|
Μόλις οι γονείς αυτοί έμαθαν το νέο, εξέφρασαν
τον ενθουσιασμό τους σε ένα ιδιωτικό chat, που
στη συνέχεια διαδόθηκε παντού. Η διευκρίνιση ότι
το chat ήταν ιδιωτικό είναι σημαντική: κάποιος
από την ομάδα έκρινε σκόπιμο να δημοσιοποιήσει
τη συζήτηση. Δεν αποκάλυψε όμως το όνομά του. Το
έκανε κρυφά. Περίεργες εποχές: κάνει κανείς
επωνύμως το αντίθετο από αυτό που κάνει με όπλο
την ανωνυμία του.
Μεταξύ των εκδηλώσεων χαράς των γονέων υπάρχουν
μερικές που ξεχωρίζουν. Ενας πανηγυρίζει επειδή
τα συμφέροντα των 35 επικράτησαν επί των
συμφερόντων του ενός. Ενας άλλος μιλά για «ανακούφιση».
Αυτό που γίνεται αντιληπτό είναι ότι στην τάξη
δεν υπήρχε κανονικότητα, με μια πολιτικά
διεστραμμένη έννοια της λέξης: στο όνομα αυτής
της κανονικότητας προωθείται η ομοιογενοποίηση
και, στο τέλος του δρόμου, ο ρατσισμός. Τα
παιδιά στην τάξη πρέπει να είναι ίσα, χωρίς
παραλλαγές, ακόμη και ακούσιες. Πρόκειται για
μια στάση πολύ διαδεδομένη μεταξύ των γονέων: το
υπερβολικό αίσθημα προστασίας των παιδιών τους
έχει ως αποτέλεσμα να κτίζουν γι?αυτά έναν κόσμο
τεχνητό, έναν κόσμο πολύ διαφορετικό από τον
πραγματικό. Κι έτσι, όταν τα παιδιά μεγαλώνουν
κι αρχίζουν να ανακαλύπτουν τον κόσμο από μόνα
τους, τα αποτελέσματα είναι συχνά καταστροφικά.
Μια μητέρα που μιλούσε με ενθουσιασμό στο chat
είπε σε ένα κανάλι ότι το παιδί με την Asperger
πετούσε πράγματα στους συμμαθητές του. Ενας
εκπρόσωπος του σχολείου, όμως, εξέφρασε την
έκπληξή του γι?αυτή τη στάση. «Δεν είναι
φυσιολογική», είπε. Ισως να είχαν δίκιο οι
γονείς αν το παιδί βασάνιζε τους συμμαθητές του.
Αλλά δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Ισως μάλιστα να
είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που ένας «περίεργος»,
για να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία του chat,
καταπιέζει μια ολόκληρη τάξη. Και μεταφέρεται σε
άλλη τάξη, για να καταπιέσει προφανώς με τη
σειρά του κι εκείνη.
Το σχολείο μπορεί να αποτελέσει έναν απάνθρωπο
τόπο ακριβώς επειδή είναι ένας τόπος διαμόρφωσης
των παιδιών. Εκεί, ο διαφορετικός το
συνειδητοποιεί για πρώτη φορά, ακόμη κι αν δεν
το ξέρει: του το κάνουν απλώς γνωστό οι άλλοι,
συχνά με τη βία. Η ενσωμάτωση είναι πολύτιμη
στις παιδικές ηλικίες, στη συνέχεια
απλουστεύεται. Η ανθρώπινη δυστυχία, όμως,
παραμένει σαν μια ανεπούλωτη πληγή.
(*) Ο Μανουέλ Χαμπόις είναι αρθρογράφος της El
Pais
Πηγή: El Pais |
