Tweet

Από τότε οι ΗΠΑ έχουν επιδιώξει μια σειρά από πολιτικές οι οποίες ενισχύουν το ελεύθερο εμπόριο, όμως όποτε αλλάζουν στάση τότε συνήθως το πληρώνουν. Όπως γράφει το Fortune, o πρόεδρος Νίξον ενίσχυση μια σκληρή περίοδο στασιμοπληθωρισμού στη δεκαετία του 1970 βασιζόμενος σε μια σειρά από προσωρινές επιβολές δασμών και νομισματικές ανατιμήσεις αντί να επιδιώξει υψηλότερα επιτόκια και δημοσιονομικούς περιορισμούς για να μειώσει το διαρκώς αυξανόμενο εμπορικό έλλειμμα με χώρες όπως η Ιαπωνία.

Το 2002 ο πρόεδρος Μπους επέβαλε τους δικούς του δασμούς στον χάλυβα με σκοπό να προστατέψει την αμερικανική παραγωγή, όμως το μέτρο αυτό αντιμετωπίστηκε με σφοδρότητα από τα υπόλοιπα μέλη του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου. Τελικά τα μέτρα αυτά έπαυσαν μετά από λίγο χωρίς να φέρνουν καμία λύση ούτε στο ζήτημα της απασχόλησης αλλά ούτε και στη μείωση των τιμών.

Η παρούσα αμερικανική κυβέρνηση κινείται σε αχαρτογράφητα νερά, σύμφωνα με τον Πίτερ Σκοτ από το Ίδρυμα Διεθνών Οικονομικών Peterson, διότι βασίζονται πάνω σε μια θεωρία περί εθνικής ασφάλειας. Παρότι ο ΠΟΕ δίνει τη δυνατότητα στα μέλη του να επιβάλουν δασμούς κατά το δοκούν, πολύ λίγες είναι οι φορές που τελικά κάνουν κάτι τέτοιο υπό τον φόβο της αντίδρασης της διεθνούς εμπορικής κοινότητας σε μια πράξη εμπορικά εχθρική.

Ιδιαίτερα σε αυτήν την περίπτωση, κατά την οποία η αμερικανική κυβέρνηση αμφισβητεί τα ίδια τα θεμέλια μιας ολόκληρης γενιάς εμπορικών συνθηκών και δείχνει να μην έχει υπολογίσει καθόλου τις αντιδράσεις μεγάλων οικονομικών «παικτών» όπως είναι η ΕΕ, η οποία δείχνει έτοιμη να απαντήσει πέρα από τις απειλές για επιπλέον φορολόγηση στο μπέρμπον και τις μηχανές Χάρλεϊ.