Tweet

Όπως γράφει το in.gr, ωστόσο, πλην του Ευκλείδη Τσακαλώτου, που ακολουθεί μοναχικό δρόμο εντός της κυβέρνησης, κανείς άλλος δε φαίνεται να αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα της κατάστασης στην οικονομία.

Τα μηνύματα που στέλνει η τρόικα είναι καθημερινά. Η αποκάλυψη των «Νέων» ότι έχει ζητηθεί ρήτρα – θηλειά για μη αναστροφή των μέτρων του μνημονίου, είναι ένα μέρος των πιέσεων. Με τη ρήτρα αυτή ουσιαστικά οι δανειστές λένε «όχι» στα σχέδια της κυβέρνησης για προεκλογικές παροχές, ήτοι αύξηση του κατώτατου μισθού, επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων ή ακόμη και κατάργηση κάποιων μνημονιακών δεσμεύσεων.

Η τρόικα θέλει να δεσμεύσει και αυτή και τις επόμενες κυβερνήσεις ότι δεν πρόκειται να υπάρξει κανένα μονομερές μέτρο από την πλευρά της Αθήνας. Οπως μεταφέρεται από διπλωματικές πηγές, αναφέρουν τα «Νέα», «η ελληνική κυβέρνηση δεν δεσμεύεται για μη αναστροφή των μεταρρυθμίσεων και αυτό δεν αρέσει καθόλου στους δανειστές». Επιπρόσθετα, παρά τις συστάσεις σε προσεκτικά χαμηλούς τόνους για διεύρυνση του ολιστικού σχεδίου ανάπτυξης, η κυβέρνηση δεν εμφανίζεται διατεθειμένη να κάνει  προσθήκες ουσιαστικών

Το άλλο σημείο της συμφωνίας, που θα συνδέεται με την ελάφρυνση του χρέους, είναι αυτό που θα προβλέπει κι άλλα μέτρα (μεταρρυθμίσεις τις ονομάζουν ορισμένοι).

Είναι η γνωστή ρήτρα αιρεσιμότητας, δηλαδή θα «παγώνει» η ρύθμιση του χρέους κάθε φορά που η Ελλάδα δεν τηρεί κατά γράμμα τις δεσμεύσεις της και δεν υλοποιεί όσα έχει υπογράψει. Ξεχνάμε δηλαδή τα προαπαιτούμενα που αργούν να υλοποιηθούν γιατί αλλιώς θα χάνεται χρόνος από την ελάφρυνση του χρέους και θα μας τιμωρούν σκληρά οι αγορές.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο επικεφαλής του Eurogroup, Μάριο Σεντένο, σε συνέντευξή του περιέγραψε τη μεταμνημονιακή Ελλάδα λέγοντας ότι η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να κάνει κτήμα της, ιδιοκτησία της, το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορεί παρά να υλοποιεί όσα έχει υπογράψει αλλιώς θα πληρώνει ακριβό τίμημα.

Στην Ευρώπη έχουν πέσει στο τραπέζι δύο σενάριο για το ελληνικό χρέος. Το ένα είναι το καλό και βασίζεται στη «γαλλική συνταγή» που συνδέει το χρέος με τους στόχους της ανάπτυξης. Δηλαδή υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης θα φέρουν αποπληρωμές, χαμηλοί ρυθμοί θα φέρουν «πάγωμα» δόσεων.

Το δεύτερο σενάριο βασίζεται στα γερμανικά πρότυπα όπως αυτά σχεδιάστηκαν από τον Β. Σόιμπλε και τηρούνται πιστά από τον διάδοχό του, Ο. Σολτς. Είναι αυτό της αιρεσιμότητας ταυτόχρονα με νέους, προαπαιτούμενους στόχους που αν δεν τηρούνται δεν θα γίνεται η ελάφρυνση του χρέους.

Χαρακτηριστικό του κλίματος που είναι βαρύ για την Ελλάδα είναι και αυτό που λέει στα «Νέα» ο γενικός διευθυντής της Ομοσπονδίας Γερμανικών Εργοδοτικών Συνδέσμων (BDA) , Στέφεν Καμπέτερ.

«Η συμφωνία δεν τελειώνει με την καταβολή των δόσεων, αλλά με την επιστροφή του δανείου, διαμηνύει θέλοντας να καταδείξει ότι οι δεσμεύσεις και οι υποχρεώσεις της Ελλάδας έναντι των δανειστών της δεν τελειώνουν με τη λήξη του τρίτου Μνημονίου. «Οι χώρες της ευρωζώνης χρηματοδοτούν πάνω από τα δύο τρίτα του ελληνικού κρατικού χρέους. Συνεπώς η εξέλιξη του ελληνικού χρέους θα πρέπει βάσει των συμφωνηθέντων να παρακολουθείται επισταμένως επί χρόνια» αναφέρει χαρακτηριστικά ο εκπρόσωπος των γερμανών εργοδοτών και καλεί την κυβέρνηση να παραμείνει σε μεταρρυθμιστική πορεία.

Σκύλλα και Χάρυβδη

Η κυβέρνηση βρίσκεται μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης. Η πρώτη επιλογή είναι ότι θα πρέπει να συναινέσει σε μια προληπτική γραμμή στήριξης με χαμηλό επιτόκιο σε σχέση με τις αγορές. Ένα σενάριο που πλέον έχει αποκλειστεί διότι θα πρέπει να περάσει από τα κοινοβούλια των χωρών – μελών της ΕΕ, κάτι που είναι δύσκολο.

Η δεύτερη επιλογή, και πλέον πιθανή, είναι αυτά που περιγράφονται πιο πάνω για τη δημιουργία ενός μηχανισμού σύνδεσης των μεταρρυθμίσεων με το χρέος.

Με τις εκλογές στην Ευρώπη να είναι σε ένα χρόνο από τώρα, οι Ευρωπαίοι δεν θέλουν επ’ ουδενί: Α) Να ξαναπάρει φωτιά το ελληνικό «πρόβλημα». Β) Να δείξουν οι χώρες ότι οι επιλογές τους στην Ελλάδα απέτυχαν και Γ) Να έχουν σε διαρκή εκκρεμότητα το θέμα της ελληνικής οικονομίας.

Και για τους λόγους αυτούς δεν αποκλείεται να προχωρήσουν σε μικρές, κάτι που η Αθήνα επιθυμεί διακαώς.

Και μια τέτοια υποχώρηση είναι ότι «κάνουμε τα στραβά μάτια» για το γεγονός ότι το πρωτογενές πλεόνασμα και η ισχνή ανάπτυξη συνδέονται με τον στραγγαλισμό της χώρας από υπερβολικούς φόρους και εισφορές.

Θα μπορούσαν δηλαδή να αφήσουν τον Αλέξη Τσίπρα να κάνει φιέστα στις 21 Αυγούστου για να γιορτάσει στο Σύνταγμα τη φυγή από τα μνημόνια και μάλιστα «καθαρά», αλλά στο πίσω μέρος να υπάρχει μια συμφωνία που θα δεσμεύει την Ελλάδα με μέτρα, αξιολογήσεις και αυστηρή εποπτεία.

«Ο διάλογος με τους δανειστές από την επομένη της λήξης του προγράμματος θα γίνει διάλογος με τις αγορές», προειδοποίησε πρόσφατα ο Μπενουά Κερέ της ΕΚΤ. Κι όπως έχει αποδειχθεί, οι αγορές είναι αμείλικτες και δεν επιδέχονται πολιτικών συμβιβασμών.

Δύο ερμηνείες

Αυτό το ζοφερό κλίμα στην οικονομία έχει δύο ερμηνείες. Αυτήν της κυβέρνησης που κάνει ότι δεν βλέπει και υπόσχεται καθαρή έξοδο. Και αυτήν οικονομολόγων, δανειστών, ευρωπαίων και ελλήνων αξιωματούχων που λένε ότι θα πάθουμε ζημιά από τον δανεισμό από τις αγορές.

Οι εξελίξεις στην οικονομία θα καθορίσουν και τα πολιτικά δεδομένα. Αυτή την ώρα η κυβέρνηση δεν σκέφτεται καν την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Όμως, μπορεί να εξαναγκαστεί αν οι προοπτικές της καθαρής εξόδου θολώσουν και δεν περάσουν στην ελληνική κοινωνία. Αν ο κ. Τσίπρας πετύχει μια έντιμη συμφωνία, ένα χαλαρό πρόγραμμα καθώς πλησιάζουν οι ευρωεκλογές, τότε δεν θα πάει σε εκλογές αλλά θα εκμεταλλευτεί αυτήν την «επιτυχία» στις εκλογές του φθινοπώρου του 2019.

Αν όχι και οι αγορές δείξουν πόσο αμείλικτες είναι τότε είναι τα πάντα ανοικτά.

Πηγή: in.gr