Tweet

«Πρέπει να αποκτήσουμε ένα σχέδιο μεταρρυθμιστικό και προοδευτικό για τη σημερινή εποχή… Ο Τσίπρας με ρώτησε αν μου προκάλεσε άγχος η ανάληψη της διακυβέρνησης. «Οχι» του είπα. «Εμένα με στρεσάρει γιατί σε κάποιες περιπτώσεις έκανα το αντίθετο από αυτό που υποσχέθηκα» απάντησε. «Αυτό συμβαίνει επειδή εσύ εξελέγης ως επαναστάτης ενώ εγώ ως μεταρρυθμιστής» του είπα».

Σύμφωνα με δημοσίευμα του «Βήματος» πρόκειται για μια σπάνια ομολογία του Πρωθυπουργού, έστω και διά στόματος Γκονζάλες, για τον πραγματικό εσωτερικό του κόσμο. Και ένας αποκαλυπτικός διάλογος για την πολιτική παιδεία του και τον αυτοαναφορικό ορίζοντά του – δύο επικίνδυνα στοιχεία για τα πολλά εθνικά και άλλα μέτωπα που έχει ανοίξει ταυτοχρόνως χωρίς συναίσθηση των περιπλοκών.

Εχοντας μπροστά του έναν ζωντανό θρύλο της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής δεν κοίταξε να επωφεληθεί από την εμπειρία, τα λάθη, τη γνώση και τους προβληματισμούς του – στη συνέντευξη, παραδείγματος χάριν, ο Γκονζάλες σχολιάζει ότι ο κόσμος σήμερα κυβερνάται από «ένα είδος Τραμπούτιν», αυξημένης τεστοστερόνης αλλά μειωμένης ευαισθησίας για τις ανισότητες που δημιουργεί η παγκοσμιοποίηση.
 

Εγκλωβισμένος σε αδιέξοδα

Αυτά δεν ενδιαφέρουν τον Αλέξη Τσίπρα. Το μόνο που ήθελε να μάθει ο 44χρονος έλληνας πρωθυπουργός, που εξελέγη για πρώτη φορά το 2015, από τον 76χρονο ισπανό πολιτικό ο οποίος μεσουράνησε τη δεκαετία του ’80 – ό,τι πιο κοντινό θα μπορούσε να βρει στον Ανδρέα Παπανδρέου – ήταν πώς θα τη σκαπουλάρει από τα αδιέξοδα που μόνος του δημιούργησε. Πώς θα προσγειωθεί, χωρίς να γκρεμοτσακιστεί, από τον κατασκευασμένο κόσμο του στον πραγματικό.

Ο Γκονζάλες βρίσκεται σε μια ηλικία που δεν έχει ανάγκη να ωραιοποιήσει τα λάθη του, έχοντας αποδεχθεί το παρελθόν του. Ο Τσίπρας δυσκολεύεται να συμφιλιωθεί με το παρόν του. Ο παραπάνω διάλογος αποκαλύπτει μια αλλοιωμένη συνείδηση, έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να βρει πνευματική και εσωτερική ισορροπία επειδή τελεί υπό το διαλυτικό άγχος της προσωπικής ασυνέπειας. Και επιδιώκει να κάνει το μεγάλο κόλπο με τους ψηφοφόρους παρότι αντιλαμβάνεται ότι όσους κι αν ξεγελάσει δεν θα μπορέσει να γλιτώσει από τον εαυτό του.

Αυτή η ανισορροπία εξηγεί ίσως και τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύεται. Σε μια διαρκή περιπλάνηση, με αδυναμία εύρεσης σταθερού τόπου, κατασκευάζει διαρκώς εχθρούς και μέσω της σύγκρουσης με αυτούς αποκτά υπόσταση και οντότητα. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο κ. Τσίπρας είναι ο μόνος πολιτικός που έχει σχέδιο, έστω και αν το σχέδιο – αν υπάρχει – αφορά τον εαυτό του και την παραμονή του στην εξουσία και όχι τη χώρα. Τι νόημα έχει η συνεχής προσπάθεια αλλοίωσης των θεσμών και χειραγώγησης της Δικαιοσύνης αν όχι να μετατραπούν σε εργαλεία για την εξόντωση των αντιπάλων του;

Ο Πρωθυπουργός υποστήριξε την παραπομπή 10 πολιτικών του αντιπάλων στην προανακριτική επιτροπή της Βουλής με τη συνδρομή του Δημήτρη Παπαγγελόπουλου, ο οποίος εντόπισε στην υπόθεση Novartis το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους. Λίγες εβδομάδες αργότερα, αντί να διερευνά το σκάνδαλο, ο κ. Τσίπρας έψαχνε τρόπο για να επιστρέψει η ατεκμηρίωτη δικογραφία στη Δικαιοσύνη, η οποία δήλωσε κατά Σύνταγμα αναρμόδια, εξού και διαβίβασε την υπόθεση στη Βουλή. Υποχρεώθηκαν λοιπόν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που μετέχουν στην αρμόδια Επιτροπή, αφού επιχείρησαν να ακουμπήσουν λίγο το κοινό περί δικαίου αίσθημα και περίπου ομολόγησαν την πολιτική σκοπιμότητα της παραπομπής (τουλάχιστον για τον Ευάγγελο Βενιζέλο), να δηλώσουν και εκείνοι αναρμόδιοι ώστε να επιστραφεί η δικογραφία στη Δικαιοσύνη μετά το Πάσχα.

Με τόσο αλλοπρόσαλλη στρατηγική, απούσης της αντιπολίτευσης, η οποία αποχώρησε καταγγέλλοντας τη διαδικασία επειδή ούτε μάρτυρες θα καλούνταν ούτε διερεύνηση των πραγματικών περιστατικών θα γινόταν, δεν είχαν και πολλά να κάνουν.

Πηγή: Το Βήμα