Όπως σημειώνει ο ΣΚΑΙ σε
ρεπορτάζ του.
Αυτό προφανώς δεν είναι
μια απλή δυσκολία αλλά
ένα πολύ μεγαλύτερο
πρόβλημα, ειδικά όταν το
βασικό συμπέρασμα που
βγήκε από το 4ήμερο στην
Ουάσιγκτον είναι ότι η
Γερμανία και τα
δορυφορικά κράτη
επιθυμούν – σε αντίθεση
με την Κομισιόν – να
ενεργοποιήσει το ΔΝΤ το
πρόγραμμα του για την
Ελλάδα. Χωρίς συμφωνία
για το χρέος το ΔΝΤ δεν
μπορεί να ενεργοποιήσει
πρόγραμμα και πλέον ο
χρόνος πιέζει.
Ο Πολ Τόμσεν το είπε με
σαφήνεια: Τα τέλη Μαίου
είναι η τελική προθεσμία
για την επίτευξη
συμφωνίας, ώστε να
προλάβει το ταμείο να
ολοκληρώσει όλους τους
εσωτερικούς μηχανισμούς
που προβλέπονται,
προκειμένου να
ολοκληρώσει τουλάχιστον
μια αξιολόγηση της
ελληνικής οικονομίας. 1η
Ιουνίου πρέπει να έχει
ενεργοποιηθεί το
πρόγραμμα.
Το θέμα σε κάθε
περίπτωση είναι τι θέλει
και τι μπορεί να πετύχει
η ελληνική κυβέρνηση,
από το σκηνικό που
διαμορφώνεται:
-Αν η «δυσπροσάρμοστη»
αλλά «πιο φιλική» (άγνωστο
τι εννοούν) νέα ηγεσία
του γερμανικού
υπουργείου Οικονομικών
δυσκολευτεί να τα βρει
με το ΔΝΤ, με διαιτητές
όπως πάντα τους Γάλλους,
τότε τα πράγματα κυλούν
όπως έχουν. Οδηγούμαστε
σε μια σχετικά ομαλή
λήξη του προγράμματος
από πλευράς μέτρων,
ωστόσο θα έχει χαθεί η
ευκαιρία να γίνει κάτι
πιο «ζωηρό» για το χρέος,
αλλά θα απουσιάζει και η
σφραγίδα της
βιωσιμότητας του χρέους
από το ΔΝΤ όταν θα
κληθούμε να πορευτούμε
μόνοι μας στις αγορές.
-Αν οι Γερμανοί τα βρουν
εγκαίρως με τους
ανθρώπους του ΔΝΤ μέσα
στις επόμενες 37 ημέρες,
τότε η κυβέρνηση θα έχει
κάτι προφανώς πιο
συγκεκριμένο να «πουλήσει»
για το χρέος, αλλά θα
βρεθεί αντιμέτωπη με μια
κανονική αξιολόγηση από
πλευράς του ΔΝΤ, με το
ταμείο όχι αυτή τη φορά
σε ρόλο συμβούλου, αλλά
ελεγκτή. Οι μνήμες
προφανώς είναι
εφιαλτικές από κανονικές
αποστολές του ΔΝΤ στην
Αθήνα και η σημερινή
κυβέρνηση δεν τις έχει
ζήσει, αλλά.. κάτι έχει
ακούσει για αυτές. Η
εκτίμηση ότι θα τεθεί
θέμα επίσπευσης της
μείωσης του αφορολόγητου
από τις αρχές του 2019
αντί τις αρχές του 2020,
είναι πολύ πιθανό να
αποδειχτεί ήπια.
Σε αυτή την περίπτωση το
καλοκαίρι αναμένεται να
είναι μακρύ, καθώς
θέματα για τα οποία
φωνάζει το ταμείο καιρό
όπως η ανισοκατανομή των
φόρων εις βάρος των
μεσαίων εισοδημάτων,
αλλά και παρατηρήσεις
ότι το κόψιμο δαπανών
σημαντικών για την
λειτουργία του κράτους
έγινε για λόγους
ενίσχυσης δαπανών όπως
αυτών της μισθοδοσίας
στο Δημόσιο εξαιτίας των
αθρόων προσλήψεων,
αναμένεται η κυβέρνηση
να τα βρει μπροστά της,
τόσο η ίδια όσο και η
εκλογική της πελατεία.
Στην πρώτη περίπτωση η
κυβέρνηση ρισκάρει
λιγότερο τον κίνδυνο
νέων μέτρων, κινδυνεύει
ωστόσο να βρεθεί χωρίς
τίποτα στο χέρι της μετά
το τέλος του
προγράμματος. Με ένα
χρέος μη βιώσιμο, με
τους γερμανούς να μην
πιέζονται χρονικά μετά
την αποχώρηση (σε αυτή
την περίπτωση) του ΔΝΤ
από το πρόγραμμα, άρα
και με το ενδεχόμενο
παράτασης να παραμένει
ζωντανό και βέβαια με
τις αγορές να καραδοκούν.
Η απουσία του ΔΝΤ θα
εκληφθεί μετά
βεβαιότητας ως αρνητικό
μήνυμα, το οποίο σε
συνδυασμό με την χαμηλή
– κάτω από τοinvestment
grade – αξιολόγηση των
οίκων θα αποτελέσει τα
πρώτα μεγάλα εμπόδια για
την επιτυχή παρουσία της
ελληνικής οικονομίας
στις αγορές.
Στην δεύτερη περίπτωση η
κυβέρνηση κερδίζει την
σημαντικότερη από την
αρχή του προγράμματος
ρύθμιση για το χρέος,
για την οποία οποία
φώναζε τόσο προεκλογικά
όσο και μετεκλογικά το
2015. Ωστόσο βάζει στην
εξίσωση της επιτυχούς
ολοκλήρωσης τους
προγράμματος τον
παράγοντα ΔΝΤ και τις
αξιώσεις του, σε
αστοχίες του ελληνικού
προγράμματος για τις
οποίες οι ευρωπαίοι
ελεγκτές κάνουν την
τελευταία διετία τα
στραβά μάτια…
Είναι προφανές ότι στην
αμερικανική πρωτεύουσα
υπήρξε μια πρώτη
πολιτική αποτυχία
συμφωνίας από όλους τους
εμπλεκομένους. Μένουν
ακόμα 37 ημέρες για να
διαπιστώσει η κυβέρνηση
εάν θα μπορεί να
ονειρεύεται και μετά τον
προσεχή Αύγουστο μια
σχετικά αναίμακτη έξοδος
ή τα ονειρά της θα
μετατραπούν στον
χειροτερό της εφιάλτη.. |
