|
|
|
|
|
|
|
Η εικόνα είναι
απελπιστική και
δικαιώνει όσους
πιστεύουν και
υποστηρίζουν ότι η
Ελλάδα είναι σε πλήρη
παρακμή. Οι θεσμοί
κλονίζονται συθέμελα,
της Δικαιοσύνης
συμπεριλαμβανομένης –και
όχι λόγω πολιτικών
παρεμβάσεων μόνο–, η
Βουλή θυμίζει κάτι
μεταξύ τσίρκου, παιδικής
χαράς και χώρου
ελεύθερης διακίνησης
εδρών, η πόλωση
κλιμακώνεται, η μόδα της
στοχοποίησης και των
απειλών κατά βουλευτών
από «περίεργους
εθνοπατριώτες»
επανέρχεται, η ανάπτυξη
της οικονομίας
επιβραδύνεται σύμφωνα με
τον ΟΟΣΑ, μυρίζει
Κερατέα στο Γραμματικό,
οι φυλακές Κορυδαλλού
μοιάζουν με ξέφραγο
αμπέλι, το ρουσφέτι και
η πελατειακή πολιτική
κυριαρχούν και ένας
Καμμένος απασχολεί τα
μίντια και την κοινή
γνώμη. Τι άλλο, δηλαδή,
πρέπει να συμβαίνει
ταυτόχρονα σε μια χώρα
για να πάρει
πιστοποιητικό κατάντιας; |
|
|
|
|
|
|
| |
Για τα περισσότερα από
όλα αυτά –και πολλά άλλα–
ο Αλ. Τσίπρας και η
κυβέρνησή του έχουν
μεγάλη ευθύνη. Μόνο το
γεγονός ότι επέμενε να
διατηρεί στο υπουργείο
Αμυνας τον Π. Καμμένο
επί τέσσερα ολόκληρα
χρόνια και συχνά να τον
δοξάζει, όχι ως άξιο,
αλλά ως στήριγμα της
εξουσίας του. Αλλωστε,
στα τέσσερα αυτά χρόνια,
αλλά και πριν, οι
Συριζαίοι και οι
Ανελίτες έκαναν μαζί
ό,τι μπορούσαν για να
λανσάρουν και να
εκθρέψουν όλα τα
χαρακτηριστικά που
θεωρούνται τρανά
δείγματα παρακμής. Από
τις στοχοποιήσεις
αντιπάλων και την ανοχή
στην άσκηση βίας μέχρι
τη λασπολογία, την
καταφυγή στην ακραία
πελατειακή πολιτική και
την υπονόμευση της
οικονομίας. Θεριεύοντας
και επιβάλλοντας στην
καθημερινότητα τις
ανάλογες τάσεις, που
όντως υπάρχουν στην
ελληνική κοινωνία.
Σαν να μη φτάνουν τα
παραπάνω, υπάρχει και η
πολιτική και οικονομική
αστάθεια που γενικεύεται
στο διεθνές περιβάλλον.
Την αισθάνεται έντονα η
Ευρώπη (τα σχετικά
φαινόμενα ταράσσουν τη
Βρετανία, τη Γαλλία, την
Ιταλία, την Ισπανία και
πλησιάζουν στη Γερμανία,
πέρα από τη συμπεριφορά
των χωρών του Βίσεγκραντ)
και τροφοδοτείται από
την Ουάσιγκτον του Ντ.
Τραμπ. Αστάθεια
επικρατεί και στα
Βαλκάνια, καθώς την
άσκηση επιρροής στην
περιοχή διεκδικούν οι
ΗΠΑ, η Ευρώπη (η
Γερμανία κυρίως) και η
Ρωσία. Οι δύο πρώτες
συνεργάζονται για να
εμποδίσουν τη διείσδυση
της Ρωσίας, αλλά οι
στόχοι τους διαφέρουν.
Οι ΗΠΑ θέλουν παράλληλα
να εργαλειοποιήσουν τον
αλβανικό μεγαλοϊδεατισμό,
κάτι ιδιαίτερα
επικίνδυνο, η Ευρώπη (η
Γερμανία) δεν θέλει κάτι
τέτοιο, το αντίθετο
μάλιστα, και πλην της
επιρροής της Ρωσίας
θέλει να «αποκρούσει»
και την επιρροή της
Τουρκίας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία
πως οι μεθοδεύσεις του
Αλ. Τσίπρα στο
Μακεδονικό ήταν και
συνεχίζουν να είναι
άθλιες, ιδιαίτερα στο
εσωτερικό μέτωπο. Εκεί
που φτάσαμε όμως, όπως
φτάσαμε, και με δεδομένο
ότι το παιχνίδι στα
Βαλκάνια «χοντραίνει» (δηλώσεις
Πούτιν, Λαβρόφ, Ερντογάν),
ουαί και αλίμονο εάν δεν
κλείσει με ευθύνη της
Ελλάδας η εκκρεμότητα με
τα Σκόπια. Θα μας «δέρνουν»
παντοιοτρόπως όλοι μαζί,
για διαφορετικούς λόγους
ο καθένας. Αυτό τα ξέρει
ασφαλώς ο Κυρ.
Μητσοτάκης και να
προσεύχεται να μη μείνει
η «καυτή πατάτα» στα
χέρια του. Οταν
αναζητείται απεγνωσμένα
ελπίδα, η πρόκληση της
τύχης είναι περιττή
υπερβολή.
Άγγελος Στάγκος (Καθημερινή)
|
|
|
Greek Finance Forum |
| |
|
Σχόλια Χρηστών |
|
|
| |
|
|
|
|
|
