Tweet

Ο καθηγητής οικονομικής ιστορίας του Πανεπιστημίου Κολούμπια υπογραμμίζει πως το γεγονός ότι οι χώρες δεν ήθελαν να δανείζονται από το ΔΝΤ πριν από το 2008, δεν ήταν απλώς μια επίδραση της οικονομικής ανάκαμψης και της εύκολης διαθεσιμότητας ιδιωτικής χρηματοδότησης. «Η απροθυμία αυτή ήταν ισχυρά υποκινούμενη από το στίγμα που απέκτησε το ΔΝΤ κατά την ασιατική χρηματοπιστωτική κρίση του 1997-98, όταν κατηγορήθηκε ότι επέβαλε άσκοπα οδυνηρές συνθήκες στους δανειολήπτες του», σημειώνει χαρακτηριστικά.

Σύμφωνα με τον Άνταμ Τουζ το ΔΝΤ κινήθηκε σε πολύ πιο επικίνδυνο έδαφος το 2010, όταν προσχώρησε στην προσπάθεια σταθεροποίησης της ζώνης του ευρώ. Όπως αναφέρει, η κρίση ήταν τεράστια κάτι που σε μεγάλο βαθμό οφειλόταν στην «ανεπάρκεια» των προσπαθειών της ίδιας της Ευρώπης από την οποία δημιουργήθηκε η απειλή συστηματικής αποσταθεροποίησης.

«Την άνοιξη του 2010, οι κυβερνήσεις της Μέρκελ και του Ομπάμα συνεργάσθηκαν για να εντάξουν το Ταμείο στην καρδιά του πρώτου προγράμματος σταθεροποίησης της Ελλάδας. Από τότε, το ΔΝΤ έγινε αναπόσπαστο μέρος της τρόικας που διαχειριζόταν τα προγράμματα έκτακτης ανάγκης στη ζώνη του ευρώ», τονίζει σχετικά στο άρθρο.

Στο σημείο αυτό ο Τουζ γίνεται επικριτικός. Όπως αναφέρει, οι οικονομολόγοι του ΔΝΤ είχαν από νωρίς εντοπίσει το δεσμό μεταξύ τραπεζών και δημοσίου χρέους στη ζώνη του ευρώ, αλλά δεν έπραξαν κάτι ουσιαστικό.

«Αν και μίλησαν για την ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης των ευρωπαϊκών τραπεζών (σ.σ. και των ελληνικών), δεν επέβαλαν τη θέση τους στους ευρωπαίους εταίρους τους, ούτε απεφάσισαν να αποστασιοποιηθούν από τις αποφάσεις της ευρωζώνης, μέχρι τα τελικά στάδια της ελληνικής κρίσης το 2015. Ως αποτέλεσμα, επέτρεψαν να ρουφηχτούν από την καταστροφική πολιτική του μεταθέτω και προσποιούμαι (to be sucked into a ruinous policy of extend-and-pretend)», υποστηρίζει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Κολούμπια για τους χειρισμούς του Ταμείου.

Ο Άνταμ Τουζ ολοκληρώνει την αναφορά του στην Ελλάδα εστιάζοντας στις επιπτώσεις που είχαν οι καθυστερημένες αποφάσεις του ΔΝΤ στο ελληνικό χρέος. «Τα χρέη της Ελλάδας διαγράφηκαν τελικά το 2012, αλλά μόνο ως έσχατη λύση και σε ανεπαρκή βαθμό. Το κύριο αποτέλεσμα ήταν να αντικατασταθούν δάνεια που κατείχαν ιδιώτες με δάνεια του επισήμου τομέα, γεγονός που καθιστά ακόμη πιο δύσκολη μια μελλοντική αναδιάρθρωση», σημειώνει με νόημα.