|
Μέχρις εδώ όλα ωραία και καλά. Καλή τη βρίσκω τη
«διαπίστωση» των ηγετών του Ελληνισμού, και η
αλήθεια είναι ότι ουδείς θα διαφωνήσει για την
ανάγκη μίας καλής προετοιμασίας μίας νέας
διάσκεψης. Θα έλεγα ότι δεν χρειάζεται καν να
τονιστεί, ομιλούμε για το αυτονόητο.
Επειδή όλα πρέπει να μας υποψιάζουν, μου έκανε
εντύπωση το γεγονός ότι ενώ η ευρύτερη «γειτονιά»
μας καίγεται κυριολεκτικά και οι πολεμικές
διαθέσεις των αφρόνων στη Μέση Ανατολή κοχλάζουν,
ο κ. Αναστασιάδης και ο κ. Αλέξης Τσίπρας
κάθισαν και συζήτησαν το ενδεχόμενο μίας νέας
διάσκεψης για το Κυπριακό. Θα μου πείτε, γιατί
όχι, αφού πάντα στο πλαίσιο των συζητήσεων
μεταξύ των ηγετών της Ελλάδας και της Κύπρου, το
Κυπριακό και οι προσπάθειες επίλυσής του, είναι
στα πρώτα θέματα της ελλαδο-κυπριακής ατζέντας.
Βεβαίως είναι –και πρέπει να είναι στην ατζέντα–
αλλά η εν λόγω συζήτηση έγινε μία εβδομάδα μετά
την πολυσυζητημένη επίσκεψη του ισλαμιστή
προέδρου της Τουρκίας στην Αθήνα. Ο Ταγίπ
Ερντογάν, ως γνωστόν, έριξε και ένα ευχολόγιο
για την επίλυση του Κυπριακού, όπως την «βλέπει»
ο ίδιος βεβαίως, και οι δικοί μας υποστηρικτές
της «όποιας λύσης» έσπευσαν να την κάνουν σημαία.
Και το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Τι
ειπώθηκε μεταξύ του κ. Ερντογάν και του
Πρωθυπουργού της Ελλάδας για το Κυπριακό;
Συμφώνησαν να επιχειρηθεί νέα διάσκεψη -όπως
αυτή η σικέ του Κραν Μοντανά- μετά τις
προεδρικές εκλογές στην Κύπρο; Και αν συμφώνησαν,
πάνω σε ποια βάση; Θα συνεχίσουμε από εκεί που
μείναμε, όταν ο πρόεδρος της Κύπρου κατέθεσε τις
προτάσεις του -για τις οποίες μετά μετάνιωσε; Ή
θα λάβει μία άλλη μορφή, όπως άφησε να εννοηθεί
ο κατοχικός ηγέτης Μουσταφά Ακιντζί, ο οποίος
από (δήθεν) «υπέρμαχος» της επανένωσης έγινε
πλασιέ του Ταγίπ Ερντογάν. Ο εν λόγω κύριος, που
κάνει και τον «άθεο», επέτρεψε επί της παράνομης
ψευτο-«προεδρίας» του, να κτιστούν δεκάδες
τζαμιά, στα οποία διδάσκεται το εξτρεμιστικό
Ισλάμ.
Χωρίς αμφιβολία, οι προεδρικές εκλογές στο νησί,
έχουν τεράστια σημασία. Διότι ο επόμενος
πρόεδρος -όποιος και αν είναι εκ των τριών
πρώτων υποψηφίων- θα μπορεί να ισχυριστεί ότι
έχει τη λαϊκή εντολή και για το είδος της λύσης
του Κυπριακού. Π.χ., οι κ. Αναστασιάδης και
Μαλάς, εάν τους επιλέξει ο λαός θα μπορούσαν να
ισχυριστούν ότι οι πολίτες συμφωνούν με τη λύση
που πρεσβεύουν, άρα δεν χρειάζονται
δημοψηφίσματα, παρά μόνο η υπογραφή του (νέου)
Προέδρου.
Αυτό είναι μέγα λάθος διότι το 2004 οι ψηφοφόροι
εγκατέλειψαν τον ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ και ψήφισαν
μαζικά εναντίον της φιλοτουρκικής Διζωνικής
Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (ΔΔΟ). Άρα στις εκλογές
ψηφίζουν κομματικά και στα δημοψηφίσματα για το
μέλλον της Κύπρου ψηφίζουν -ας μου επιτραπεί-
εθνικά, υπό την έννοια ότι εναντιώνονται σε
λύσεις που εξυπηρετούν την Τουρκία. Και η ΔΔΟ
είναι μία ακραία φιλοτουρκική, αλλά και
ρατσιστική διευθέτηση.
Και εξηγούμαι, όχι με πολλά λόγια: Είναι
φιλοτουρκική διότι εξυπηρετεί στο έπακρον τις
απαράδεκτες θέσεις της κατοχικής δύναμης. Και
είναι ρατσιστική επειδή δεν επανενώνει την Κύπρο
όπως ψευδέστατα ισχυρίζονται οι οπαδοί της ΔΔΟ,
αλλά τη διχοτομεί σε δύο ζώνες, άρα θα υπάρχουν
σύνορα, οι οποίες (ζώνες) θα είναι μία έντονα
τουρκική και η άλλη ελληνική (αλλά με μεγάλο
αριθμό Τουρκοκυπρίων και εποίκων) που θα
απειλούν την ελληνικότητα αυτής της ζώνης.
Η Κύπρος δεν μπορεί να ζήσει διχοτομημένη και
μοιραία θα ακολουθήσουν δυσάρεστα γεγονότα, όχι
μόνο επειδή θα βρουν πρόσφορο έδαφος οι
εθνικιστές, αλλά επειδή θα έχει το πάνω χέρι η
Τουρκία. Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται στον 21ο
αιώνα. Πώς είναι δυνατόν ο Πρόεδρος της Κύπρου
και ο κ. Μαλάς να δέχονται την κατάργηση των
δημοκρατικών διαδικασιών. Διότι με την
υποστήριξη της διζωνικής, αυτό ακριβώς
αποφασίζεται. Να μην μετρούν οι αριθμοί, αλλά να
ισοπεδώνεται η πλειοψηφία η οποία θα παραδώσει
την τύχη της στην ισχνή μειοψηφία. Έχω τονίσει
πολλές φορές ότι δεν τρέφω καμία απολύτως
εκτίμηση στους Τουρκοκύπριους για ένα και μόνο
λόγο: Στην πράξη δείχνουν ότι είναι
οπορτουνιστές στον υπερθετικό βαθμό.
Χρησιμοποιούν την ισχύ της κατοχικής δύναμης και
πολιτεύονται με τη μέθοδο του «μπούλιγκ» προς
την ελληνική πλειοψηφία, ενώ την ίδια στιγμή
έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους πολίτες της
Κυπριακής Δημοκρατίας χωρίς να πληρώνουν φόρους.
Αυτή η πρακτική πολλών ετών και η πολιτική για
να «ημερέψει» δήθεν το θηρίο, είναι απαράδεκτη
και ελεεινή, διότι οι Τουρκοκύπριοι έχουν όλα τα
οφέλη που τους προσφέρει ο «νότος», όπως
αποκαλούν την Κυπριακή Δημοκρατία, όπως και τα «καλά»
(για εκείνους) της κατοχής.
Αλλά, ας πάμε στο «φαινόμενο Ερντογάν» αναφορικά
με το ενδιαφέρον του για την Κύπρο. Και ας μας
απαντήσουν ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, αλλά και ο
Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος τον συνάντησε πρόσφατα
και είμαι βέβαιος ότι το πρώτο πράγμα που του
ήρθε στο μυαλό είναι αυτό: Μα πόσο προβληματικός
άνθρωπος είναι; Έχουν καταλάβει ότι ο ισλαμιστής
πρόεδρος της Τουρκίας επιθυμεί πραγματικά να
λύσει το Κυπριακό; Και αν το έχουν καταλάβει,
γιατί δεν το μοιράζονται και με τους πολίτες το
μεγάλο αυτό μυστικό. Διότι αν πράγματι ο Ταγίπ
Ερντογάν, που δεν κρύβει το μίσος του για
οτιδήποτε χριστιανικό και ελληνικό, έχει
αποφασίσει να… διευθετήσει το Κυπριακό, είναι
μία είδηση μεγάλη.
Ο πρόεδρος της Τουρκίας είναι μια περίεργη
ψυχιατρική υπόθεση και αντιλαμβάνομαι από αυτά
που ακούω ότι βρίσκεται και υπό την επήρεια
φαρμάκων. Η περίπτωση του είναι ένα μείγμα
κατάθλιψης και ψυχολογικής κατάπτωσης, και οι
άνθρωποι που κουβαλούν τα προβλήματα αυτά, είναι
και θανάσιμα επικίνδυνοι. Πιστεύω ότι το
τελευταίο πράγμα που ενδιαφέρει τον Ερντογάν
είναι η λύση του Κυπριακού. Αν ήταν ένας λογικός
άνθρωπος, έπρεπε να επιδιώκει να λύσει το
πρόβλημα… χθες. Για να ασχοληθεί με την κρίση
που βρίσκεται μέσα στο σπίτι του.
Η πρόβλεψη είναι ότι την Άνοιξη οι Κούρδοι
αντάρτες του PKK θα επιδιώξουν γενικευμένο
πόλεμο σε όλη τη χώρα. Την ίδια στιγμή, άσχετα
απ’ ό,τι νομίζει ο ίδιος, η Αμερική συνεχίζει
την ενίσχυση των ανταρτικών ομάδων του YPG (των
Κούρδων της Συρίας), οι οποίοι και χάρισαν στον
Ντόναλντ Τραμπ μία μεγάλη διεθνή νίκη εναντίον
των τζιχαντιστών. Σίγουρα έχει πολλά κουσούρια ο
Πρόεδρος της Αμερικής. Αλλά το συμφέρον του,
προσωπικό και εθνικό, το προστατεύει. Γνωρίζει
ότι στους Κούρδους μπορεί να βασιστεί. Πέτυχαν
θριαμβευτικές νίκες εναντίον του Ισλαμικού
Κράτους, και έβαλαν ξανά στο παιγνίδι της Συρίας
τους Αμερικανούς που είχαν χάσει κατά κράτος από
τους Ρώσους και τους Ιρανούς συμμάχους τους.
Για να λύσουμε το Κυπριακό, δεν αρκεί η δική μας
βούληση. Όλοι το γνωρίζουμε. Δυστυχώς,
εξαρτώμεθα αποκλειστικά από τη διάθεση του
Ερντογάν. Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να
προστρέξουμε σε μία διάσκεψη, από την οποία θα
βγούμε τραυματισμένοι. Αντίθετα, πρέπει να
κοιτάξουμε και σε εναλλακτικές λύσεις. Και
έχουμε πολλές…
Υστερόγραφο: Είναι
ένα υποθετικό σενάριο, που θα μπορούσε να συμβεί…
Ο Νικόλας Παπαδόπουλος χάνει από τον υποψήφιο
του ΑΚΕΛ για λίγους ψήφους, τους οποίους του
έχει «κόψει» ο Γιώργος Λιλλήκας. Πώς θα είναι
άραγε η επόμενη ημέρα για τον πρόεδρο της
Συμμαχίας Πολιτών; Ούτε να το σκέφτεται θέλει…
Νομίζω.
Μιχάλης Ιγνατίου |
