|
Δεν χρειάζεται πολλά άλλωστε για να το κάνει.
Ενας φιλοσοφημένος φίλος μου λέει συχνά πως αν
είχαμε περάσει ό,τι έχουμε περάσει τα τελευταία
χρόνια και ζούσαμε σε μια βόρεια χώρα, θα είχαμε
αποσυρθεί όλοι μαζί σε κάποια μεγάλη ψυχιατρική
κλινική. Ο ήλιος, οι χαλαρές παρέες και τα
καλοκαιρινά γλέντια σβήνουν και συγχωρούν πολλά.
Μη φοβάστε, δεν έχω ακόμη προσχωρήσει στην άποψη
ότι μας ζηλεύουν οι ξένοι και γι’ αυτό
κατασκεύασαν τα μνημόνια, για να μας εκδικηθούν
ή να μας πάρουν τον ήλιο και τη θάλασσα. Εχει
πολλή ζέστη, αλλά όχι τόση...
Το ελληνικό καλοκαίρι έχει όμως και μια μαγική
επιρροή στους Ελληνες που άφησαν τον τόπο τους
και τα κατάφεραν μακριά, σε μέρη που είναι πολύ
φιλόξενα για άριστους και σοβαρούς επαγγελματίες,
αλλά δεν προσφέρουν τα υπόλοιπα... Αυτοί οι
συμπατριώτες μας έρχονται στον τόπο τους τα
καλοκαίρια και ξαναδυναμώνει μέσα τους αυτός ο
πολύ ισχυρός ομφάλιος λώρος με την πατρίδα τους.
Ζουν και αναπνέουν Ελλάδα, έστω για λίγες ημέρες
ή εβδομάδες. Στις μεσημεριανές συζητήσεις
αναρωτιούνται γιατί αυτή η χώρα δεν μπορεί, παρά
τα όσα της χάρισε η φύση, τον αυθορμητισμό και
τη ζεστασιά, να σταματήσει να διώχνει τα
καλύτερα μυαλά της και να κλωτσάει τις μεγάλες
ευκαιρίες της. Τους νοιάζει, τους πονάει η
Ελλάδα. Ειδικά όσους έφυγαν τη δεκαετία της
κρίσης, καθώς δεν πρόκειται για ανθρώπους που
έριξαν πίσω τους μαύρη πέτρα θέλοντας να
ξεχάσουν την απερίγραπτη φτώχεια και την Ελλάδα
του 1920. Εχουν ακόμη δεσμούς, φίλους,
ανεκπλήρωτα όνειρα που δεν έχουν σβήσει. Αγαπούν
τον τόπο, αλλά έχουν μπολιασθεί με τον
επαγγελματισμό, τη συλλογικότητα και τις αρχές
που απέκτησαν μακριά από αυτόν.
Αυτή η καινούργια Διασπορά μπορεί εντέλει να
είναι και η πιο μεγάλη μας ελπίδα. Μην ξεχνάμε
πως Ελληνες της Διασποράς ονειρεύθηκαν μια
ανεξάρτητη Ελλάδα στην πιο σκοτεινή της περίοδο,
έγιναν η ατμομηχανή που την έσυρε και την
τριπλασίασε τις κρίσιμες περιόδους της. Τους
έχουμε ανάγκη αυτούς τους Ελληνες για να μας
βγάλουν από την παρακμή και τη μιζέρια. Γιατί
υπάρχει και ο κίνδυνος να συνηθίσουμε και να
γίνουμε μια μεγάλη χασιέντα για ξένους, όπου οι
μισοί θα δουλεύουν σερβιτόροι και οι υπόλοιποι
θα μονολογούν: «Εντάξει, μωρέ· τον ήλιο και τη
θάλασσα ποτέ δεν θα μας τα πάρουν». Χρειαζόμαστε
τη φιλοδοξία τους, τους στόχους, τη θετική
ενέργειά τους.
Αλέξης Παπαχελάς (Καθημερινή)
|
