|
Το πρόβλημα των Σοσιαλδημοκρατών από τις εκλογές
του 2005, που σχεδόν ισοψήφησαν με τους
Χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ, με το ποσοστό
τους να καταγράφει μείωση και το 2009 και το
2013, είναι ότι οι κυβερνήσεις Μέρκελ εφαρμόζουν
την πολιτική Σρέντερ, την Ατζέντα 2010, που είχε
ως άξονα την ελαστικοποίηση της εργασίας και τη
μείωση των προνοιακών και κοινωνικών παροχών.
Ο Σουλτς, σε αντίθεση με τους υποψήφιους
καγκελάριους Σταϊνμάγερ το 2009 και Στάινμπρουκ
το 2013, που κρατούσαν άθικτη την Ατζέντα του
Σρέντερ σαν ιερή αγελάδα, προχωρά σε αυτοκριτική,
καθώς ανήκε στην πτέρυγα των ένθερμων
υποστηρικτών της, υπόσχεται σημαντικές
διορθώσεις, με σαφή στόχο τον επαναπατρισμό της
εργατικής βάσης του κόμματος.
Το 1998 ο Σρέντερ υποσχόταν να μετατρέψει το SPD
σε Νέο Κέντρο και δήλωνε ότι θέλει να γίνει ο
Γερμανός Μπλερ. Μετά την επανεκλογή του το 2002
δρομολόγησε την εφαρμογή της Ατζέντας 2010 με
σκληρά μέτρα περικοπών που δεν είχε τολμήσει να
προωθήσει ούτε ο Κολ στη μακρά του θητεία στην
καγκελαρία. Χωρίς την πολιτική Σρέντερ δεν θα
μπορούσε ο Σόιμπλε να υλοποιήσει την άκαμπτη
δημοσιονομική αυστηρότητα, να επιβάλει δηλαδή
προνομοθετημένο όριο δανεισμού που δεσμεύει και
τις επόμενες κυβερνήσεις. Με τη διαφοροποίηση
από την Ατζέντα 2010 του Σρέντερ ο Σουλτς μπορεί
να αξιοποιήσει την καλή εκκίνησή του, αλλά
κυρίως να συνθέσει μια συνολική πολιτική
διόρθωσης γραμμής πλεύσης και για τη Γερμανία
και για την Ευρωζώνη.
Στα τέλη της δεκαετίας του ‘50 στο Μπαντ
Γκόντεσμπεργκ κοντά στη Βόννη οι
Σοσιαλδημοκράτες εγκατέλειψαν τον μαρξισμό και
πρόβαλαν σαν μετριοπαθές κόμμα διαχείρισης της
κυβερνητικής εξουσίας. Η Ατζέντα Σρέντερ
κατέστησε δυσδιάκριτη την ταυτότητα του SPD, με
τον Σουλτς τώρα να επιχειρεί αριστερή διόρθωση.
Γιώργος Καπόπουλος (Έθνος) |
