|
Όπως έγραψε το Reuters σε
ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του,
στο
Κλίβελαντ κατασκευάστηκε ένας καινούργιος δρόμος για να
συντομεύσει τον χρόνο μετακίνησης από τα προάστια στο κέντρο
της πόλης με τα νοσοκομεία και τις κλινικές, ο «Διάδρομος
Ευκαιριών». Αυτό σημαίνει ότι σχεδιάστηκε για να μπορεί να
προσφέρει ευκαιρίες οικονομικής δραστηριότητας και
απασχόλησης στις φτωχές γειτονιές, από τις οποίες διέρχεται
ο νέος αυτοκινητόδρομος. Στο Σεντ Λούις, οι αρμόδιες αρχές
αστικού σχεδιασμού και πολεοδομίας ανακατασκεύασαν ένα
παλαιό πιλοποιείο και το διαμόρφωσαν σε χώρο φιλοξενίας
μικρών βιοτεχνιών για να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας. Στη
Βαλτιμόρη, ιδιώτες ανέλαβαν έργο 500 εκατ. δολαρίων για την
αναμόρφωση και τον ανασχεδιασμό της παλιάς βιομηχανικής
ζώνης της πόλης.
Σύμφωνα
πάντα με το ρεπορτάζ του Reuters, όλα
αυτά δείχνουν ότι τόσο οι οικονομολόγοι όσο και οι τοπικές
και πολιτειακές αρχές συγκλίνουν στο ότι δεν αρκεί ο
βιώσιμος ρυθμός ανάπτυξης της αμερικανικής οικονομίας
συνολικά για να βοηθήσει τις περιφέρειες, οι οποίες δεν
ωφελήθηκαν από τη δεκαετούς διάρκειας ανάκαμψη.
Βέβαια,
η ανάκαμψη αυτή, μία από τις μακροβιότερες στην αμερικανική
ιστορία, συνέτεινε στο να υποχωρήσει ο εθνικός δείκτης της
ανεργίας σε επίπεδα ναδίρ 18ετίας. Παρ’ όλα αυτά, εκτός
παραγωγικής διαδικασίας εξακολουθούν να βρίσκονται 6,3
εκατομμύρια άνθρωποι στις ΗΠΑ. Πολλοί από αυτούς ζουν σε
μεγαλουπόλεις, οι οποίες μαστίζονται χρόνια ολόκληρα από την
υψηλή ανεργία. Σε έρευνα του ειδησεογραφικού πρακτορείου
Ρόιτερς φαίνεται πως μεταξύ των ανέργων το 25% είναι
συγκεντρωμένο σε 50 αστικές περιοχές με ανεργία υψηλότερη
του μέσου όρου και το ένα τρίτο σε 100 πόλεις. Μεταξύ αυτών
συγκαταλέγονται το Σεντ Λούις, το Κλίβελαντ και η Βαλτιμόρη,
πόλεις με λευκούς και μειονότητες, που ταυτίστηκαν με τη
βιομηχανική ιστορία του 20ού αιώνα. Στο πέρασμα των χρόνων
δέχθηκαν καίρια πλήγματα από την παγκοσμιοποίηση, την
αποβιομηχάνιση και τις δημογραφικές αλλαγές.
Οι
αρμόδιοι αξιωματούχοι σε επίπεδο δήμου, περιφέρειας και
πολιτείας στρέφουν την προσοχή τους σε προγράμματα
επανακατάρτισης ανέργων, επενδυτικές πρωτοβουλίες και άλλες
στρατηγικές, ώστε να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας εκεί όπου
είναι συγκεντρωμένοι οι μη απασχολούμενοι. «Ο παράγοντας του
τόπου, όπου ζει και εργάζεται κάποιος, έχει μεγάλη σημασία»,
παρατηρεί ο πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας Ατλάντας,
Ράφαελ Μπόστικ. «Η επίτευξη του στόχου της απασχόλησης
προϋποθέτει τη διασύνδεση των ανθρώπων με την τοπική
οικονομία». Σε επίπεδο εθνικής πολιτικής, η φορολογική
μεταρρύθμιση που νομοθετήθηκε πρόσφατα, προβλέπει μεταξύ
άλλων και μέτρα για τη στήριξη τοπικών επενδυτικών
πρωτοβουλιών. Λόγου χάριν, όσοι επενδύσουν σε υποβαθμισμένες
περιοχές με στόχο την ανάπτυξη και την απασχόληση, θα τύχουν
φορολογικών ελαφρύνσεων.
Οι
υπέρμαχοι των μέτρων αυτών, όπως ο Κέβιν Χάσετ, πρόεδρος της
Επιτροπής Οικονομικών Συμβούλων του Ντόναλντ Τραμπ, και ο
πρώην σύμβουλος επί προεδρίας Ομπάμα, Γιάρεντ Μπερνστάιν,
προσδοκούν ότι θα υπάρξει μετατόπιση κεφαλαίων από το
χρηματιστήριο, που πηγαίνει πολύ καλά, και την αγορά
ακινήτων στις τσέπες ανθρώπων, οι οποίοι παλεύουν να
επιβιώσουν στα προάστια των πόλεων ή σε υποβαθμισμένες και
παρηκμασμένες αστικές περιοχές. «Αυτήν τη στιγμή οι
επενδυτές κάθονται πάνω σε έναν σωρό χρημάτων που
προέρχονται από τα κεφαλαιακά τους κέρδη και ακόμα δεν τα
έχουν τοποθετήσει πουθενά», επισημαίνει ο Τζον Λετιέρι,
πρόεδρος του ερευνητικού ινστιτούτου «Ομάδα Οικονομικής
Καινοτομίας», που συμμετείχε σε εκπόνηση πρότασης για την
αναβάθμιση αποβιομηχανισμένων περιοχών. Η πρόταση
υποστηρίχθηκε από τους Χάσετ και Μπερνστάιν στο πλαίσιο της
συζήτησης για τη νέα φορολογία, αλλά ακόμα δεν έχει λάβει
την τελική της μορφή. Κατά τον κ. Λετιέρι, έως και 1 τρισ.
δολάρια από κεφαλαιακά κέρδη θα μπορούσαν να μεταφραστούν σε
κονδύλια προς υποβαθμισμένες περιοχές – αυτές οι επενδύσεις
θα είχαν πολύ σημαντικότερες επιπτώσεις στη ζωή των ανθρώπων
και πιθανώς να είχαν καλύτερη απόδοση. |
