Η Stuttgarter
Zeitung εκτιμά
ότι «η Κομισιόν έχει
κάνει μέχρι τώρα τα
πάντα σωστά στην
αντιπαράθεση με την
Ιταλία για τα χρέη. Οι
λαϊκιστές στη Ρώμη
αδιαφόρησαν με τόση
θρασύτητα για τα
συμφέροντα των υπόλοιπων
κρατών μελών (σ.σ. της
ευρωζώνης), ώστε δεν
επιτρέπεται να
προσδοκούν ότι θα
υπάρξει προθυμία για
παροχή βοήθειας. Όποιος
επιμένει να πορεύεται με
εγωιστικό τρόπο δεν
μπορεί να προσδοκά
αλληλεγγύη σε ώρα
ανάγκης», υπογραμμίζει η
εφημερίδα της
Στουτγάρδης.
Η Süddeutsche
Zeitung κάνει
λόγο για βαθμιαία
αντιστροφή του κλίματος
στην Ιταλία εξαιτίας των
χειρισμών της κυβέρνησης
και εστιάζει σε δύο
πολιτικές προσωπικότητες:
«Οι ισχυροί άνδρες της
Ρώμης Σαλβίνι και Ντι
Μάιο χλευάζουν την ΕΕ
και τις προειδοποιήσεις
της –ακόμη. Διότι με τα
αυξανόμενα επιτόκια (σ.σ.
δανεισμού) το κλίμα στην
Ιταλία επιδεινώνεται
εμφανώς. Στο μεταξύ το
αίσθημα των ψηφοφόρων
μετράει λιγότερο από τις
τσέπες τους». Η
εφημερίδα του Μονάχου
επισημαίνει τον κίνδυνο
η αταλάντευτη στάση της
ιταλικής κυβέρνησης να
καταλήξει σε «αυτογκόλ»
και αναφέρει: «Στον
Βορρά της χώρας, όπου
βρίσκεται σημαντικό
μέρος του ιταλικού
πλούτου και όπου
παράγεται ακόμη
μεγαλύτερο τμήμα του ΑΕΠ,
η ανησυχία είναι
ιδιαίτερα έντονη. Πολλοί
επιχειρηματίες από το
Βενέτο, τη Λομβαρδία, το
Πιεμόντε και την
Εμίλια-Ρομάνια φοβούνται
ότι οι θυσίες και οι
κόποι τους κατά τη
διάρκεια της μακράς
οικονομικής κρίσης ήταν
άσκοπα, ότι τα πάντα
καταρρέουν πάλι τώρα
μόνο επειδή οι
κυβερνώντες λαϊκιστές
προσδοκούν βραχυπρόθεσμα
περισσότερη συναίνεση
βάζοντάς τα με την ΕΕ».
Η SZ παρατηρεί ότι η
Ιταλία απομονώνεται στην
Ευρώπη, δεδομένου ότι
ακόμη και «οι δήθεν
φίλοι των λαϊκιστών, οι
κυβερνήσεις σε Βιέννη
και Βουδαπέστη, ζητούν
σκληρά μέτρα για τους
παραβάτες των κανόνων
στη Ρώμη».
Η Tageszeitung του
Βερολίνου θεωρεί ότι «οι
κανόνες πρέπει να
ισχύουν για όλους» και
αναφέρει ότι το 2002 ο
τότε γερμανός
καγκελάριος Γκέρχαρντ
Σρέντερ επέβαλε στις
Βρυξέλλες να μην
απειληθεί η Γερμανία με
διαδικασία υπερβολικού
ελλείμματος «λόγω
επικείμενων εκλογών».
Σύμφωνα με την TAZ, «αυτό
το συμβάν θεωρείται από
πολλούς ο πρώτος θάνατος
του Συμφώνου
Σταθερότητας και
Ανάπτυξης, με το οποίο
οι ιδρυτές ήθελαν να
προστατεύσουν το ευρώ το
1997. Η Κομισιόν έμοιαζε
τότε ασήμαντη. Και μέχρι
σήμερα –εξαιτίας και της
επιείκειας που είχε
επιδειχθεί τότε (σ.σ.
στη Γερμανία)- υπήρξαν
πολλές ακόμη παραβιάσεις
των κανόνων».
|
|
