|
Οσοι έχουν παρακολουθήσει από κοντά τις
οικονομικές εξελίξεις και τις πολιτικές μάχες
περί την αξιολόγηση που διεξήχθησαν τους
τελευταίους μήνες στο εσωτερικό της κυβέρνησης
γνωρίζουν ότι όλα παίχτηκαν στον πόντο.
Η εικόνα «στρατού» που εμφάνισαν οι βουλευτές
των δύο κυβερνώντων κομμάτων το βράδυ της
περασμένης Πέμπτης στη Βουλή είναι ψευδής. Δεν
αποδίδει τις αντιθέσεις, ούτε τις συγκρούσεις
που επικράτησαν ως την τελευταία ώρα.
Η μαζική κατάθεση τροπολογιών της τελευταίας
στιγμής για τα ειδικά μισθολόγια πολυπληθών
ομάδων εργαζομένων στο Δημόσιο μαρτυρεί ακριβώς
τις εντάσεις, την αντιπαλότητα και ιδιαιτέρως
τις διαφορετικές αντιλήψεις που επικρατούν και
στην κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου.
Ορίζεται και αυτή από το διαχρονικό αμάρτημα των
ελληνικών κυβερνήσεων και συγκεκριμένα από τον
πελατειασμό και τον συντεχνιασμό. Οι
περισσότεροι των υπουργών προστατεύουν και
προστατεύονται από ισχυρές ομάδες που
διαφεντεύουν στα υπουργεία τους. Ο υπουργός
Αμυνας τους στρατιωτικούς, ο υπουργός Υγείας
τους γιατρούς, ο υπουργός Παιδείας τους
εκπαιδευτικούς κ.ο.κ.
Δεν υπάρχει στους περισσότερους συνείδηση, ούτε
κατανόηση των συνθηκών. Αποδέχτηκαν περικοπές
και μέτρα υπό την πίεση των ξένων, αλλά στην
πρώτη στροφή είναι έτοιμοι να επαναλάβουν τα
ίδια λάθη που μας έφεραν αντιμέτωπους με τη
μεγάλη δημοσιονομική κρίση και τη χρεοκοπία.
Κοινώς είναι έτοιμοι να κλωτσήσουν την καρδάρα
με το γάλα.
Και θα το πράξουν με την πρώτη ευκαιρία, αν ο
Πρωθυπουργός δεν ορίσει πλήρως τους στόχους και
δεν υπερασπίσει το οικονομικό επιτελείο της
κυβέρνησης.
Πάμπολλα είναι τα αρνητικά παραδείγματα στα
χρόνια της μεταπολίτευσης. Το 1987 ο Ανδρέας
Παπανδρέου άδειασε τον τότε υπουργό Οικονομίας
Κώστα Σημίτη αυξάνοντας μόνος τους μισθούς από
του βήματος της Βουλής, αναγκάζοντάς τον σε
παραίτηση.
Οι παλαιότεροι θυμούνται ότι εξαιτίας εκείνης
της απόφασης εκτροχιάστηκε το πρόγραμμα
σταθεροποίησης και η χώρα, δύο χρόνια μετά το
1989, βρέθηκε αντιμέτωπη με τη χρεοκοπία.
Αλλά και αργότερα ο Κώστας Μητσοτάκης έβαλε «καπέλο»
τριών υπουργών στον τότε υπουργό Εθνικής
Οικονομίας Γιώργο Σουφλιά και τον εξώθησε σε
παραίτηση.
Ο Αλέκος Παπαδόπουλος επίσης έφυγε από το
υπουργείο Οικονομικών όταν διαπίστωσε ότι δεν θα
τηρηθούν οι αρχές της δημοσιονομικής
σταθερότητας.
Δεν είναι απίθανο, αν επικρατήσει ο κύκλος του
συντεχνιασμού και της αθρόας ικανοποίησης
αιτημάτων, να βρεθεί και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος
στην ίδια θέση.
Το φαινόμενο των δύο-τριών κυβερνήσεων μέσα στην
υποτιθέμενη ενιαία κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου
συνιστά ίσως τη μεγαλύτερη απειλή της παρούσης
περιόδου.
Η ελληνική οικονομία, έπειτα από όσα πέρασε τα
επτά τελευταία χρόνια, δεν έχει την πολυτέλεια
να διολισθήσει και πάλι στον κύκλο των
ελλειμμάτων και της αποσταθεροποίησης.
Η σταθεροποίηση, η ανάκτηση της εμπιστοσύνης και
η διατήρηση της σταθερότητας αποτελούν βασικά
αγαθά, από την εμπέδωση των οποίων μπορούν να
προκύψουν εντυπωσιακά αποτελέσματα για όλους.
Για την αναγκαιότητά τους οφείλει πρώτος να
πεισθεί ο Πρωθυπουργός και αναλόγως να δράσει.
Οι καιροί δεν επιτρέπουν εκτροχιασμούς, ούτε
επανάληψη των προπατορικών αμαρτημάτων της
Δημοκρατίας μας.
Καρακούσης Αντώνιος (Το Βήμα) |
