Tweet

Ο υψηλός βαθμός στράτευσης και πόλωσης στο εκλογικό σώμα έχει επηρεάσει σημαντικά την πολιτική συμπεριφορά των Αμερικανών και, κατά συνέπεια, έχει καταστήσει το αποτέλεσμα των εκλογικών αναμετρήσεων απρόβλεπτο. Αυτή η πολιτική δυναμική επέτρεψε σε έναν πολιτικό όπως ο Ρεπουμπλικανός από την Αλαμπάμα Ρόι Μουρ, που κατηγορήθηκε για σεξουαλικές επιθέσεις εναντίον ανηλίκων κοριτσιών και νεαρών γυναικών, να θέσει υποψηφιότητα για τη Γερουσία το 2017 και να κερδίσει το 90% των ψήφων του κόμματός του.

Κι όμως, μια σημαντική πλευρά της πόλωσης έχει κάπως υποβαθμιστεί: η αρνητική στράτευση. Οι ψηφοφόροι με αυτή τη στάση κινητοποιούνται όχι τόσο από αγάπη προς το κόμμα τους όσο από μίσος προς το αντίπαλο κόμμα. Η αρνητική στράτευση ευνοεί κυρίως το κόμμα που δεν κατέχει την προεδρία, καθώς οι αμφιταλαντευόμενοι ψηφοφόροι διαπιστώνουν ότι ζουν σε έναν κόσμο όπου οι πολιτικές τους προτιμήσεις δέχονται διαρκείς επιθέσεις.

Για τις ενδιάμεσες εκλογές, επινόησα ένα νέο μοντέλο που στηριζόταν σε αυτή τη συμπεριφορά των ψηφοφόρων. Και προέβλεψα μια μεγάλη αύξηση της στρατευμένης ψήφου για τους Δημοκρατικούς. Το επίκεντρο μιας πολιτικής ανακατάταξης σε αντίθετη κατεύθυνση από τους υποψηφίους του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος ήταν τα προάστια. Και αυτή η πολιτική ανακατάταξη τροφοδοτήθηκε από δύο παράγοντες.

Ο ένας ήταν συμβατικός: μια κίνηση δυσαρεστημένων ανεξάρτητων ψηφοφόρων μακριά από το κόμμα του προέδρου, όπως συμβαίνει σε όλες τις ενδιάμεσες εκλογές μετά το 2006.

Ο δεύτερος ήταν μια κινητοποίηση των ψηφοφόρων υπέρ του Δημοκρατικού Κόμματος που προκλήθηκε εξαιτίας της αρνητικής στράτευσης. Εντοπίζοντας περιφέρειες που ελέγχονταν από το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και είχαν έναν μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων υψηλής μόρφωσης οι οποίοι θα μπορούσε να αποτελέσουν τη βάση μιας τέτοιας κινητοποίησης, προέβλεψα τον Ιούλιο του 2018 ότι η αρνητική στράτευση θα επέτρεπε στους Δημοκρατικούς να κερδίσουν 42 έδρες στη Βουλή.

Υποκινούμενοι από την απειλή που συνιστά η κυβέρνηση Τραμπ, πολλοί περιστασιακοί ψηφοφόροι των Δημοκρατικών, και ιδίως γυναίκες υψηλής μόρφωσης, έχουν κινητοποιηθεί μετά την εκλογή Τραμπ και θα συνεχίσουν να είναι ενεργοί όσο νιώθουν ότι η απειλή εναντίον τους παραμένει. Η μακαριότητα των περασμένων εκλογών έχει αντικατασταθεί από μια αποφασιστικότητα που θα ευνοήσει τους Δημοκρατικούς το 2020 όπως τους ευνόησε το 2018.

Η αύξηση της ψήφου υπέρ των Δημοκρατικών δεν θα είναι ομοιόμορφη. Οι Δημοκρατικοί θα καταγάγουν μεγάλες νίκες σε πιο αστικές, πιο ποικιλόμορφες, πιο φιλελεύθερες πολιτείες και θα εξακολουθήσουν να χάνουν έδαφος σε άλλες, όπως το Μιζούρι. Παρόλο που ο Τραμπ μπορεί θαυμάσια να ξανακερδίσει το 2020 το Οχάιο, ίσως και τη Φλόριντα, δύσκολα θα κερδίσει το Μίσιγκαν, το Ουισκόνσιν και την Πενσιλβάνια. Και τα προβλήματά του με τους swing voters, τους οποίους κέρδισε το 2016, θα επιτρέψουν στους Δημοκρατικούς να διεκδικήσουν την Αριζόνα, τη Βόρεια Καρολίνα, ίσως και την Τζόρτζια, ενώ θα αφαιρέσουν από τον κατάλογο των swing states τη Βιρτζίνια, το Κολοράντο, τη Νεβάδα και το Νιου Χάμσαϊρ.

Με λίγα λόγια, η προεδρική εκλογή του 2010 θα αποτελέσει μια μάχη των βάσεων - και η βάση των Δημοκρατικών είναι απλώς μεγαλύτερη. Ο συνδυασμός του δημογραφικού τους πλεονεκτήματος με τον ενθουσιασμό και τα αποτελέσματα της αρνητικής στράτευσης προσδίδει στο κόμμα ένα σημαντικό διαρθρωτικό πλεονέκτημα. Η συμμετοχή το 2018 ήταν κατά 12 μονάδες υψηλότερη από το 2014 και υψηλότερη από τη συμμετοχή σε οποιαδήποτε ενδιάμεση εκλογή εδώ και δεκαετίες. Το 2020 δεν αποκλείεται να υπερβεί το 65%.

Οι Δημοκρατικοί οδεύουν καθαρά προς την ανάκτηση της εξουσίας. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς οποιονδήποτε άλλο πρόεδρο να θέτει εκ νέου υποψηφιότητα σε τέτοιες συνθήκες. Αλλά φυσικά ο Τραμπ δεν είναι «οποιοσδήποτε άλλος πρόεδρος».

(*) Η Ρέιτσελ Μπάιτκοφερ είναι καθηγήτρια πολιτικής επιστήμης στο Christopher Newport University της Βιρτζίνια

(Πηγή: The New York Times)