|
|
|
Περίληψη:
Στις περιφερειακές
εκλογές της Ανδαλουσίας
τον περασμένο Δεκέμβριο,
το Vox, ένα ακροδεξιό
κόμμα που μέχρι εκείνο
το σημείο ήταν ο
περίγελως των Ισπανών
πολιτικών, κέρδισε
400.000 ψήφους ή 10,9%
των ψήφων, αρκετές για
να καταλάβει δώδεκα
έδρες στο κοινοβούλιο
της Ανδαλουσίας. Η
εξέλιξη αυτή θέτει υπό
αμφισβήτηση την
ικανότητα της Ισπανίας
να κρατά τον δεξιό
λαϊκισμό σε απόσταση.
|
|
|
|
|
|
-------------------
Η ανοσία της Ισπανίας
στον δεξιό λαϊκιστικό
πυρετό που σαρώνει την
Ευρώπη συχνά προσφέρεται
ως μια αίσθηση ελπίδας
σε ένα κατά τα άλλα
ζοφερό ευρωπαϊκό
πολιτικό τοπίο. «Σε
αντίθεση με άλλα μέρη
της Ευρώπης, η άκρα
δεξιά στην Ισπανία
παραμένει στο περιθώριο»,
ανέφερε το NPR το 2017
[2]. Οι πρόσφατες
εξελίξεις, ωστόσο,
θέτουν υπό αμφισβήτηση
την ικανότητα της
Ισπανίας να κρατά τον
λαϊκισμό σε απόσταση.
Στις περιφερειακές
εκλογές της Ανδαλουσίας
τον περασμένο Δεκέμβριο
[3], το Vox, ένα
ακροδεξιό κόμμα και
μέχρι εκείνο το σημείο ο
περίγελως των Ισπανών
πολιτικών, κέρδισε
400.000 ψήφους ή 10,9%
των ψήφων, αρκετές για
να καταλάβει δώδεκα
έδρες στο κοινοβούλιο
της Ανδαλουσίας. Όπως
ανέφεραν τα διεθνή μέσα
ενημέρωσης [5], αυτή
ήταν η πρώτη φορά από
την επιστροφή της
δημοκρατίας το 1977 που
ένα ακροδεξιό κόμμα είχε
κερδίσει σε εκλογές στην
Ισπανία. Η μεγάλη
ισπανική εφημερίδα El
País, συνέλαβε το σοκ
του έθνους όταν κατέληξε
στο συμπέρασμα ότι «η
άκρα δεξιά δεν είναι
πλέον ένα φάντασμα που
φεύγει κάθε φορά που οι
Ισπανοί πηγαίνουν στις
κάλπες».
Ο αρχηγός του κόμματος
Vox, Santiago Abascal,
και ο περιφερειακός
υποψήφιος, Francisco
Serrano, γιορτάζουν τα
αποτελέσματα μετά τις
περιφερειακές εκλογές
της Ανδαλουσίας στην
Σεβίλλη της Ισπανίας,
τον Δεκέμβριο του 2018.
MARCELO DEL POZO /
REUTERS
----------------------------------------------------------
Το Vox, που ιδρύθηκε το
2014, είναι το
δημιούργημα του Santiago
Abascal, ενός 42χρονου
πρώην βουλευτή από την
Χώρα των Βάσκων, ο
οποίος χρωστά την είσοδό
του στην πολιτική, καθώς
και τον πολιτικό
συντηρητισμό του, στο
ότι η οικογένειά του
υπέφερε στα χέρια της
ETA, της βασκικής
τρομοκρατικής οργάνωσης.
Βαπτισμένος από τον
αμερικανικό Τύπο ως ο «Τραμπ
της Ισπανίας» [6], ο
Abascal είναι διάσημος
για τις πολιτικές
ακροβασίες του, την
εθνικιστική ορμή και την
αντι-ισλαμική ρητορική
του. Τον Ιούνιο του
2016, το Vox ξεδίπλωσε
μια ισπανική σημαία 200
τετραγωνικών μέτρων [7]
πάνω από τον Βράχο του
Γιβραλτάρ, [που είναι]
τμήμα της βρετανικής
επικράτειας στο νότιο
άκρο της Ισπανίας, σε
μια προσπάθεια να
πυροδοτήσει το ισπανικό
εθνικιστικό συναίσθημα.
Μια πολιτική διαφήμιση
του Vox [8] κατά την
διάρκεια των
ανδαλουσιανών εκλογών
παρουσίαζε τον Abascal,
έναν ικανότατο ιππέα, να
ιππεύει στην ύπαιθρο της
Ανδαλουσίας υπό την
μουσική των τίτλων των
ταινιών Lord of the
Rings. Η διαφήμιση ήταν
μέρος μιας εκστρατείας
που ο Abascal
χαρακτήρισε ως
ανακατάληψη της
Ανδαλουσίας από
Μουσουλμάνους μετανάστες,
μια ιστορική αναφορά
στην κατάκτηση της
Ανδαλουσίας που κατάφερε
η Καθολική Ισπανία από
τους Μαυριτανούς τον
δέκατο πέμπτο αιώνα.
Το μανιφέστο του Vox [9]
περιλαμβάνει το
αντιμεταναστευτικό και
ξενοφοβικό ύφος που
χαρακτηρίζει τα
ευρωπαϊκά ακροδεξιά
κόμματα: Ζητά την
απέλαση των χωρίς
έγγραφα μεταναστών, την
ανέγερση τειχών (στην
περίπτωση αυτή γύρω από
τους ισπανικούς θύλακες
της Ceuta και Melilla
στην βόρεια Αφρική) και
την απαγόρευση της
κατασκευής τζαμιών και
της διδασκαλίας του
Ισλάμ στα κρατικά
σχολεία. Ωστόσο, το
μανιφέστο
αντικατοπτρίζει επίσης
ορισμένα ξεκάθαρα
ισπανικά εσωτερικά
ζητήματα -υποστηρίζοντας
την επιστροφή της
Ισπανίας στην πλήρως
κεντρική διακυβέρνηση (μια
αντίδραση στην
αποσχιστική κρίση στην
Καταλονία) και
επιδιώκοντας την
ανάκληση του Νόμου
Ιστορικής Μνήμης του
2007, ο οποίος επέκτεινε
τις αποζημιώσεις στα
θύματα του ισπανικού
εμφυλίου πολέμου και της
δικτατορίας του Φράνκο.
Σε μια όχι και τόσο
συγκεκαλυμμένη επίθεση
στην πολιτική ορθότητα,
το μανιφέστο προωθεί την
κρατική προστασία για το
κυνήγι και τις
ταυρομαχίες. Περιέργως,
το μόνο ρητά οικονομικό
στοιχείο του μανιφέστου
είναι μια έκκληση για
χαμηλότερους φόρους.
Μια μετεκλογική
δημοσκόπηση από την
συντηρητική εφημερίδα El
Mundo [10] έδειξε ότι
στις επόμενες γενικές
εκλογές, το Vox θα
μπορούσε να συγκεντρώσει
μέχρι και 45 βουλευτές
στο 350 εδρών
κοινοβούλιο της Ισπανίας,
αρκετούς για να γίνει
βασικός παράγοντας στην
εθνική πολιτική. Αλλά το
κόμμα θα εξακολουθούσε
να αντιμετωπίζει έναν
ανηφορικό αγώνα για να
εδραιωθεί ως πολιτική
δύναμη κατά τα πρότυπα
του Κινήματος των Πέντε
Αστέρων της Ιταλίας, του
Εθνικού Μετώπου της
Γαλλίας ή ακόμα και του
Κόμματος της
Ανεξαρτησίας του
Ηνωμένου Βασιλείου.
Αυτός ο αγώνας πηγαίνει
πέρα από την ανάγκη να
ξεπεραστεί η μακρά
ιστορία της Ισπανίας με
τον αυταρχισμό υπό την
δικτατορία του Francisco
Franco (1939-75). Η
επιτυχία του Vox στην
Ανδαλουσία έχει τις
ρίζες της σε μια
ασυνήθιστη σειρά
περιστάσεων που είναι
απίθανο να
αναδημιουργηθούν σε
άλλες περιοχές˙ η
εθνικιστική ατζέντα του
κόμματος είναι τοξική
στις αποσχιστικής
νοοτροπίας και εκλογικά
σημαντικές περιοχές της
Καταλονίας και της Χώρας
των Βάσκων˙ και η
λαϊκιστική ενέργεια στην
Ισπανία βρίσκεται στα
αριστερά παρά στα δεξιά.
Η ΑΝΔΑΛΟΥΣΙΑΝΗ ΧΙΜΑΙΡΑ
Παρ’ όλα όσα έχουν γίνει
με τις επιδόσεις του Vox
στις ανδαλουσιανές
εκλογές, δεν είναι ο
πολιτικός σεισμός [11]
που πολλοί ισχυρίζονται
ότι έγινε. Πρώτον, δεν
είναι σαν να
εξαφανίστηκε η άκρα
δεξιά στην Ισπανία με
τον θάνατο του Φράνκο.
Στην μετα-φρανκική
δημοκρατία, η ακροδεξιά
κρυβόταν σε κοινή θέα ως
μέρος του συντηρητικού
λαϊκού κόμματος ή του ΡΡ,
το οποίο στην εποχή μετά
τον Φράνκο χρησίμευσε ως
ομπρέλα για όλες τις
παρατάξεις της ισπανικής
δεξιάς, από τους
συντηρητικούς της κύριας
τάσης μέχρι τους
νεοφασίστες. Δεν είναι
περίεργο ότι πολλοί από
τους ηγέτες τους Vox,
συμπεριλαμβανομένου και
του Abascal, είναι πρώην
αξιωματούχοι του PP και
ότι υπάρχει σημαντική
αλληλεπικάλυψη μεταξύ
της ατζέντας του Vox και
εκείνης του PP. Το πιο
αξιοσημείωτο είναι η
απροθυμία των δύο
κομμάτων να απορρίψουν
σαφώς το φασιστικό
παρελθόν της Ισπανίας.
Μόλις τον περασμένο
Ιούνιο, το ΡΡ στάθηκε
μόνο ανάμεσα στα
σημαντικότερα πολιτικά
κόμματα, αντιτιθέμενο
στην εκταφή και την
απομάκρυνση [12] των
υπολειμμάτων του Φράνκο
από το μνημείο του
εμφύλιου πολέμου στην
Κοιλάδα των Πεσόντων.
Το Vox απέχει επίσης
πολύ από το να ελέγχει
την Ανδαλουσία. Το
ισπανικό Σοσιαλιστικό
Κόμμα (PSOE) παραμένει
το μεγαλύτερο κόμμα στο
κοινοβούλιο της
Ανδαλουσίας, με 33 έδρες,
από 47 έδρες που κέρδισε
το κόμμα το 2015.
Πράγματι, τέσσερα
κόμματα κέρδισαν
περισσότερες ψήφους από
το Vox: Το PSOE, το PP,
το λαϊκίστικο αριστερό
Podemos, και το κεντρώο
Ciudadanos. Και ενώ η
είσοδος του Vox στον
κυβερνητικό συνασπισμό
της Ανδαλουσίας όντως
προτείνει μια νέα
συντηρητική κατεύθυνση
για μια περιοχή γνωστή
ως προπύργιο του
ισπανικού σοσιαλισμού,
δεν αποτελεί μια
συνολική
ριζοσπαστικοποίηση. Η
τελική συμφωνία [13] που
υπέγραψε το PP και το
Ciudadanos με το Vox για
να διαμορφώσουν την
κυρίαρχη κυβέρνηση δεν
περιλαμβάνει καμία από
τις πιο ακραίες
απαιτήσεις που είχε
θέσει το τελευταίο κατά
την διάρκεια της
προεκλογικής εκστρατείας,
όπως η κατάργηση των
νόμων που προωθούν την
ισότητα των φύλων ή
εκείνων που προστατεύουν
τις γυναίκες από την
ενδοοικογενειακή βία και
την LGBT κοινότητα κατά
των διακρίσεων. Άλλα
ριζοσπαστικά αιτήματα,
συμπεριλαμβανομένης της
κατάργησης του Νόμου της
Ιστορικής Μνήμης και της
προστασίας της
Ανδαλουσίας από την «ισλαμική
απειλή», απήλαυσαν μόνο
λεκτικές διαβεβαιώσεις
στο κείμενο της
συμφωνίας.
Το πιο σημαντικό, το
αντιμεταναστευτικό
μήνυμα του Vox, το οποίο
είναι πραγματικά νέο για
ένα δεξιό κόμμα στην
Ισπανία, βρήκε απήχηση
στην Ανδαλουσία για έναν
πολύ συγκεκριμένο λόγο.
Ως η νοτιότερη περιοχή
της χώρας, η Ανδαλουσία
υπήρξε το σημείο επαφής
της παράνομης
μετανάστευσης στην
Ισπανία από την βόρεια
Αφρική, μέσω των στενών
του Γιβραλτάρ. Παρόλο
που η Μαδρίτη και οι
Βρυξέλλες έδωσαν κάποια
βοήθεια στην περιοχή για
να ανακουφίσουν την
κρίση, η Ανδαλουσία, η
οποία έχει ένα από τα
υψηλότερα ποσοστά
ανεργίας στην Ευρώπη και
είναι μια από τις
φτωχότερες περιφέρειες
της Ισπανίας, τελικά
απέμεινε [μόνη στο] να
αναλάβει την ευθύνη για
αυτήν. Μόνο το περασμένο
έτος, περίπου 50.000
μετανάστες εισήλθαν
παράνομα στην Ισπανία,
υπερδιπλάσιοι από τον
αριθμό των προηγούμενων
ετών και περισσότεροι
από τον αριθμό που
εισήλθαν [14] σε όλη την
Ιταλία και την Ελλάδα.
Το Vox κεφαλαιοποίησε
όχι μόνο την ανησυχία
της περιοχής σχετικά με
τη μετανάστευση αλλά και
την κόπωση των ψηφοφόρων
της με το PSOE, το κόμμα
που κυβέρνησε την
Ανδαλουσία αδιάλειπτα
για σχεδόν 40 χρόνια.
Μια μακριά σειρά από
σκάνδαλα διαφθοράς [15]
που ενέπλεκαν τον
ανδαλουσιανό κλάδο του
PSOE επιδείνωσε αυτή την
κόπωση. Ειδικότερα, οι
συνεχιζόμενες έρευνες
για διαφθορά δυο πρώην
προέδρων της κυβέρνησης
της Ανδαλουσίας, του
Manuel Chavez και του
José Antonio Griñán, οι
οποίοι από κοινού
κυβέρνησαν την
Ανδαλουσία για
περισσότερο από δύο
δεκαετίες, ενίσχυσαν το
επιχείρημα του Vox ότι
ήταν καιρός να
σταματήσει ο ολιγαρχικός
έλεγχος των σοσιαλιστών
στην περιοχή και έσπειρε
σημαντική απογοήτευση
μεταξύ των αριστερών
ψηφοφόρων. Αυτό βοηθά να
εξηγηθεί η χαμηλή
συμμετοχή στις εκλογές:
46,4% των 6,5
εκατομμυρίων
εγγεγραμμένων ψηφοφόρων
(περίπου πέντε μονάδες
χαμηλότερα από ό, τι
στις εκλογές του 2015).
ΑΥΞΑΝΟΜΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ
Η επιτυχία του Vox στην
Ανδαλουσία θα είναι
δύσκολο να
ξαναδημιουργηθεί αλλού
και όχι μόνο λόγω των
ιδιαιτεροτήτων της
πολιτικής της περιοχής.
Οι πολιτικοί από όλο το
ιδεολογικό φάσμα
εργάζονται πυρετωδώς για
να εμποδίσουν το Vox να
διεισδύσει στις περιοχές
τους. Αυτή η προσπάθεια
επικεντρώνεται στην
απεικόνιση οποιουδήποτε
συμβιβασμού με το Vox ως
απαράδεκτου. Ένα
παράδειγμα είναι ο
Manuel Valls, ο πρώην
πρωθυπουργός της Γαλλίας,
ο οποίος τώρα κατεβαίνει
ως ανεξάρτητος για να
είναι ο επόμενος
δήμαρχος της Βαρκελώνης.
(Ο Valls κατέχει διπλή
ισπανική και γαλλική
υπηκοότητα).
Προσπαθώντας να
ενισχύσει την
ελκυστικότητά του μεταξύ
των Καταλανών ψηφοφόρων,
ο Valls είπε σε μια
συνέντευξη στο ραδιόφωνο
[16], «Δεν υπάρχει
περιθώριο συμφωνίας με
το Vox».
Το Vox αντιμετωπίζει
επίσης ένα πιο
πολυπληθές πολιτικό
τοπίο έξω από την
Ανδαλουσία. Σε
περιφέρειες που έχουν
μακρά και εδραιωμένη
ιστορία αποσχιστικού
εθνικισμού (που η
Ανδαλουσία δεν έχει),
όπως η Χώρα των Βάσκων,
η Καταλονία και η
Γαλικία, τα ισχυρά
περιφερειακά-εθνικιστικά
κόμματα κυριαρχούν στην
τοπική πολιτική. Αυτό
δυσκολεύει το Vox να
εισέλθει στον πολιτικό
ανταγωνισμό και
εμποδίζει την ανάπτυξη
του κόμματος, δεδομένου
του εκλογικού βάρους των
αυτονομιστικών
περιφερειών στις εθνικές
εκλογές. Η Καταλονία
φιλοξενεί την Βαρκελώνη,
την δεύτερη μεγαλύτερη
πόλη της Ισπανίας και
την ιστορική οικονομική
ατμομηχανή της. Και σε
εθνικό επίπεδο, ένα
μείγμα ιστορικών και
διαρθρωτικών παραγόντων
καθιστά απίθανο ότι ο
δεξιός λαϊκισμός του Vox
θα βρει έδαφος με την
ίδια δύναμη που έχουν
παρόμοιες ατζέντες σε
άλλα μέρη της Ευρώπης.
Λόγω της κληρονομιάς του
καθεστώτος του Φράνκο,
ενός καθεστώτος που
είναι πασίγνωστο για την
επιβολή στην ισπανική
επικράτεια μιας
ομοιογενούς πολιτιστικής
ταυτότητας, το Vox είναι
περιορισμένο στην
ικανότητά του να
χρησιμοποιεί εθνικιστικά
θέματα και σύμβολα, όπως
η ισπανική σημαία, για
να κινητοποιεί
ψηφοφόρους. Η επίθεση
εναντίον της Ευρωπαϊκής
Ένωσης, που αποτελεί
βασικό κομμάτι των
λαϊκιστικών κινημάτων
στην Ευρώπη, δεν έχει
καμία απήχηση στην
Ισπανία, δεδομένης της
θετικής μνήμης που έχουν
οι απλοί Ισπανοί για τον
εποικοδομητικό ρόλο που
διαδραμάτισε η Ένωση
στην εδραίωση της
δημοκρατίας στην εποχή
μετά τον Φράνκο. Αυτή η
θετική άποψη εξηγεί
γιατί το πρόγραμμα του
Vox δεν απαιτεί την
απόσυρση της Ισπανίας
από την ΕΕ. Τέλος, αλλά
όχι κάτι ασήμαντο, η
λαϊκιστική ενέργεια της
Ισπανίας προέρχεται από
την αριστερά και όχι από
την δεξιά. Τα νεόκοπα
κόμματα της αριστεράς,
όπως το Podemos («Μπορούμε»),
τα οποία αναπτύχθηκαν
λόγω της οικονομικής
κρίσης που ξέσπασε το
2011, είναι αυτά που
υπονομεύουν το
κατεστημένο,
αμφισβητώντας την αξία
της παγκοσμιοποίησης,
και ζητώντας την «αποστράγγιση
του βάλτου» [του
καπιταλισμού].
Ταυτόχρονα, οι πολιτικές
του εθνικιστικού
σεπαρατισμού είναι
μοναδικά σημαντικές στην
Ισπανία, ειδικά μετά την
έκρηξη της καταλανικής
αυτονομιστικής κρίσης.
Δεν αποτελεί έκπληξη το
γεγονός ότι η εθνική
ολοκλήρωση, παρά η
ταραγμένη οικονομία,
αναμένεται να
κυριαρχήσει στις γενικές
εκλογές. Μέχρι στιγμής,
το Vox δεν κατάφερε να
προτείνει μια λύση για
την καταλανική κρίση,
εκτός από την κατάργηση
του συστήματος
περιφερειακής αυτονομίας
της Ισπανίας και την
απαγόρευση των κομμάτων
και των κινημάτων που
υιοθετούν μια
αυτονομιστική ατζέντα.
Αυτά τα ακραία μέτρα θα
απαιτούσαν την
τροποποίηση του
ισπανικού Συντάγματος,
το οποίο άνοιξε τον
δρόμο για την δημιουργία
των 17 αυτόνομων
περιοχών μετά τον θάνατο
του Φράνκο.
ΕΝΑΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ
ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΕΞΙΑ;
Τα εμπόδια που
αντιμετωπίζει η δεξιά
λαϊκιστική ατζέντα του
Vox δεν σημαίνουν ότι η
ανάδυσή του δεν θα γίνει
αισθητή σε εθνικό
επίπεδο. Το Vox κλονίζει
την ισπανική δεξιά σε
μια εποχή που η δεξιά
μπορεί λιγότερο να
αντέξει κάτι τέτοιο. Αν
και το ΡΡ κυβερνά την
Ανδαλουσία για πρώτη
φορά, ο έλεγχός του
στους ψηφοφόρους εκεί
και αλλού δεν ήταν ποτέ
πιο αδύναμος. Το
Ciudadanos αμφισβητεί
ήδη το κόμμα από την
αριστερή πτέρυγα της
δεξιάς -ειδικά στην
Καταλονία, την πατρίδα
του Ciudadanos, όπου η
στήριξη για το PP έχει
καταρρεύσει μετά από την
καταστολή των Καταλανών
αυτονομιστών από τον
πρωθυπουργό του PP,
Mariano Rajoy, και το
Vox αμφισβητεί τώρα το
PP από τα δεξιά. Μέχρι
στιγμής, το PP
προσπάθησε να
προσελκύσει ψηφοφόρους
του Ciudadanos ενώ
απομόνωσε το Vox
απεικονίζοντάς το ως
ακραίο. Αν όμως το Vox
καταφέρει να κερδίσει
μια εθνική βάση, όπως
έκανε το Ciudadanos, θα
μπορούσε να ωθήσει το PP
περισσότερο προς τα
δεξιά σε θέματα όπως η
μετανάστευση και η
ανεξαρτησία των
Καταλανών.
Όλη αυτή η αναταραχή
στην δεξιά φαίνεται να
βελτιώνει τις
πιθανότητες οι
Σοσιαλιστές να
παραμείνουν στην εξουσία
στη Μαδρίτη. Καθώς
σκέφτεται να ζητήσει
νέες εκλογές αργότερα
φέτος, ο πρωθυπουργός
του Σοσιαλιστικού
Κόμματος, Pedro Sánchez,
χρησιμοποιεί το Vox ως
μέσο για να ενοποιήσει
την αριστερά. Πράγματι,
η απάντηση του Sánchez
[5] στο Vox δείχνει ότι
προτίθεται να
τοποθετήσει τον εαυτό
του ως την καλύτερη
άμυνα της Ισπανίας
ενάντια σε μια
ενισχυόμενη δεξιά: «Τα
αποτελέσματα στην
Ανδαλουσία ενισχύουν την
δέσμευσή μας να
υπερασπιζόμαστε την
δημοκρατία και το
σύνταγμα ενάντια στον
φόβο», δήλωσε στους
δημοσιογράφους. Θα ήταν
όμως λάθος να πιστεύουμε
ότι το Vox δεν
δημιουργεί κανένα
πρόβλημα για την
αριστερά. Για πρώτη φορά
στην δημοκρατική περίοδο,
ένας νυν πρωθυπουργός
του Σοσιαλιστικού
Κόμματος θα διεξάγει
γενικές εκλογές χωρίς να
ελέγχει την Ανδαλουσία,
το μεγαλύτερο καλάθι
ψήφων του έθνους. Είναι
σαφές ότι κανένα
πολιτικό κόμμα δεν έχει
ανοσία έναντι της
απειλής του Vox.
Ο μεγαλύτερος αντίκτυπος
του Vox, ωστόσο, θα
είναι να κατακερματίσει
περαιτέρω το πολιτικό
τοπίο. Εάν το Vox
καταφέρει να γίνει
εθνικό, θα μετάσχει με
το PSOE, το PP, το
Ciudadanos και το
Podemos στην προσπάθεια
να κυβερνήσει το έθνος.
Αυτή η εικόνα είναι
ριζικά διαφορετική από
πριν από λίγα χρόνια,
όταν το PSOE και το PP
ήταν οι μόνοι εθνικοί
διεκδικητές, ουσιαστικά
εξασφαλίζοντας την
συνεχή πολιτική
σταθερότητα. Ο
μεγαλύτερος πολιτικός
κατακερματισμός σημαίνει
περισσότερη πολιτική
εμπλοκή, ειδικά κατά την
εκλογική περίοδο. Το
2016, για παράδειγμα, η
Ισπανία ήταν χωρίς
κυβέρνηση στη Μαδρίτη
για σχεδόν ένα χρόνο,
επειδή κανένα κόμμα δεν
κέρδισε αρκετές έδρες
στο εθνικό κοινοβούλιο
για να σχηματίσει
κυβέρνηση. Με το Vox στο
μείγμα, οι προοπτικές
για περισσότερο πολιτικό
αδιέξοδο και αναταραχή
αυξήθηκαν εκθετικά.
Ο OMAR G. ENCARNACIÓN
είναι καθηγητής
Πολιτικών Σπουδών στο
Bard College. Είναι ο
συγγραφέας του βιβλίου
με τίτλο Democracy
Without Justice in
Spain: The Politics of
Forgetting [1].
Foreign Affairs
http://www.foreignaffairs.gr/articles/72157/omar-g-encarnacion/kerdizei-o-akrodeksios-laikismos-edafos-stin-ispania?page=show
https://www.foreignaffairs.com/articles/spain/2019-02-11/far-right-populism-gaining-ground-spain
|
|
Greek Finance Forum |
|
Σχόλια Χρηστών |
|
|
|
|
|
|