Οι κάτοικοι της Αθήνας έχασαν τα Εξάρχεια. Η συνοικία βυθίζεται στη βία, τον  χουλιγκανισμό, την ανομία, τον φόβο.

Οι κάτοικοι της Αθήνας βλέπουν τα πανεπιστημιακά ιδρύματα που βρίσκονται στο κέντρο της Αθήνας, κυρίως το Πολυτεχνείο και το Οικονομικό Πανεπιστήμιο, να έχουν γίνει χώροι όπου προετοιμάζονται και ξεκινούν βίαιες επιθέσεις.

Οι κάτοικοι της Αθήνας είδαν το κέντρο της πόλης να καταστρέφεται τα χρόνια του αντιμνημονιακού αγώνα. Οι πληγές παραμένουν ακόμη ανοιχτές, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τους κινηματογράφους Αττικόν και Απόλλων.

Οι κάτοικοι της Αθήνας ταλαιπωρούνται σχεδόν καθημερινά από διαδηλώσεις που διακόπτουν την κυκλοφορία, αφού τόσα χρόνια δεν έγινε εφικτό το δικαίωμα στη διαμαρτυρία και το δικαίωμα στη μετακίνηση να συνυπάρχουν, χωρίς το ένα να καταργεί το άλλο. Μια πρωτοβουλία του Δήμου για θεσμική διευθέτηση του προβλήματος δεν προχώρησε.

Οι κάτοικοι της Αθήνας είναι αναγκασμένοι να αντικρίζουν κάθε μέρα μια πόλη γεμάτη μουτζούρες σε κάθε τετραγωνικό των τοίχων των κτηρίων της.

Οι κάτοικοι της Αθήνας χάνουν τις συγκοινωνίες τους. Πληρώνουν διπλά το «δεν πληρώνω». Πρώτα γιατί οι επιβάτες έχουν σήμερα χρεοκοπημένες  συγκοινωνίες που καταρρέουν επειδή η κυβέρνηση θέλει να υπηρετήσει όσα καλλιέργησε παλιότερα ο ΣΥΡΙΖΑ  για τζάμπα μετακινήσεις. Και έπειτα γιατί οι ίδιοι θα έρθουν να καλύψουν τις ζημιές των εταιριών μέσα από τη φορολογία.

Το μόνο κομμάτι της πόλης που εξαιρείται από την παρακμή και την εγκατάλειψη είναι το κομμάτι στο οποίο κινούνται οι τουρίστες. Εκεί, χάρη κυρίως σε ιδιωτικές επενδύσεις στο εμπόριο και την ψυχαγωγία, υπάρχει η εικόνα μιας κανονικής ευρωπαϊκής πόλης.

Καμία άλλη ελληνική πόλη δεν έχει το χάλι της σημερινής Αθήνας. Οι υπόλοιπες πόλεις της Ελλάδας κατάφεραν, άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο, η οικονομική κρίση να μη φέρει φαινόμενα διάχυτου εκφυλισμού.

Η Αθήνα δεν είναι αισθητά πιο βρώμικη από ότι τα χρόνια της αφθονίας, αλλά ούτε και πιο καθαρή. Ο Δήμος της Αθήνας, με πολύ λιγότερο προσωπικό και πόρους, έχει μπορέσει να διατηρήσει ένα επίπεδο καθαριότητας όμοιο με εκείνο που υπήρχε τότε. Ανάλογη είναι η εικόνα και με το χάος των δρόμων και των πεζοδρομίων.

Εκεί που ο Δήμος έχει αποτύχει είναι στην βελτίωση της εικόνας περιοχών που βρίσκονται έξω από την τουριστικό κομμάτι της πόλης. Εξάντλησε την φαντασία του κρεμώντας σημαιάκια  και βάζοντας ταμπέλες στο ιστορικό τρίγωνο, για να σηματοδοτήσει μελλοντικούς πεζοδρόμους, αλλά ξέχασε τα τμήματα της πόλης που έχουν ανάγκη από παρεμβάσεις.

Αυτή που έχει αφήσει το πιο έντονο αποτύπωμα στο σώμα της πόλης είναι η πολιτική της κυβέρνησης. Η ανοχή της απέναντι στη βία και την ανομία είναι συστηματική και προσχεδιασμένη. Αφού εγκατέλειψε την αντιμνημονιακή πολεμική ρητορεία και διέψευσε τις υποσχέσεις για παροχές σε όλους, θέλει σήμερα να  κρατήσει ένα κινηματικό προφίλ. Και αποφάσισε να το κρατήσει, θυσιάζοντας την Αθήνα.

Στα Εξάρχεια και γύρω από το Πολυτεχνείο κάθε εβδομάδα, για χρόνια, υπάρχουν επιθέσεις με μολότοφ. Οι επιθέσεις αυτές δείχνουν να μην ενοχλούν την κυβέρνηση, η οποία δεν αποφασίζει να εφαρμόσει ένα σχέδιο για τη σύλληψη των εκείνων που προκαλούν τα επεισόδια.

Απέναντι στα φαινόμενα βίας στα πανεπιστήμια η κυβέρνηση θεώρησε ότι έπρεπε να νομοθετήσει την απρόσκοπτη άσκηση της βίας με την επαναφορά του πανεπιστημιακού ασύλου. Έτσι ακόμη και βαριά αδικήματα παραμένουν ατιμώρητα, καθώς το άσυλο έρχεται να προστεθεί στον φόβο των πανεπιστημιακών αρχών απέναντι στους φορείς της βίας και της παρανομίας.

Με την ίδια στάση ανοχής προς τη βία και την παρανομία, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αντιμετωπίζει την κατάσταση στο Πεδίο του Άρεως, το τζάμπα στις συγκοινωνίες και τόσες άλλες πτυχές της ζωής στην Αθήνα.

Το πρόβλημα της Αθήνας είναι βαθιά πολιτικό.  Όσο πιο οικονομικά αδύναμος είναι κάποιος τόσο ακριβότερα το πληρώνει. Οι πλουσιότεροι μπορούν να διαλέξουν «καλύτερες» συνοικίες για να μείνουν, μπορούν να αποφύγουν τις δημόσιες συγκοινωνίες. Οι υπόλοιποι θα υποστούν τις κυβερνητικές επιλογές.

Το πρόβλημα της Αθήνας είναι επίσης πολιτικό γιατί δείχνει τον τρόπο που η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τα προβλήματα. Από τη μία πλευρά μπαίνουν οι ιδεοληψίες, το κομματικό συμφέρον, η διατήρηση της εξουσίας και από την άλλη οι ζωές και οι περιουσίες των ανθρώπων. Πάντα χαμένες βγαίνουν οι δεύτερες.

Σπύρος Βλέτσας (Athens Voice)

Greek Finance Forum

Σχόλια Χρηστών