Οι διεθνείς αναλυτές την τελευταία φορά που
είχαν μιλήσει για κάτι τέτοιο και το τέλος της
παγκόσμιας κυριαρχίας του δολαρίου ήταν την
δεκαετία του 1960 - δηλαδή εδώ και περίπου μισό
αιώνα. Αυτό μπορεί να αποδειχθεί από την
εμφάνιση της φράσης " κατάργηση του δολαρίου "
σε όλες τις εκδόσεις αγγλικής γλώσσας που
καταλογογραφούνται από την Google.
Η συχνότητα αυτών των αναφορών, προσαρμοσμένη
για τον αριθμό των εκτυπωμένων σελίδων ετησίως,
πρώτη φορά εμφανίστηκε το 1969, μετά την
κατάρρευση της London Gold Pool, μια συμφωνία
στην οποία οκτώ κεντρικές τράπεζες συνεργάστηκαν
για να στηρίξουν τον κανόνα του χρυσού. Η χρήση
της φράσης αυξήθηκε στη δεκαετία του '70, μετά
την κατάρρευση του συστήματος του Bretton Woods.
Ανάλογες συζητήσεις υπήρχαν και το 2001, μετά το
«σοκ» των τρομοκρατικών επιθέσεων του
Σεπτεμβρίου, την αυξητική αύξηση του
αμερικανικού εμπορικού ελλείμματος και στη
συνέχεια την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008
όπου και πάλι υπήρχαν συζητήσεις για το τέλος
της κυριαρχίας του δολαρίου.
Παρόλα αυτά, ο διεθνής ρόλος του δολαρίου έχει
αντέξει. Όπως και οι συνάδελφοί μου και εγώ
παρουσιάζουμε σε ένα νέο βιβλίο, ότι το μερίδιο
των δολαρίων στα αποθέματα ξένου νομίσματος που
κρατούνται από τις κεντρικές τράπεζες και τις
κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο δεν επηρεάστηκαν
καθόλου από αυτά τα γεγονότα. Το δολάριο είναι
το κυρίαρχο νόμισμα που διαπραγματεύεται σε
αγορές συναλλάγματος. Είναι ακόμα η μονάδα στην
οποία το πετρέλαιο τιμολογείται και εμπορεύεται
παγκοσμίως, παρά τις καταγγελίες των ηγετών της
Βενεζουέλας για την «τυραννία του δολαρίου».
Η αξία του δολαρίου κυμαίνεται ευρέως, όπως
φάνηκε και κατά τη διάρκεια του περασμένου
χρόνου, με ανόδους, πτώσεις και μεγάλες
διακυμάνσεις.
Αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν υποβαθμίζει την
ελκυστικότητα του δολαρίου στις διεθνείς αγορές.
Οι κεντρικές τράπεζες εξακολουθούν να κατέχουν
κρατικά ομόλογα των ΗΠΑ, επειδή η αγορά γι 'αυτές
είναι η πιο μεγάλη χρηματοπιστωτική αγορά στον
κόσμο. Και τα ομόλογα του Δημοσίου είναι ασφαλή.
Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση δεν έχει ποτέ αθετήσει
τις υποχρεώσεις της από τον καταστροφικό πόλεμο
του 1812.
Επιπλέον, οι διπλωματικές και στρατιωτικές
συνδέσεις των ΗΠΑ ενθαρρύνουν τους συμμάχους της
Αμερικής να κατέχουν δολάρια. Τα κράτη με τα
δικά τους πυρηνικά όπλα κατέχουν λιγότερα
δολάρια από τις χώρες που εξαρτώνται από τις ΗΠΑ
για τις ανάγκες ασφαλείας τους. Η ύπαρξη μιας
στρατιωτικής συμμαχίας με μια χώρα που εκδίδει
αποθεματικό νόμισμα αυξάνει το μερίδιο των
συναλλαγματικών διαθεσίμων του εταίρου που
διατηρούνται σε αυτό το νόμισμα κατά περίπου 30
ποσοστιαίες μονάδες. Επομένως, τα αποδεικτικά
στοιχεία δείχνουν ότι το μερίδιο των
αποθεματικών που διατηρούνται σε δολάρια θα
μειωνόταν αισθητά ελλείψει αυτού του
αποτελέσματος.
Αυτή η υποτιμημένη σχέση μεταξύ των γεωπολιτικών
συμμαχιών και της επιλογής των διεθνών
νομισμάτων αντικατοπτρίζει έναν συνδυασμό
παραγόντων. Οι κυβερνήσεις έχουν λόγους να είναι
σίγουροι ότι η χώρα του αποθεματικού νομίσματος
θα αποπληρώσει τις υποχρεώσεις της. Σε
αντάλλαγμα, οι σύμμαχοι αυτοί, κρατώντας τις
υποχρεώσεις τους, μπορούν να συμβάλουν στη
μείωση του κόστους δανεισμού του εκδότη.
Εδώ, λοιπόν, και όχι το ζήτημα πάνω από το
ανώτατο όριο του ομοσπονδιακού χρέους τον
ερχόμενο Δεκέμβριο, βρίσκεται η πραγματική
απειλή για τη διεθνή κυριαρχία του δολαρίου. Όπως
το έθεσε ένας ανώνυμος αξιωματούχος του
αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών , ο Πρόεδρος
Donald Trump "δεν φαίνεται να νοιάζεται για τις
συμμαχίες και ως εκ τούτου δεν ενδιαφέρεται για
τη διπλωματία".
Η Νότια Κορέα και η Ιαπωνία πιστεύεται ότι
κατέχουν περίπου το 80% των διεθνών αποθεμάτων
τους σε δολάρια. Κάποιος μπορεί να φανταστεί ότι
η οικονομική συμπεριφορά αυτών και άλλων χωρών
θα αλλάξει δραματικά, με δυσμενείς συνέπειες για
τη συναλλαγματική ισοτιμία του δολαρίου και το
κόστος δανεισμού των ΗΠΑ, αν οι στενές
στρατιωτικές συμμαχίες της Αμερικής με τους
συμμάχους της να φθαρούν.
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς θα
μπορούσε να συμβεί αυτό. Ο Πρόεδρος Donald Trump
ζωγράφισε τον εαυτό του σε μια στρατηγική γωνία:
χρειάζεται μια παραχώρηση από τη Βόρεια Κορέα
για το ζήτημα των πυρηνικών όπλων.
Και για όλη την επιθετική ρητορική και τη στάση
του Trump, ο μόνος εφικτός τρόπος για να
εξασφαλιστεί μια τέτοια παραχώρηση είναι μέσω
διαπραγματεύσεων. Κατά ειρωνικό τρόπο, το πιο
αξιόπιστο αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι
ένα καθεστώς επιτήρησης, το οποίο δεν έρχεται σε
αντίθεση με αυτό που διαπραγματεύτηκε η
κυβέρνηση του Μπαράκ Ομπάμα με το Ιράν.
Για να φτάσει εκεί, η διοίκηση του Trump θα
πρέπει να προσφέρει κάτι σε αντάλλαγμα. Το πιο
προφανές διαπραγματευτικό κόλπο που θα μπορούσε
να προσφερθεί για να κάνει το βορειοκορεατικό
καθεστώς να αισθάνεται πιο ασφαλές είναι η
μείωση των επιπέδων των αμερικανικών
στρατευμάτων στην Κορεατική Χερσόνησο και στην
Ασία γενικά. Και αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την
περαιτέρω ενίσχυση του ρόλου της Κίνας στην
περιοχή.
Και όπου η Κίνα κυριαρχεί γεωπολιτικά, το
νόμισμά της, το γιουάν, είναι πιθανό να
ακολουθήσει.
Άρθρο στο project Syndicate
|
