|
Η πτώση της σοσιαλδημοκρατίας την τελευταία
δεκαετία έχει αποδοθεί στην έλλειψη εναλλακτικής
λύσης απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό κατά τη
διάρκεια της διαχείρισης τόσο της εποχής του
πλούτου όσο και της εποχής της λιτότητας. Μόλις
η Αριστερά κατόρθωσε να πείσει τους
φιλελεύθερους και τη Δεξιά να δεχθούν με
μικρότερο ή μεγαλύτερο ενθουσιασμό το βασικό της
πρόγραμμα, στράφηκε σε μειοψηφίες που ιστορικά
είχαν αδικηθεί σε μια προσπάθεια να αποκομίσει
κέρδη από συγκυριακές συμμαχίες. Και εγκατέλειψε
την ουσία της οικονομικής διαχείρισης.
Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής ? οι
ανισότητες, οι επισφαλείς εργασιακές σχέσεις, η
υποβάθμιση του περιβάλλοντος ? καθιστούν
αναγκαία μια νέα σοσιαλδημοκρατία για τον 21ο αιώνα.
Οι αναλυτές αναρωτιούνται πώς μπορεί να
επιτευχθεί αυτό: με την επιστροφή στις ρίζες, με
τον ασπασμό της τεχνολογικής επανάστασης και του
ελεύθερου εμπορίου ή με την υιοθέτηση ενός
τρίτου δρόμου που θα αφομοιώνει τα καλύτερα
στοιχεία των δύο κόσμων; Τα εκλογικά
αποτελέσματα των τελευταίων ετών
χρησιμοποιούνται ως επιχειρήματα τόσο από τους
οπαδούς της κλασικής Αριστεράς όσο και από τους
υπέρμαχους του σοσιαλφιλελευθερισμού.
Η σοσιαλδημοκρατία είναι ο πολιτικός χώρος που
έχει πληγεί περισσότερο από τη δυσφορία την
οποία προκάλεσαν στη Δύση η διαχείριση της
κρίσης και οι εργασιακές αλλαγές λόγω της
τεχνολογικής επανάστασης και του ανταγωνισμού με
μια Ασία χωρίς κοινωνική και εργασιακή προστασία.
Είναι άραγε τόσο περίεργο να εγκαταλείψει τη
σοσιαλδημοκρατία μια εκλογική βάση που
αναγκάστηκε να δεχθεί την υποβάθμιση των
συνθηκών διαβίωσής της και των προσδοκιών της;
Η αναγκαιότητα της σοσιαλδημοκρατίας μοιάζει
προφανής, είναι δύσκολο όμως να επινοηθεί μια
σαφής εναλλακτική λύση για το μέλλον όταν είναι
δύσκολο να προβλεφθεί αυτό το μέλλον. Πιστεύουμε
εκείνους που προαναγγέλλουν έναν κόσμο χωρίς
ασθένειες χάρις στις προόδους της γονιδιακής
επιστήμης; Θα λειτουργήσει η σουμπετεριανή
δημιουργική καταστροφή ή θα μείνουμε χωρίς
δουλειά; Δεν υπάρχουν απαντήσεις σε αυτά τα
ερωτήματα και ο συντηρητισμός αποτελεί μια
ενστικτώδη επιλογή.
Ο πολιτικός αναλυτής Τίμοθι Σνάιντερ έχει γράψει
ότι «η πολιτική του αναπόφευκτου είναι ένα
αυτοεκπληρούμενο διανοητικό κώμα». Αντί να
αναζητήσει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα για έναν
απρόβλεπτο αιώνα, η σοσιαλδημοκρατία θα πρέπει
να ανοίξει μια διαρκή συζήτηση προτάσεων και
ιδεών. Μόνο έτσι θα αποφύγει τον κίνδυνο να
βρεθεί αντιμέτωπη με τις επόμενες αλλαγές τόσο
πνευματικά αδύναμη όσο ήταν απέναντι στην
πετρελαϊκή κρίση της δεκαετίας του ?70 ή τη
χρηματοπιστωτική κρίση που ξέσπασε πριν από μια
δεκαετία.
(*) Ο Αντόνιο Γκαρθία Μαλντονάδο είναι
δημοσιογράφος και εκδότης
(Πηγή: El Pais) |
