Να ξεκαθαρίσουμε ευθύς εξαρχής ότι με την όρο
της μικροαστικής δικτατορίας της μετριότητας δεν
προσδίδουμε ταξικό πρόσημο στον όρο.Απεναντίας
η δικτατορία αυτή πολλές φορές εκπορεύεται και
από τα ανώτατα πολιτικά ή οικονομικά κλιμάκια
της κοινωνίας μας.
Με τον όρο αυτό εννοούμε
την κυριαρχία ενός μοντέλου μετριότητας και
υποκριτικής συντήρησης, που πίσω από τις
κλειστές πόρτες χυδαιολογεί και ασχημονεί
απέναντι σε θεσμούς και πολιτεία με αισχρό και
φαιδρό τρόπο.
Η κατάρρευση του μεταπολιτευτικού μοντέλου της
δανεικής ευμάρειας και ευδαιμονίας έβγαλε στην
επιφάνεια και απογύμνωσε κοινωνικές και
πολιτικές διεργασίες που ήταν καλυμμένες πίσω
από έναν επίπλαστο ευδαιμονισμό. Ο φθόνος ο
βασικός μοχλός κοινωνικής ανέλιξης και κριτικής.
Η θεοποίηση της ήσσονος προσπάθειας, η θωπεία
των κατώτερων ενστίκτων κοινωνικών ομάδων και
κυρίως η εξόφθαλμη καλλιέργεια μιας κουλτούρας
επιθετικής και εμμονικής ευθυνοφοβίας και
θυματοποίησης, αποτελούν τα βασικά
χαρακτηριστικά πάνω στα οποία έχει δομηθεί αυτό
που ονομάζουμε κρίση, στις ημέρες μας.
Η απουσία ενός ανοιχτού και ειλικρινούς διαλόγου από
πολιτικά κόμματα, συνδικαλιστικούς φορείς και
κοινωνικές ομάδες για τις αληθινές και βαθιές
αιτίες που μας οδήγησαν σε μια κυρίως ηθική και
κοινωνική χρεοκοπία αποτελεί τον βασικό
παράγοντα που αδυνατούμε, όχι ως πολιτικό
σύστημα, αλλά ως κοινωνία να ξεπεράσουμε τις
παθογένειες και τις δομικές δυσλειτουργίες που
μας έφεραν στο σημείο μηδέν.
Ο τρόπος για να ξεπεράσουμε τις κοινωνικές και
οικονομικές μας παθογένειες δεν περνάει ούτε
μέσα από την τυφλή πίστη σε μνημονιακές
προσταγές λογιστικού χαρακτήρα αλλά ούτε και
μέσα από αδιέξοδους λαϊκισμούς. Από την μια
πλευρά γιατί τα δημοσιονομικά μέτρα επιτελούν
μονοδιάστατα μιας λογιστική αντίληψη της
Πολιτικής και εμπεριέχουν μια τιμωρητική
αντίληψηαπέναντι στους «απείθαρχους Έλληνες».
Από την άλλη πλευρά γιατί οι αδιέξοδοι λαϊκισμοί,
όταν δεν θωπεύουν τις συλλογικές μας ανασφάλειες
και ενοχές, ανακυκλώνουν τις παθογένειες που μας
οδήγησαν στην κοινωνική και πολιτική χρεοκοπία.
Aν η κρίση δεν μας οδήγησε σε ένα μονοπάτι
αυτογνωσίας και αυτοσυνειδησίας, αναλογιζόμενοι
τα λάθη και τις παραλείψεις μας, αλλά και τα
σημαντικά προτερήματα που έχουμε ως κοινωνία και
ως πατρίδα τότε κινδυνεύουμε να φτάσουμε
σε κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες σήψης που
θα μας κάνουν να αναπολούμε τις μνημονιακές μας
περιπέτειες με νοσταλγία. Τα
μέχρι στιγμής δεδομένα συνηγορούν σε ένα
συμπέρασμα που επιτρέπει συγκρατημένη αισιοδοξία.
Κυρίως λόγω των διεργασιών που έχουν συντελεστεί
σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, με αναφορά
τις νέες γενιές,που
απηύδησε από την δικτατορία
της μετριότητας και της αναξιοκρατίας αναζητεί
διέξοδο δημιουργίας μακριά
από απαρχαιωμένους κομματικούς μηχανισμούς και
παλαιολιθικές θεωρίες κρατισμού και απαξίωσης
της προσπάθειας και της απελευθερωτικής επιρροής
που ασκεί σε έναν νέο η ανάληψη πρωτοβουλιών και
ευθύνης.
Χρήστος Λουτράδης - Αρθρογράφος/ πρώην
συνεργάτης στη Hurriyet Daily News |
