|
Ο
καλοκάγαθος βασιλιάς του παραμυθιού θα έδειχνε
στους υπηκόους του στοργή και σοφία, θα τους
μιλούσε για τις τεράστιες κεντρόφυγες δυνάμεις
στον κόσμο, για τις επαναστατικές διεθνείς
ανακατατάξεις που όντως δημιουργούν μεγάλες
απαιτήσεις. Και θα έδειχνε συμπάθεια για τη μια
ή την άλλη επιθυμία των αποστατών.»
«Στη συνέχεια θα μπορούσε να τους φέρει σε
αντιπαράθεση και με τη σκληρή πραγματικότητα,
ότι δηλαδή δεν μπορεί να ζήσει κανείς καλά σε
μικρογραφία, όσο δεν ευδοκιμεί το μεγαλύτερο
σύνολο, ότι δεν μπορεί να κρύβεται κανείς σε
έναν κόσμο όπου το πρόσωπο του καθενός
αναγνωρίζεται από ένα κομπιούτερ. Ένα τέτοιο
ύφος μπορεί να βοηθούσε στην αλληλοκατανόηση.
Μπορεί ο Φίλιππος να μην το έχει αντιληφθεί,
αλλά βαθιά μέσα τους οι Καταλανοί, οι Βρετανοί
και όλοι οι σχισματικοί νοσταλγούν ακόμα έναν
καλοκάγαθο βασιλιά του παραμυθιού.» |
