|
Με άλλα λόγια, η παραβίαση του δικαιώματος των
πολιτών να κινούνται ελεύθερα στους δημόσιους
χώρους είναι για τον υπουργό κάτι σαν την
αστοχία μιας δήλωσης· σαν να φορά κάποιος
παρδαλά πουκάμισα στη Βουλή για να φανεί
αντισυμβατικός.
Τα ’χουν πολύ μπερδεμένα, οι διάττοντες αστέρες
της Πρώτης Φοράς. Η κατάληψη δεν είναι τρόπος
έκφρασης, για να είναι σωστή ή λάθος. Είναι
πράξη και –δεν γνωρίζουμε αν το θυμάται ο κ.
Τόσκας– ποινικό αδίκημα. Κάποιοι αρπάζουν με
τσαμπουκά δημόσιους ή ιδιωτικούς χώρους, για να
αλλοιώσουν τη χρήση που επιθυμούν οι ιδιοκτήτες
τους. Βεβαίως, ο υπουργός (μη) Προστασίας του
Πολίτη διευκρινίζει ότι είναι «αντίθετος με τις
καταλήψεις ιδιωτικών χώρων και με τις καταλήψεις
που εγκυμονούν κινδύνους». Αυτό σημαίνει ότι δεν
είναι αντίθετος στην κατάληψη δημόσιων χώρων και
εξηγεί γιατί ο υπουργός κάνει τα στραβά μάτια
για το θηριώδες κοντέινερ στην καρδιά μιας
πλατείας.
Αυτό που δεν κατανοεί ο κ. Τόσκας είναι πως και
οι δημόσιοι χώροι –που βολικά εξαιρεί από το
άδικο των καταλήψεων– έχουν ιδιοκτήτες. Είναι
όλοι οι πολίτες που πληρώνουν ένα σκασμό λεφτά
για να συντηρούν τα γραφεία των υπουργείων, οι
δημότες οι οποίοι ψηφίζουν δημοτικούς συμβούλους,
η ακαδημαϊκή κοινότητα που έχει τα όργανά της
κ.λπ. Εμείς οι ιδιοκτήτες των δημόσιων χώρων
εξουσιοδοτούμε κάποιους ανθρώπους να
διαχειριστούν την κοινή μας περιουσία. Είναι τα
αντιπροσωπευτικά όργανα της Δημοκρατίας. Μόνο
αυτοί αποφασίζουν για τους δημόσιους χώρους. Αν
κάποιος θέλει να ιδρύσει ΚΕΠ Αναρχικών μπορεί να
το κάνει σπίτι του και όχι στην πλατεία μας.
Ο,τι τοποθετείται στους δημόσιους χώρους, το
αποφασίζει η πλειοψηφία του συνόλου διά των
αντιπροσωπευτικών οργάνων.
Αν δεν γνωρίζαμε την ιδεολογική έρημο που
χαρακτηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ, θα λέγαμε ότι είναι
περίεργο για μια αριστερή κυβέρνηση να
αντιτίθεται στην «απαλλοτρίωση» της ιδιωτικής
περιουσίας και να ευνοεί την κατάληψη της
δημόσιας περιουσίας από ιδιώτες. Να
διευκρινίσουμε, ότι οι είκοσι, τριάντα, πενήντα
καταληψίες –όσοι κι αν είναι– δεν συναπαρτίζουν
τον λαό, ούτε τον εκπροσωπούν. Αναλαμβάνουν
ιδιωτική πρωτοβουλία και κάποιες φορές με το
αζημίωτο. Αλλά, δυστυχώς, αυτό είναι η Αριστερά
σήμερα. Ενα σύνολο συνθημάτων, καφενειακών
αναλύσεων και κακοχωνεμένων τσιτάτων, όλα
ατάκτως ερριμμένα. Συνεπώς, το κυβερνητικό τους
έργο δεν έχει σχέδιο, ούτε καν ειρμό. Είναι
μπαταριές τύπου Πολάκη που δεν στοχεύουν πουθενά,
πλην ίσως στη διατήρηση της καρέκλας τους.
Πάσχος Μανδραβέλης (Καθημερινή) |
