Tweet

--------------------

Κατά την διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του 2016, ο Donald Trump είπε μια δυνατή ιστορία σχετικά με τον ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών στις παγκόσμιες υποθέσεις. Ήταν μια δραματική αφήγηση γεμάτη τζαμπατζήδες συμμάχους, ανεξέλεγκτη παγκοσμιοποίηση, και πυρηνικές ακροβασίες. Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες παρουσιάστηκαν ως κακοποιοί, καταπιεστικά καθεστώτα όπως της Ρωσίας και της Κίνας αντιμετωπίστηκαν με θαυμασμό, και τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι δημοκρατικές ελευθερίες ωθήθηκαν στο περιθώριο. Ως υποψήφιος, ο Trump σκιαγράφησε ένα σκοτεινό πορτρέτο αμερικανικής αδυναμίας και παρακμής, τάσεις που υποσχέθηκε να αντιστρέψει.

Προς έκπληξη ορισμένων και φόβο πολλών, το σκοτεινό όραμα του Trump αντήχησε και συνεχίζει να αντηχεί μετά από πάνω από ένα χρόνο προεδρίας του. Ένα τέταρτο του αιώνα ως η μόνη υπερδύναμη του κόσμου έχει μουδιάσει μεγάλο μέρος της χώρας για τον ρόλο των παγκόσμιων υποθέσεων στην καθημερινή ζωή. Μια έρευνα της Pew τον Ιούλιο του 2017 [1] διαπίστωσε ότι σχεδόν οι μισοί Αμερικανοί συμφωνούσαν με την δήλωση ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να «δίνουν λιγότερη προσοχή στα προβλήματα στο εξωτερικό και να επικεντρωθούν σε προβλήματα εδώ στην πατρίδα».

Διαδηλωτές κοντά στον Λευκό Οίκο στην Ουάσινγκτον, στις 21 Ιανουαρίου 2017. LUCAS JACKSON / REUTERS
 

------------------------------------------------------------------------

Είναι ένα κατανοητό συναίσθημα. Οι αμερικανικές οικογένειες είναι περιορισμένες. Έχουν επικεντρωθεί στην δουλειά τους, στα σπίτια τους, στα παιδιά τους και στις αποταμιεύσεις τους. Ανησυχούν για τους λογαριασμούς υγειονομικής περίθαλψης που πρέπει να πληρώσουν σήμερα, όχι για τα προβλήματα του αύριο που συμβαίνουν χιλιάδες μίλια μακριά.

Προσθέστε σε αυτό την αντίληψη ότι η παγκόσμια εμπλοκή έχει αφήσει πολλούς Αμερικανούς σε χειρότερη θέση, και η περιφρόνηση για την εξωτερική πολιτική συμπυκνώνεται. Για αυτούς, η παγκοσμιοποίηση αντιπροσωπεύει ένα σύνθετο σύστημα επιρροής, πλούτου και ισχύος που βοηθά τους πλούσιους και καλά διασυνδεδεμένους σε βάρος όλων των άλλων. Οι γιοι και οι κόρες της εργατικής τάξης θυσιάζονται σε πολέμους με εσφαλμένα κίνητρα και αβέβαιους σκοπούς. Οι δουλειές τους φεύγουν στο εξωτερικό, οι οικογενειακές τους επιχειρήσεις παραδίδονται σε κάποιο ανώτερο καλό στο οποίο δεν μπορούν να συμμετάσχουν, και οι κοινότητές τους μετατρέπονται σε οικονομικές δεύτερες σκέψεις. Εκτός αυτού, οι Αμερικανοί αισθάνονται λιγότερο ασφαλείς. Η τρομοκρατία έχει χτυπήσει στην πατρίδα. Το Ισλαμικό Κράτος (ISIS) [2] και άλλοι εξτρεμιστές φαίνονται πολύ ισχυροί. Η νίκη στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και αλλού παραμένει απατηλή, παρά τα χρόνια θυσιών. Είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί πολλοί Αμερικανοί αναρωτιούνται τι έκανε η εξωτερική πολιτική γι’ αυτούς.

Δεκαπέντε μήνες εντός της θητείας του, ο Trump ακόμα προσπαθεί να εκμεταλλευτεί αυτά τα συναισθήματα απογοήτευσης. Η αυτοσχέδια διεθνής ατζέντα του βασίζεται στο να λέει επανειλημμένως στην Αμερική ότι πρέπει να επιλέξει: Την ασφάλεια εγχωρίως ή την ειρήνη στο εξωτερικό, τα ανθρώπινα δικαιώματα ή τον σταθερό μισθό, την συμπόνια ή την ισχύ, το έλεος ή την ρώμη.

Αυτές είναι τελικά ψευδείς επιλογές. Στον σημερινό διασυνδεδεμένο κόσμο, η διάκριση μεταξύ παγκόσμιων και εγχώριων προκλήσεων είναι τεχνητή. Οι Ηνωμένες Πολιτείες που γυρίζουν την πλάτη τους στον κόσμο δεν θα κάνουν τίποτα για να κρατήσουν τους πολίτες των ΗΠΑ -ή την χώρα- ασφαλείς και ευημερούντες. Η προσέγγιση «Πρώτα η Αμερική» [3] του Trump στις διεθνείς υποθέσεις θα οδηγήσει αντί για αυτό την Αμερική στη μοναξιά, και θα επιτρέψει σε άλλους να γράψουν τους κανόνες που θα διαμορφώνουν το μέλλον.

Σήμερα, οι αμερικανικές οικογένειες πληρώνουν για την αποτυχία των Ηνωμένων Πολιτειών να αντιμετωπίσουν την κλιματική αλλαγή [4], με τους ογκώδεις λογαριασμούς ασφάλισης για πλημμύρες και τους προϋπολογισμούς των πόλεων διαλυμένους από την καταστροφή που οι τυφώνες, οι λασπο-πλημμύρες, οι ανεμοστρόβιλοι, και οι πυρκαγιές αφήνουν πίσω τους. Αισθάνονται τις ανεπάρκειες των αμερικανικών προσπαθειών για την καταπολέμηση της διακίνησης ναρκωτικών σε μια επιδημία εθισμών που γίνεται όλο και πιο φρικτή κάθε ημέρα. Η ιδιωτική τους ζωή και η προσωπική τους ασφάλεια απειλούνται από διεθνείς κυβερνοεπιθέσεις, στις πλατφόρμες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης έχουν διεισδύσει κακόβουλοι ξένοι δρώντες και το πολυτιμότερο δημοκρατικό δικαίωμά τους, η ψήφος τους, βρίσκεται στο στόχαστρο του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν. Αμερικανοί άνδρες και γυναίκες συνεχίζουν να φορούν [στρατιωτικές] στολές και να αφήνουν τις οικογένειές τους πίσω, για να πολεμούν σε συγκρούσεις χωρίς να υπάρχει σαφής στόχος ή στρατηγική εξόδου.

Η εξωτερική πολιτική δεν είναι κάτι που συμβαίνει κάπου μακριά. Δεν επηρεάζει μόνο τους πολέμους που πολεμάμε αλλά και τους λογαριασμούς που πληρώνουμε. Όχι μόνο τα όπλα που χρησιμοποιούμε στο εξωτερικό αλλά και τους υπολογιστές που χρησιμοποιούμε στο σπίτι. Όχι μόνο την κρίση και την ασθένεια σε μια άλλη ήπειρο, αλλά την αρρώστια και την αδικία δίπλα μας.

Μην κάνετε λάθος: Οι παγκόσμιες απειλές που αντιμετωπίζουν σήμερα οι Αμερικανοί, είναι σοβαρές. Η αυξανόμενη δύναμη της Κίνας, η ευρεία παρεμβατικότητα της Ρωσίας [5], ο αυξανόμενος διχασμός της Ευρώπης και η παραίτηση των Ηνωμένων Πολιτειών από την διεθνή ηγεσία σημαίνουν ότι μια νέα παγκόσμια τάξη βρίσκεται στον ορίζοντα. Έχουμε ήδη ρίξει ματιές. Αν και οι Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν η μεγαλύτερη οικονομία παγκοσμίως, η Κίνα είναι πλέον ο ισχυρότερος οικονομικός παράγοντας στον κόσμο, διοχετεύοντας το πολιτικό και οικονομικό βάρος της στις κρατικές επιχειρήσεις της. Η Apple μπορεί να είναι η μεγαλύτερη εταιρεία στον κόσμο με βάση την αξία της στην αγορά, αλλά ο διευθύνων σύμβουλός της, Tim Cook, είναι υπόλογος στους μετόχους της Apple και όχι στους νομοθέτες των ΗΠΑ˙ ο Κινέζος δισεκατομμυριούχος Jack Ma δεν έχει την ίδια πολυτέλεια. Στην Κίνα, η άνοδος του κρατικού καπιταλισμού και η διατήρηση της ισχύος του αποτελούν μια σημαντική πρόκληση για την παγκόσμια ελεύθερη αγορά. Ο τρόπος με τον οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες ανταποκρίνονται, όχι μόνο θα θέσει το σκηνικό για την ασφάλεια των αμερικανικών οικογενειών για τις επόμενες γενιές˙ θα καθορίσει εάν τα πιο περήφανα δημοκρατικά ιδανικά της χώρας θα βυθιστούν ή θα επιπλεύσουν.

Το να γίνουν σωστά τα πράγματα, απαιτεί κάτι καλύτερο από την κοντόφθαλμη και εγωιστική προσέγγιση του Trump στις εξωτερικές υποθέσεις. Απαιτεί ένα αμερικανικό εκλογικό σώμα που να εμπλέκεται πλήρως με μια ενεργή εξωτερική πολιτική η οποία να λειτουργεί παράλληλα με ένα εσωτερικό πρόγραμμα για την προώθηση της δημοκρατίας, της ατομικής ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Εάν θέλουμε ο αμερικανικός λαός να ασχολείται με την εξωτερική πολιτική όπως και με την υγειονομική περίθαλψη ή με τον έλεγχο των όπλων ή με το κίνημα #metoo, τότε πρέπει να προσφέρουμε μια πιο συναρπαστική αφήγηση σχετικά με την αμερικανική εξωτερική πολιτική και το γιατί έχει σημασία.

ΕΝΑ ΝΕΟ ΑΦΗΓΗΜΑ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Περίπου 3.500 μίλια χωρίζουν το Παρίσι, στην Γαλλία, από το Fall River, στη Μασαχουσέτη. Για αυτήν την εργατική κοινότητα στη νοτιοανατολική Νέα Αγγλία, η κλιματική αλλαγή αποτελεί κεντρικό κομμάτι της καθημερινής ζωής. Για χρόνια, η ανεπαρκής αντίδραση των Ηνωμένων Πολιτειών στην υπερθέρμανση του πλανήτη έχει προκαλέσει πλήγματα στην τοπική υποδομή, στους δημοτικούς προϋπολογισμούς και στα ποσά ασφάλισης κατά των πλημμυρών στην περιοχή. Η πόλη αγωνίζεται να εξοφλήσει 174 εκατομμύρια δολάρια σε εντεταλμένες αναβαθμίσεις στο σύστημα αποχέτευσης, έτσι ώστε η γηρασμένη υποδομή της να μπορεί να διαχειριστεί την εισροή των ακραίων καιρικών συνθηκών χωρίς να θέσει σε κίνδυνο την δημόσια υγεία και ασφάλεια. Τα μέσα ασφάλιστρα για πλημμύρες σε όλη την περιοχή έχουν αυξηθεί κατά 12% τα τελευταία έξι χρόνια. Για τις κοινότητες όπως αυτή, η απόφαση της διοίκησης Trump να αποσύρει τις Ηνωμένες Πολιτείες (τον μεγαλύτερο πομπό διοξειδίου του άνθρακα [6] στην ιστορία) από την Συμφωνία του Παρισιού δεν είναι κάποιο θέμα συζήτησης˙ είναι μια πραγματικότητα που θα επηρεάζει το θεμέλιο της ζωής τους κάθε μέρα.

Θα σας πάρει περίπου 24 ώρες για να φτάσετε από την Ατλάντα στο Αφγανιστάν. Αλλά στην πολιτεία της Τζόρτζια, εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες φέρουν το βάρος των πολέμων των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή˙ η πολιτεία έχει περισσότερους στρατιωτικούς εθελοντές ανά ενήλικες πολίτες [7] από οποιοδήποτε άλλο τμήμα του έθνους. Η Νότια Καρολίνα και το Τέξας δεν απέχουν πολύ. Για αυτές τις οικογένειες και τις κοινότητες, και αμέτρητες άλλες σε ολόκληρη την χώρα, οι πόλεμοι των ΗΠΑ στο Ιράκ και το Αφγανιστάν δεν είναι απλές ιστορίες που εμφανίζονται στους The New York Times˙ είναι σκληρή πραγματικότητα, που λέγεται μέσα από την καταστροφική ανθρώπινη απώλεια και το συγκλονιστικό οικονομικό κόστος. Εκτιμάται ότι από την 11η Σεπτεμβρίου 2001, οι Αμερικανοί φορολογούμενοι έχουν καταβάλει περισσότερα από 5,6 τρισεκατομμύρια δολάρια [8], χρήματα που θα μπορούσαν να έχουν πάει στα σχολεία μας που παλεύουν ή στις γέφυρες που φθίνουν. Ως προεδρικός υποψήφιος, ο Trump χλεύασε ενάντια στους πολέμους που διεξάγονται χωρίς στρατηγικό όραμα, συγκρούσεις που θα κοστίζουν τον Αμερικανό φορολογούμενο για τις επόμενες δεκαετίες. Αλλά ως πρόεδρος, η εξωτερική πολιτική του είναι να βυθίσει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια περιττή στρατιωτική αντιπαράθεση, κατ’ επιλογήν ή τυχαία, με το Ιράν, τη Βόρεια Κορέα, την Ρωσία και ακόμη και την Τουρκία, σύμμαχο στο ΝΑΤΟ.

Η Δυτική Βιρτζίνια δεν είναι ακριβώς μια συνοριακή πολιτεία. Στην πραγματικότητα, είναι σχεδόν 2.000 μίλια από το Laredo, το πλησιέστερο πέρασμα στο Μεξικό. Αλλά καμιά πολιτεία δεν έχει καταστραφεί περισσότερο από την επιδημία εθισμού των Ηνωμένων Πολιτειών στα ναρκωτικά. Αυτή η αμερικανική τραγωδία είναι μια συνύπαρξη κυβερνητικής παραίτησης, κερδοσκοπίας του ιδιωτικού τομέα και ξένης εκμετάλλευσης. Οι πρακτικές της χαλαρής συνταγογράφησης ναρκωτικών και οι ήπια ρυθμιζόμενες φαρμακευτικές εταιρείες έκαναν την Αμερική να αγκαλιάσει τα χάπια κατά του πόνου. Ένα φρικτά υποχρηματοδοτημένο σύστημα ψυχικής υγείας εξασφαλίστηκε ότι θα παραμείνει έτσι. Οι τιμές του εθισμού αυξήθηκαν και τα καρτέλ των ναρκωτικών στο Μεξικό εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία να ανταποκριθούν στην αμερικανική ζήτηση˙ σήμερα το 95% της ηρωίνης στις ΗΠΑ προέρχεται από το Μεξικό [9]. Καθώς η κρίση εξελίχθηκε, το ίδιο έκαναν και τα ναρκωτικά. Το Fentanyl, ένα θανατηφόρο συνθετικό οπιοειδές, αποτελείται από χημικά προϊόντα που παράγονται σε αδίστακτα κινεζικά εργαστήρια και αποστέλλονται απευθείας στις Ηνωμένες Πολιτείες ή μέσω του Μεξικού, όπου κατά το μεγαλύτερο μέρος τους περνούν λαθραία στις Ηνωμένες Πολιτείες μέσω των επίσημων λιμένων εισόδου. Με άλλα λόγια, το τείχος των 70 δισεκατομμυρίων δολαρίων του Trump δεν θα σταματήσει αυτή την επιδημία. Θα μπορούσαν να το κάνουν η αυξημένη χρηματοδότηση της ψυχικής υγείας, η φαρμακευτική λογοδοσία και η πραγματική δέσμευση πέρα από τα σύνορα.

Υπάρχουν περισσότερα από 6.500 μίλια μεταξύ της Νεμπράσκα και της Συρίας. Ωστόσο, η πολιτεία αυτή έχει δεχθεί τους περισσότερους πρόσφυγες ανά κάτοικο [10] (76 ανά 100.000 κατοίκους) από οπουδήποτε αλλού στην χώρα. Για αυτές τις κοινότητες και τις οικογένειες, οι συζητήσεις σχετικά με την πολιτική για τους πρόσφυγες δεν γίνονται στις αίθουσες της Ουάσινγκτον ή στις σκηνές των διεθνών οργανισμών, αλλά στα κοινοτικά τους κέντρα, τις εκκλησίες, τα σχολεία, τους φορείς παροχής υπηρεσιών και άλλους τοπικούς θεσμούς που αναγκάζονται να προσφέρουν στους πρόσφυγες επειδή η χώρα αδυνατεί και δεν επιθυμεί να το πράξει μέσω μιας λογικής μεταναστευτικής πολιτικής.

Η Ρωσία απέχει περίπου 5.000 μίλια από το Ουισκόνσιν. Αλλά αυτό δεν κράτησε ασφαλείς τους ψηφοφόρους στα μεσοδυτικά από τις προσπάθειες του Ρώσου αντιπάλου μας να παραβιάσει και να επηρεάσει τις ψήφους τους το 2016. Το Wisconsin ήταν μια από τις επτά πολιτείες (μαζί με την Αλάσκα, την Αριζόνα, την Καλιφόρνια, την Φλόριντα, το Ιλινόις και το Τέξας) που οι πολιτειακοί ιστότοποί τους ή οι βάσεις δεδομένων για τους εκλογικούς καταλόγους υπονομεύθηκαν πριν από τις εκλογές του 2016, σύμφωνα με αξιωματούχους των υπηρεσιών πληροφοριών των ΗΠΑ. Έκτοτε ανακαλύφθηκε ότι οι ξένες δρώντες χάκαραν επίσης επιτυχώς το δίκτυο ηλεκτρικής ενέργειας των ΗΠΑ και άλλες κρίσιμες υποδομές. Χωρίς καν να αφήνουν τα σπίτια τους, οι εχθροί των ΗΠΑ κατέλαβαν τα ηχεία που δημιουργήθηκαν από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να κατακερματίσουν περαιτέρω την κοινωνία μας. Αυτό το νέο μέτωπο του κυβερνοχώρου δεν γνωρίζει όρια ή σύνορα.

Σχεδόν 7.000 μίλια χωρίζουν το Scranton, στην πολιτεία της Πενσυλβάνια, από το Πεκίνο, στην Κίνα. Αλλά όταν πρόκειται για την συζήτηση για την εμπορική πολιτική των ΗΠΑ, καμία άλλη πόλη δεν απεικονίζει καλύτερα την διασύνδεση των εγχώριων και εξωτερικών πολιτικών επιλογών μας. Η παγκοσμιοποίηση έχει αναμφίβολα ωφελήσει τους Αμερικανούς καταναλωτές, τις επιχειρήσεις και την συνολική ευημερία της χώρας με αμέτρητους τρόπους˙ ο μέσος Αμερικανός απολαμβάνει ένα βιοτικό επίπεδο [11] που οι πολίτες στις αναπτυσσόμενες χώρες μπορούν μόνο να ονειρευτούν. Ωστόσο, πρέπει να παραδεχθούμε ότι το ελεύθερο εμπόριο δεν ήταν πάντα δίκαιο εμπόριο. Οι βιομηχανικές κοινότητες και οι Αμερικανοί κατασκευαστές έχουν πληγεί δυσανάλογα από τα παγκόσμια εμπορικά πρότυπα. Υπάρχει ένας βάσιμος λόγος για τον οποίο οι προτάσεις προστατευτισμού (και από τα δύο κόμματα) είχαν απήχηση στους ψηφοφόρους. Αλλά η απάντηση δεν είναι τα εθνικιστικά ημίμετρα, όπως οι δασμοί που ανακοινώθηκαν πρόσφατα από τον πρόεδρο, οι οποίοι ωφελούν τις στοχοθετημένες κοινότητες ενώ εκθέτουν άλλες βασικές βιομηχανίες στις επιπτώσεις ενός εμπορικού πολέμου. Ο αγώνας μείωσης κόστους μπορεί να είναι εξίσου άγριος μέσα στις χώρες καθώς και μεταξύ τους.

ΠΩΣ ΦΘΑΣΑΜΕ ΕΔΩ

Καμία ιστορία δεν υπάρχει εν κενώ, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για παγκόσμιες υποθέσεις. Οποιαδήποτε προσπάθεια να εμπλακεί το αμερικανικό κοινό σε μια ενεργή εξωτερική πολιτική, απαιτεί μια σαφή εικόνα του κόσμου που κινούμαστε σήμερα. Μόνο τότε μπορούμε να καταλάβουμε το επείγον: Η Κίνα περιμένει στην γωνία. Αυτό δεν αποτελεί μόνο μια απειλή για την οικονομική μας επιρροή ή την παγκόσμια φήμη μας. Πρόκειται για απειλή στις δημοκρατικές αξίες και τις ατομικές ελευθερίες που οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ξοδέψει γενιές να υπερασπίζονται τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.

Όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες επινόησαν την τρέχουσα αρχιτεκτονική παγκόσμιας διακυβέρνησης μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ηγέτες των ΗΠΑ αντιλήφθηκαν ότι το συμφέρον της Αμερικής θα προωθηθεί από ρυθμίσεις που τα άλλα κράτη θα καταλάβαιναν ότι θα τους φέρονταν δίκαια, επίσης. Αντί να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν έναν κόσμο όπου κάποια κράτη ήταν «νικητές» και άλλα ήταν οι «ηττημένοι», οι ηγέτες των ΗΠΑ είχαν την αυτοπεποίθηση να δημιουργήσουν έναν κόσμο όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες και πολλά άλλα έθνη θα μπορούσαν να ωφεληθούν από κοινού. Το σύστημα αυτό δεν ήταν τέλειο, αλλά παρείχε την βάση για δεκαετίες οικονομικής ανάπτυξης και δεν έπαιξε μικρό ρόλο στη νίκη των Ηνωμένων Πολιτειών στον Ψυχρό Πόλεμο.

Σήμερα, όμως, οι μη Δυτικές δυνάμεις αποκτούν πολιτική και οικονομική επιρροή και δεν αισθάνονται πλέον ότι η παγκόσμια αρχιτεκτονική που δημιουργήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1940 ταιριάζει με τους σκοπούς και τις φιλοδοξίες τους. Έχουν δίκιο. Αλλά σε απάντηση, η διοίκηση Trump φαίνεται ικανοποιημένη να αφήσει την παλαιά τάξη να καταρρεύσει -και μάλιστα να βοηθήσει στην επιτάχυνση αυτής της διαδικασίας- ενώ φαίνεται απρόθυμη να χρησιμοποιήσει την αμερικανική ισχύ για να δημιουργήσει μια νέα και καλύτερη [παγκόσμια αρχιτεκτονική].

Αυτό είναι λάθος. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να βρουν λογικούς τρόπους να δώσουν στις αναδυόμενες δυνάμεις μεγαλύτερο λόγο στο σημερινό διεθνές σύστημα. Εάν θεσμικά όργανα όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών δεν καταλήξουν να αντικατοπτρίζουν καλύτερα την εκ των πραγμάτων τάξη ισχύος του σημερινού κόσμου, θα εμφανιστούν εναλλακτικοί θεσμοί όπως η Τράπεζα Επενδύσεων Ασιατικών Υποδομών (Asian Infrastructure Investment Bank, ΑΙΙΒ) της Κίνας, για να τους προκαλέσουν επιθετικά. Και πρέπει να δεχθούμε ότι θα προκύψουν ορισμένα νέα ανεξάρτητα, εναλλακτικά θεσμικά όργανα, υποστηριζόμενα από τις αναδυόμενες δυνάμεις˙ δεν το βλέπουν ούτε με όρους ούτε με τον τρόπο που το κάνουν οι Αμερικανοί.

Μήπως αυτό σημαίνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες απλώς παραδίδουν τα κλειδιά σε εναλλακτικές αρχιτεκτονικούς καινοφανείς [αστέρες] όπως η Κίνα και η Ρωσία; Απολύτως όχι. Αλλά όντως σημαίνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να σταματήσουν να βλέπουν τον κόσμο μέσα από του πρίσμα του μηδενικού αθροίσματος όταν πρόκειται για ξένες απαιτήσεις για μεγαλύτερο λόγο στους παγκόσμιους θεσμούς. Αντ’ αυτού, πρέπει να έχουμε την σιγουριά ότι μπορούμε να διαπραγματευτούμε νέες ρυθμίσεις που θα προστατεύουν τα συμφέροντά μας, αναγνωρίζοντας παράλληλα τα συμφέροντα των άλλων. Μόλις καθιερώσουμε το ότι είμαστε ανοιχτοί στην αλλαγή των κανόνων του παιχνιδιού, είμαστε ελεύθεροι να ξεχωρίσουμε και να υπερασπιστούμε τις δικές μας θέσεις. Τούτο σημαίνει να θέτουμε σαφείς κόκκινες γραμμές για αυτό που θα δεχτούμε ή δεν θα δεχτούμε. Πρέπει επίσης να κάνουμε διάκριση μεταξύ του εποικοδομητικού «ρεβιζιονισμού» της Κίνας ή της Ινδίας σε σύγκριση με τον πολύ πιο καταστρεπτικό «ρεβιζιονισμό» της Ρωσίας, και να επιμείνουμε να είμαστε ηγέτες στην συζήτηση και δίκαια εκπροσωπημένοι σε οποιουσδήποτε νέους θεσμούς ή πρότυπα προτείνουν αυτές οι αναδυόμενες δυνάμεις.

ΤΟ ΔΙΔΑΓΜΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ

Ο Trump προσφέρει στο αμερικανικό κοινό έναν κατάλογο ψευδών επιλογών όταν πρόκειται για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Αλλά η αλήθεια είναι ότι υπάρχει μια πραγματική επιλογή που πρέπει να γίνει, και έχει σημασία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα επαναβεβαιώσουν τον εαυτό τους στην αιτία της ελευθερίας, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της δημοκρατίας στο εσωτερικό και στο εξωτερικό ή θα επιτρέψουν την αποψίλωσή τους; Θα υπονομεύσουν τις αξίες, τις υποσχέσεις και τις θεμελιώδεις ελευθερίες που έχουν χαραχθεί στο σύνταγμα των ΗΠΑ λόγω της πιο πρόσφατης προσβολής ή της ευκαιρίας που προκύπτει;

Η εποχή της Pax Americana έχει τελειώσει, αλλά το επόμενο κεφάλαιο του ρόλου της Αμερικής στον κόσμο εξακολουθεί να γράφεται. Προχωρούμε προς μια νέα παγκόσμια τάξη και οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να αναλάβουν ηγετικό ρόλο στην διαμόρφωση αυτής της τάξης. Εάν όχι, το αποτέλεσμα θα αποφασιστεί χωρίς αυτές, τα συμφέροντα και τις αξίες τους.

Για να το θέσουμε με άλλο τρόπο: Η Κίνα έχει ένα εναλλακτικό μοντέλο παγκόσμιας ηγεσίας και είναι έτοιμη να προχωρήσει. Πρόκειται για ένα μοντέλο που επικεντρώνεται στην κυβέρνηση, και όχι στο άτομο, ένα μοντέλο που ορίζεται από την συμμόρφωση και όχι από την ελευθερία. Πρόκειται για ένα συναλλακτικό μοντέλο που βασίζεται στον κρατικό καπιταλισμό, ένα μοντέλο που ωφελεί όσους δίνουν πίστη στο Πεκίνο˙ δεν βασίζεται σε αμοιβαίο όφελος και ανάπτυξη, που εκτιμά και σέβεται τα δικαιώματα των ατόμων (και των χωρών) να επιδιώκουν την δική τους επιτυχία στην ελεύθερη αγορά, ή που πράττοντας έτσι να ωφελούν τον κόσμο γενικότερα.

Η δημοκρατία είναι περιπεπλεγμένη. Κινούμαστε πιο αργά από όσο μας αρέσει και απογοητεύουμε αυτούς που αναζητούν γρήγορες διορθώσεις. Αλλά πριν από 250 χρόνια, η Αμερική έκανε μια επιλογή: Η ελεύθερη βούληση αξίζει τη μάχη. Οι Αμερικανοί προέβλεπαν ότι η μεγαλύτερη απόδοση της επένδυσής τους δεν θα ερχόταν με τη μορφή νικών στις μάχες ή ακόμα και του ΑΕΠ. Θα ερχόταν από την δύναμη ενός λαού του οποίου η ελευθερία δεν παζαρεύτηκε για να δοθεί.

Ο IAN BREMMER είναι πρόεδρος του Eurasia Group και συγγραφέας του βιβλίου με τίτλο Us vs. Them: The Failure of Globalism.
 

Ο JOE KENNEDY III είναι Αντιπρόσωπος από την 4η βουλευτική περιφέρεια της Μασαχουσέτης.

Foreign Affairs