Το κέντρο προσφύγων στη Μυτιλήνη φιλοξενεί τριπλάσιο αριθμό ανθρώπων από αυτό για τον οποίο είναι σχεδιασμένο με αποτέλεσμα να επικρατούν αυτή τη στιγμή τραγικές συνθήκες. 

Στο κείμενο με τίτλο «Πού θα περνούσε ο Χριστός τα Χριστούγεννα» η συνεργάτης της WSJ, Στεφανί Σαλντάνα, περιγράφει πώς την επηρέασαν όσα είδε στη Μόρια και αναφέρει προσωπικές ιστορίες προσφύγων. Πράγματα που την έκαναν να αναλογιστεί ποιο είναι το πραγματικό μήνυμα των Χριστουγέννων. 

Μεταξύ άλλων επικαλείται την προσωπική μαρτυρία της Καρίμα από την πόλη Ντέιρ αλ Ζουρ της Συρίας, η οποία μιλώντας στησ Wall Street περιέγραψε την κατάσταση ως εξής: «Στη Μόρια έχουμε επιστρέψει στη Λίθινη Εποχή. Δεν υπάρχει ηλεκτρικό, χρησιμοποιούμε λάμπες πετρελαίου. Φύγαμε από τη Συρία γιατί δεν υπήρχαν γιατροί και νοσοκομεία. Αν το ήξερα δεν θα είχα έρθει εδώ. Θα είχα πεθάνει στην πατρίδα μου». 

Η δημοσιογράφος της WSJ περιγράφει από την πλευρά της την κατάσταση που αντίκρισε και διαπίστωσε: «Ο συνδυασμός απελπισίας, αβεβαιότητας, υπερπληθυσμού και απίστευτων συνθηκών έχει δημιουργήσει μια εκ προθέσεως επιδημία απελπισίας με στόχο την αποτροπή των μεταναστών από το να αντιμετωπίζουν την Ευρώπη ως παράδεισο».  Σύμφωνα με την ίδια υπάρχουν τόσο λίγες και τόσο βρώμικες τουαλέτες ώστε αρκετοί να ανοίγουν τρύπες στα συρματοπλέγματα προκειμένου να καταφύγουν στον εξωτερικό χώρο.

«Αν θέλω να φανταστώ τη σκηνή της Γέννησης θα κοιτάξω στη σκηνή του Αλλά Αντίν από τη Συρία που έφυγε λίγες ημέρες μετά το γάμο του. Τώρα η γυναίκα του είναι έγκυος και όταν τους συνάντησα ζούσαν σε μια τέντα έξω από το κέντρο υποδοχής. Αν θέλω να σκεφτώ την έξοδο από την Αίγυπτο, σκέφτομαι τις ιστορίες όλων όσοι βρίσκονται εδώ. Αν θέλω να δω ένα θαύμα θα δω τον Ανουάρ ο οποίος μέσα στα κλάματα για την καταστροφή της Μοσούλης σκέφτηκε να μου προσφέρει ένα λουλούδι» προσθέτει. 

«Κοιτώντας τη Μόρια μπορεί να διδαχθούμε τι είναι στην πραγματικότητα τα Χριστούγεννα, μια ιστορία για το πώς η δική μας σωτηρία είναι συνδεδεμένη με τις ζωές αυτών που υποφέρουν το περισσότερο. Η Μόρια είναι η Βηθλεέμ» καταλήγει η συνεργάτης της WSJ.