|
Η Τεχεράνη, με αυστηρή ανακοίνωσή, διαμήνυσε
στους Κούρδους να μην προχωρήσουν στη διεξαγωγή
δημοψηφίσματος, εναρμονιζόμενη σε ύφος, μάλιστα,
με την Άγκυρα. Οι λόγοι που το Ιράν και η
Τουρκία, αλλά και η Συρία και σε δεύτερο χρόνο
το Ιράκ, δεν θέλουν την κουρδική ανεξαρτησία
είναι προφανείς και δεν χρήζουν καν αναφοράς.
Ωστόσο αυτό που έχει σημασία είναι το τι μέλλει
γενέσθαι.
Ο
πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν, ελάχιστα
24ωρα πριν έκανε λόγο, ουσιαστικά, για νέα
εισβολή στην Συρία. Συνδέεται η ενέργεια αυτή με
το κουρδικό δημοψήφισμα στο ιρακινό Κουρδιστάν;
Φυσικά και ναι. Η Άγκυρα στην πραγματικότητα δεν
φοβάται τους Κούρδους του Ιράκ με τους οποίους
διατηρεί, σκανδαλωδώς, καλές σχέσεις και οι
οποίοι εξαρτώνται, ουσιαστικά, οικονομικά από
την Τουρκία, καθώς μέσω αυτής πωλούν το
πετρέλαιό τους. Η Τουρκία τρέμει τους Κούρδους
της Συρίας του RYD-YPG και γιατί τους θεωρεί
συνεργαζόμενους με το ΡΚΚ, αλλά και γιατί
φοβάται πως το δημοψήφισμα στο ιρακινό
Κουρδιστάν θα ανοίξει την όρεξη για ανάλογη
ενέργεια και σε αυτούς και διότι στηρίζονται από
τις ΗΠΑ. Και εκεί είναι το πρόβλημα.
Αν το ιρακινό Κουρδιστάν απειλεί περισσότερο το
Ιράν, ένα συριακό Κουρδιστάν αποτελεί ταφόπλακα
της Τουρκίας, τουλάχιστον όπως τη γνωρίζουμε
σήμερα. Πολύ απλά μια τέτοια εξέλιξη θα
προκαλέσει και τους Κούρδους της Τουρκίας να
προσβλέπουν πλέον προς τους ομογενείς τους στην
Συρία και όχι στο φιλοτουρκικό καθεστώς του
Μπαρζανί στο ιρακινό Κουρδιστάν. Αυτό θέλει να
προλάβει ο Ερντογάν καθιστώντας έτσι πιθανή την
τουρκική εισβολή στην Συρία λίγο πριν ή αμέσως
μετά το κουρδικό δημοψήφισμα στο βόρειο Ιράκ.
Κατά τη διάρκεια της προηγούμενης τουρκικής
εισβολής δυνάμεις του Άσαντ είχαν επίσης
εμπλακεί σε συγκρούσεις κατά των Κούρδων, υπό
την ανοχή Μόσχας και Τεχεράνης. Αυτή τη φορά που
το καθεστώς έχει ουσιαστικά επικρατήσει των
αντιπάλων του, με ορισμένες εξαιρέσεις κατά
περιοχές, πιθανόν η συνεργασία, άμεση ή το
πιθανότερο έμμεση, με τους Τούρκους να είναι
στενότερη και να θέσει τους Κούρδους υπό δύο
πυρά. Η Ρωσία δεν θέλει απαραίτητα την συντριβή
των Κούρδων, καθώς θα μπορούσαν να είναι
χρήσιμοι, αργότερα, ως αντίβαρο σε πιθανή
τουρκική παρασπονδία.
Ο Ερντογάν δεν φημίζεται για την αξιοπιστία του.
Από την άλλη όμως έχοντας εξασφαλίσει την
επιβίωση του καθεστώτος Άσαντ ή έστω μιας
φιλικής προς τη Ρωσία διάδοχης κατάστασης, η
Μόσχα μπορεί να αδιαφορήσει για τους Κούρδους,
από την στιγμή που η Συρία θα παραμένει έρεισμά
της στην περιοχή και θα την συνδέει με το φιλικό
της Ιράν, αλλά και την φιλοϊρανική Χεζμπολάχ
στον Λίβανο. Έτσι η Ρωσία, η οποία ανέπτυξε,
σύμφωνα με δηλώσεις του υπουργείου Άμυνας, πλήρη
αντιαεροπορική ασπίδα πάνω από την Συρία, μπορεί
να πιέσει τον άλλο βασικό παίκτη της περιοχής,
το Ισραήλ. Όμως το Ισραήλ έχει αποδείξει ότι
όταν νιώθει πως κινδυνεύει δεν θα σταματήσει
πουθενά. Για το Ισραήλ αντίπαλος είναι το Ιράν
και η Χεζμπολάχ, όχι το ξεδοντιασμένο καθεστώς
Άσαντ που μόνο χάρη στη ρωσική επέμβαση και τις
αστοχίες της πολιτικής του Μπάρακ Ομπάμα στη
Μέση Ανατολή επιβίωσε. Αν ωστόσο χρειαστεί και
οι δυνάμεις του συριακού καθεστώς θα αποτελέσουν
ισραηλινό στόχο.
Όπως αποδείχθηκε το Ισραήλ όταν έκρινε σκόπιμο
έπληξε στόχους της Χεζμπολάχ και εντός του
συριακού εδάφους, βάσει συμφωνίας που είχε κάνει
με τη Ρωσία. Φαίνεται πως τώρα η Ρωσία δεν θα
επιτρέψει εύκολα νέα τέτοια πλήγματα όμως. Για
αυτό άλλωστε ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Βενιαμίν
Νετανιάχου, μετά την πρόσφατη συνομιλία του με
τον πρόεδρο της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν,
προειδοποίησε δημόσια ότι διατηρεί το δικαίωμα
επέμβασης όταν και όπου κρίνει σκόπιμο για την
ασφάλεια της χώρας του. Υπάρχει περίπτωση
εμπλοκής της Ρωσίας και του Ισραήλ στην Συρία;
Λογικά ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα ήταν παντελώς
απίθανο, μέχρι πριν λίγους μήνες. Και τώρα ούτε
η Μόσχα, ούτε η Ιερουσαλήμ θα επιδίωκαν κάτι
τέτοιο. Ωστόσο όπως έχει εξελιχθεί η κατάσταση
το ενδεχόμενο και ενός ατυχήματος ακόμα είναι
ορατό καθώς σε περίπτωση κρίσης κάποια από τις
δύο πλευρές θα πρέπει να υποχωρήσει κάτι που για
λόγους γεωπολιτκής αλλά και γοήτρου, όσον αφορά
τη Ρωσία, ή ασφαλείας, όσον αφορά το Ισραήλ, δεν
θα είναι και τόσο εύκολο. Και εδώ γεννάται το
ερώτημα. Οι ΗΠΑ τι θα πράξουν καθώς ο ορίζοντας
στη Μέση Ανατολή συνεχώς σκοτεινιάζει;
Παντελής Δ. Καρύκας (mignatiou.com) |
