|
Η Winnie Byanyima είναι Executive Director της Oxfam
International. Υπηρέτησε έντεκα χρόνια στο
Κοινοβούλιο της Ουγκάντα και ήταν διευθύντρια
για το φύλο και την ανάπτυξη στο United NationsDevelopment Program.
Μίίλησε με τον Jorge Valero της EURACTIV στο
περιθώριο του συνεδρίου του Institute for New
Economic Thinking που πραγματοποιήθηκε στο
Εδιμβούργο στις 21-23 Οκτωβρίου.
Η εκδήλωση αυτή αφορά την προοδευτική σκέψη στην
οικονομία. Το σημείο εκκίνησης για οποιαδήποτε
πρόοδο πρέπει να είναι αυτοκριτική. Ωστόσο, στο
συνέδριο οι οικονομολόγοι δεν αναφέρθηκαν στα
χρόνια πριν από την κρίση, παρά την επιρροή τους
ή τις θέσεις τους. Επιπλέον, η αυτοκριτική
απαιτείται και στο πεδίο της πολιτικής, της
δημοσιογραφίας ή του τομέα των ΜΚΟ. Πιστεύετε
ότι μας λείπει η συλλογική αυτοκριτική, για να
προχωρήσουμε πραγματικά;
Ναι, έχεις δίκιο. Ακόμη και σε εμάς, στον τομέα
των ΜΚΟ, παρατηρούνται διαταραχές. Επίσης,
αισθανόμαστε την έλλειψη εμπιστοσύνης. Η
δυσπιστία στα θεσμικά όργανα είναι γενική. Οι
πολίτες δεν εμπιστεύονται τους πολιτικούς, δεν
εμπιστεύονται τις επιχειρήσεις, δεν
εμπιστεύονται τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, δεν
εμπιστεύονται τις ΜΚΟ. Όλοι πρέπει να είμαστε
αυτοκριτικοί. Στην περίπτωσή μας, μετακινήσαμε
την προσέγγισή μας. Διαπιστώσαμε ότι οι πολίτες
δεν ανταποκρίνονται ούτε καν σε στοιχεία που
προσκομίζουμε.
Αντιδρούν μέσω των συναισθημάτων τους.
Ασχολούμαστε περισσότερο με τους πολίτες,
χρησιμοποιώντας μια συναισθηματική οπτική,
μιλώντας σε αυτούς, μιλώντας μέσα από την καρδιά.
Πρέπει να απομακρυνθούμε από το να είμαστε
policy influencers και να καταστούμε social
mobilisers. Αντιλαμβανόμαστε ότι είναι πιο
σημαντικό να εμπλέξουμε τους πολίτες και να
παρουσιάσουμε τη δική τους φωνή. Συνεπώς,
ασχολούμαστε περισσότερο με το κοινό,
περισσότερο από ό, τι στο παρελθόν.
Όπως είπατε, η εμπιστοσύνη είναι καθοριστική.
Στην περίπτωση της αναπτυξιακής βοήθειας, υπέστη
σοβαρές ζημιές από τις εκθέσεις σχετικά με τους
υψηλούς μισθούς που καταβλήθηκαν στα ανώτατα
στελέχη των ΜΚΟ. Υπάρχει κάποιο πρόβλημα εκεί ή
θεωρείτε ότι ήταν μια επίθεση που ενορχηστρώθηκε
από τους επικριτές των ΜΚΟ, για να αμφισβητήσει
το ρόλο τους;
Υπήρξε ένα πρόβλημα. Υπάρχουν ορισμένες ΜΚΟ που
πληρώνουν πολύ υψηλούς μισθούς. Έχουν τη δική
τους λογική. Λένε ότι είναι πολύ μεγάλες
εταιρείες, αν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε αυτή
τη λέξη. Η δική μου οργάνωση είναι μια οργάνωση
1,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Μερικοί από τους
επικριτές υποστηρίζουν ότι για να διοικήσετε το
μέγεθος μιας τέτοιας οργάνωσης, παγκόσμιας
εμβέλειας και συγκρίσιμης με μια παγκόσμια
επιχείρηση, πρέπει να πληρώσετε υψηλούς μισθούς,
για να προσελκύσετε τα μεγαλύτερα ταλέντα, για
να διαχειριστείτε τους ανθρώπους, τους πόρους
και τα προγράμματα.
Τι γίνεται με την Oxfam;
Στην Oxfam δεν πληρώνουμε την αγοραία αξία.
Προσπαθούμε να ευθυγραμμίσουμε τις αξίες μας με
την αμοιβή μας. Οι περισσότεροι από εμάς που
εργάζονται για την Oxfam πληρώνονται κατά 75%
λιγότερο από όσο πληρώνεται ο κλάδος κατά μέσο
όρο.
Τα επικριτικά σχόλια προέρχονται από τις
πολιτικές ομάδες που είναι ενάντια στις
οικονομικές ενισχύσεις. Η κυβέρνηση Κάμερον
δεσμεύτηκε να χρησιμοποιήσει το 0,7% του ΑΕΠ των
δαπανών για αναπτυξιακή βοήθεια.
Ορισμένα τμήματα του συντηρητικού κόμματος, όχι
του ίδιου του Κάμερον, ήταν αντίθετα. Έτσι,
χρησιμοποίησαν ιδιαίτερα τη Daily Mail και άλλα
μέσα ενημέρωσης, για να επιτεθούν στις ΜΚΟ.
Η Ευρώπη προσπαθεί να περιορίσει τη ροή των
μεταναστών που έρχονται εδώ σε συνεργασία με τις
χώρες προέλευσης. Είναι αφελές να αναμένουμε
αποτελέσματα στο εγγύς μέλλον, δεδομένου του
πόσο συστημική είναι η αλλαγή, ή τελικά αυτή
είναι η μόνη δυνατή λύση;
Η Ευρώπη εισήλθε σε κατάσταση πανικού τα
τελευταία χρόνια όσον αφορά τους μετανάστες και
τους πρόσφυγες που προέρχονται από όλη τη
Μεσόγειο Θάλασσα. Εγκατέλειψε τις αξίες της και
τις διεθνείς δεσμεύσεις της. Αντίθετα, προχώρησε
σε κακές λύσεις, συμπεριλαμβανομένων των
εντυπωσιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία και
τη Λιβύη, για να εξαναγκάσουν αυτούς τους
ανθρώπους -που έχουν ήδη αποφύγει τη δίωξη και
τον πιθανό θάνατο- να επιστρέψουν.
Μετέφερε, επίσης, χρήματα που αποσκοπούν στην
εξάλειψη της φτώχειας για την κάλυψη του κόστους
των προσφύγων στις ευρωπαϊκές χώρες ή των
προγραμμάτων κατά της μετανάστευσης. Σήμερα,
υπάρχουν 65 εκατομμύρια άνθρωποι εκτοπισμένοι
στον κόσμο. Από αυτούς, το 85% βρίσκεται στις
αναπτυσσόμενες χώρες. Ο αριθμός προσφύγων που
δέχεται η Ευρώπη είναι μικρός. Σε μια χώρα όπως
ο Λίβανος, ένας στους έξι ανθρώπους είναι Σύρος
πρόσφυγας. Και δεν κλαίνε, ούτε ουρλιάζουν.
Το Ηνωμένο Βασίλειο, η έκτη πλουσιότερη χώρα
στον κόσμο, έκανε ολόκληρο θέμα την έλευση
περίπου 20.000 προσφύγων! Η Ευρώπη που
δημιούργησε τα καθολικά ανθρώπινα δικαιώματα. Τι
συνέβη; Πρόκειται για μια δέσμευση που έχουν
αναλάβει διεθνώς. Πρόκειται για την ασφάλεια του
κόσμου.
Είναι εγωισμός ή αφορά τα θεσμικά όργανα; Όπως
δήλωσε ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν
Κλοντ Γιούνκερ, οι ηγέτες ξέρουν τι πρέπει να
κάνουν, αλλά δεν ξέρουν πώς θα εκλεγούν, αφού το
κάνουν.
Φυσικά, είναι εγωισμός. Ωστόσο, μέρος της
ξενοφοβίας έχει να κάνει με τον σκεπτικισμό που
καθοδηγείται από λαϊκίστικες ομάδες, οι οποίες
θέλουν να ανέλθουν στην εξουσία. Αντί να
αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση που
οδηγείται από ένα άπληστο και επιθετικό μοντέλο,
κατηγορούν τους πρόσφυγες. Εντούτοις, οι
πρόσφυγες δεν είναι υπαίτιοι για την οικονομική
κρίση. Στην πραγματικότητα, έρχονται και βοηθούν.
Αναλαμβάνουν τις θέσεις εργασίας που οι πολίτες
δεν θέλουν και πληρώνουν φόρους. Για μένα, τα
καλά παραδείγματα είναι χώρες, όπως ο Λίβανος, η
Ιορδανία, η Ουγκάντα και η Τουρκία, οι οποίες
απορροφούν τους πρόσφυγες και τους επιτρέπουν να
ζουν στις κοινότητές τους. Η Άνγκελα Μέρκελ
έδειξε ηγετική ικανότητα και κατέλαβε εκ νέου
την εξουσία. |
