η συγκριτική διεθνής φορολογία των expatriates είναι όλο και πιο σημαντική για τους διαμορφωτές πολιτικής και τους πολυεθνικούς επενδυτές», εξηγεί στην «Κ» στέλεχος μεγάλου διεθνούς συμβουλευτικού οίκου. Αλλά στην Ελλάδα αντί για κίνητρα παρέχουμε αντικίνητρα.

Πηγή: Καθημερινή