|
Η πραγματική όμως δοκιμασία για τις δυνατότητες
και τη βούληση του Μακρόν να εκτονώσει την
αντισυστημική οργή, το ετερόκλητο άθροισμα της
οποίας στον πρώτο γύρο έφθασε στο 48%, είναι οι
βουλευτικές εκλογές στη Γερμανία στα τέλη
Σεπτεμβρίου.
Αν στη Γαλλία σαρώθηκε το παλαιό πολιτικό
σκηνικό, με τον Μακρόν να αποτελεί την τελευταία
ευκαιρία σταθεροποίησης από τη Γερμανία όπως
κατεγράφη χθες από τη νίκη της Μέρκελ και των
Χριστιανοδημοκρατών στο Σλέβιγκ Χόλσταϊν,
έρχεται ένα μήνυμα συνέχειας και επιβράβευσης
της μέχρι τώρα γραμμής πλεύσης. Αν για τον
Μακρόν είναι μονόδρομος μια δυναμική επιστροφή
της Γαλλίας στους συσχετισμούς της ΕΕ -
Ευρωζώνης και μια πιο αποφασιστική στάση
απέναντι στο Βερολίνο από αυτήν των Σαρκοζί και
Ολάντ, για την επόμενη κυβέρνηση Μεγάλου
Συνασπισμού υπό τη Μέρκελ είναι ζητούμενο για
ποιο λόγο και σε ποιο βαθμό μπορεί να υπάρξει
μετεκλογική χαλάρωση της μονομερούς
δημοσιονομικής λιτότητας στην Ευρωζώνη.
Το ζήτημα είναι αν η επόμενη κυβέρνηση της
Γερμανίας σχεδιάσει βραχυπρόθεσμα, οπότε ο
πειρασμός της συνέχειας είναι μεγάλος, ή αν θα
χαράξει την πορεία της σε μεσοπρόθεσμο και
μακροπρόθεσμο ορίζοντα, όπου είναι ξεκάθαρο ότι
το Βερολίνο θα είναι ο πιο μεγάλος χαμένος από
μια ασύντακτη κατάρρευση της ΕΕ - Ευρωζώνης. Ενα
επιπλέον κίνητρο για διόρθωση πορείας είναι ότι
στην τέταρτη θητείας της η Μέρκελ δεν θα βλέπει
τις επόμενες κάλπες, αλλά τη θέση της στην
Ιστορία, την πολιτική υστεροφημία της.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος αυτήν τη στιγμή είναι να
παρερμηνευθεί η εκλογή Μακρόν ως μήνυμα
σταθεροποίησης, με εξαίρεση την αβεβαιότητα που
επικρατεί στην Ιταλία, όπου όμως ευτυχώς οι
εκλογές μπορούν να μετατεθούν μέχρι τον
Φεβρουάριο του 2018.
Γιώργος Καπόπουλος (Έθνος) |
