Tweet

Πρέπει να σημειωθεί ότι οι Σκανδιναβικές χώρες κατέλαβαν τις τέσσερις από τις πέντε πρώτες θέσεις του δείκτη για το 2017. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Οι Σκανδιναβικές χώρες είναι όλες κράτη πρόνοιας και η υποστήριξη για καθολικές κοινωνικές πολιτικές είναι γενικά υψηλή. Αυτές οι πολιτικές είναι το βασικό συστατικό στοιχείο για την οικοδόμηση κοινωνιών που λειτουργούν καλά για τις γυναίκες.

Το γυναικείο κίνημα υπήρξε αποτελεσματικό και οργανωμένο σε όλες τις Σκανδιναβικές χώρες.

Στην Ισλανδία, οι γυναίκες έχουν επανειλημμένα επιδείξει αξιοσημείωτη αλληλεγγύη μέσω της Ημέρας των Γυναικών, που το 1975 προσέλκυσε το 90% των γυναικών στην Ισλανδία οι οποίες αρνήθηκαν να εργαστούν εκείνη την ημέρα. Αυτό υπογράμμισε όλα τα ορατά και αόρατα καθήκοντα, επί πληρωμή και απλήρωτα, που οι γυναίκες αναλαμβάνουν καθημερινά, παντού, και αποτελούν το θεμέλιο των κοινοτήτων μας. Αυτή η ημέρα ήταν η αρχή ενός τεράστιου και ισχυρού κινήματος που είχε ως αποτέλεσμα μια μεγάλη κοινωνική αλλαγή στην Ισλανδία.

Η αλληλεγγύη που δημιούργησε το γυναικείο κίνημα της Ισλανδίας στις δεκαετίες του 1970 και του 1980 έθεσε τα θεμέλια για τις πολιτικές κοινωνικής πρόνοιας που απελευθέρωσαν πολλαπλά τις γυναίκες στη χώρα. Η γενιά μου γεννήθηκε σε μια ατμόσφαιρα απελευθέρωσης των γυναικών. Ως παιδιά, περιβαλλόμασταν από πρότυπα όπου οι γυναίκες εξασφάλιζαν περισσότερο χώρο στην κοινωνία από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στο παρελθόν.

Οι γυναίκες διαδήλωναν στον δρόμο και εξελέγη η πρώτη γυναίκα πρόεδρος, Vigdís Finnbogadóttir. Για εμάς, αυτό σήμαινε ότι δεν ήμασταν αναγκασμένες να επιλέγουμε ανάμεσα στο να έχουμε οικογένεια ή στο να έχουμε καριέρα. Αυτή είναι μια επιλογή με την οποία έρχονται αντιμέτωπες οι γυναίκες σε πολλές χώρες, περιορίζοντας τη συμμετοχή των γυναικών στην αγορά εργασίας και την πρόσβασή τους στη λήψη αποφάσεων.

Δύο δημόσιες πολιτικές αξίζουν να αναφερθούν στο πλαίσιο αυτό. Πρώτον, η καθολική, υψηλής ποιότητας φροντίδα για τα παιδιά πολλαπλασίασε τις ευκαιρίες των γυναικών να συμμετάσχουν στην οικονομία και στην κοινωνία γενικότερα. Καθώς οι γυναίκες εξακολουθούν να αναλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος της ανατροφής των παιδιών, το κόστος της παιδικής φροντίδας εμποδίζει τις γυναίκες σε όλο τον κόσμο να ενταχθούν ή να επανενταχθούν στην αγορά εργασίας ή / και να συμμετάσχουν στην πολιτική.

Δεύτερον, η επαρκώς χρηματοδοτούμενη γονική άδεια και για τα δύο φύλα αντιμετωπίζει τη συστηματική διάκριση που υφίστανται οι γυναίκες στην εργασία, λόγω της πιθανότητας και μόνο να κάνουν παιδιά. Αν και οι άνδρες είναι εξίσου πιθανό να κάνουν ένα διάλειμμα από την εργασία για τη φροντίδα των παιδιών, αυτή η δομική διάκριση παύει να υπάρχει.

της Katrin Jakobsdóttir – Πρωθυπουργός της Ισλανδίας