|
Να συναγωνίζονται για το ποιος είναι ο καλύτερος
και χρησιμότερος για τον τόπο. Κάποιοι πιστεύουν
ότι μόνο οι καυγάδες και οι βρισιές ακούγονται
και έχουν θεατές και πουλάνε. Έφθασε όμως ο «κόμπος
στο χτένι» που λέει ο λαός μας. Έχουν ακούσει τα
πάντα και έχουν δοκιμάσει τους πάντες.
Και το ζητούμενο παραμένει για μια σταγόνα
ελπίδας ότι κάτι μπορεί ν’ αλλάξει στη ζωή
τους:Χρήσιμοθα είναι στο 2018 να αλλάξουμε το
πολιτικό κλίμα, το ήθος και το ύφος της εξουσίας.
Να αναβαθμίσουμε το δημόσιο διάλογο με ιδέες και
προτάσεις που να αντιμετωπίζουν τις ανάγκες της
χώρας και των πολιτών. Να κατανοήσουμε τα
αυτονόητα τα οποία δυστυχώς εύκολα ξεχνάμε:
Να συμφωνήσουμε ότι για να στεριώσουν οι
κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, χρειάσθηκαν αιώνες
και σκληροί αγώνες ενάντια στις αυταρχικές
εξουσίες. Να θυμίσουμε ότι οι ιδέες των μεγάλων
στοχαστών για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ατομικά,
πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά πέρασαν δια «πυρός
και σιδήρου».
Να μην ξεχνάμε ότι η ελευθερία στην έκφραση
γνώμης, ιδεών και απόψεων είναι η πεμπτουσία της
Δημοκρατίας. Είναι κρίσιμο να μην ξεχνάμε τους
μεγάλους στοχαστές, τους μαχητές και τα κινήματα
που αγωνίσθηκαν γι’ αυτά τα ιδεώδη.
Να γίνει συνείδηση ότι η λαϊκή νομιμοποίηση των
κυβερνόντων δεν είναι υπόθεση μιας μέρας των
εκλογών και της αρχής της δεδηλωμένης στη Βουλή,
αλλά απαιτείται το έργο τους να έχει διαρκώς τη
συναίνεση ή τουλάχιστο την ανοχή των πολιτών.
Η εκτελεστική εξουσία απαιτείται να έχει σεβασμό
και κατανόηση στην ελευθερία της έκφρασης γνώμης
από την αντιπολίτευση, τους δημοσιολογούντες και
τους πολίτες. Να προστατεύει αυτό το δικαίωμα
και να μην λοιδορεί τις διαφορετικές απόψεις.
Από τον 17ο αιώνα μέχρι και σήμερα, μεγάλοι
στοχαστές, μαχητές και κινήματα αγωνίστηκαν για
να στεριώσει ο κοινοβουλευτισμός ενάντια σε κάθε
μορφής αυταρχικής ή ολοκληρωτικής εξουσίας.
Υπερασπίσθηκαν τα θεμελιώδη δικαιώματα του
πολίτη και προπάντων την ελευθερία.
Χαρακτηριστικός ο υπότιτλος στον πίνακα του
Ντελακρουά για τη Γαλλική Επανάσταση: «Η
ελευθερία οδηγεί το λαό». Να μην ξεχνάμε ότι ο
κοινοβουλευτισμός, τα δικαιώματα και η ελευθερία
γνώμης στην πολύπαθη ιστορία των 200 χρόνων του
Νεοελληνικού κράτους, πέρασαν από συμπληγάδες
πέτρες.
Οι έριδες του πολιτικού κόσμου ακύρωσαν πολλές
φορές αυτά τα θεμελιώδη στοιχεία της
κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Η μεταπολίτευση
του 1974, στέριωσε αυτά τα αγαθά του
κοινοβουλευτισμού μέχρι και την είσοδό μας στη
βαθιά κρίση που βιώνουμε.
Η μνημονιακή περίοδος έχει περιορίσει την
κυριαρχία του κοινοβουλευτικού βίου μας, έχει
δημιουργήσει μεγάλη υποχώρηση στα κοινωνικά και
οικονομικά δικαιώματα των πολιτών. Η οικονομική
κρίση όξυνε τις πολιτικές έριδες και ζήσαμε
φαινόμενα πρωτοφανή.
Το «κίνημα των αγανακτισμένων» να φωνάζει «να
καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» και οι
αντιπολιτευόμενες δυνάμεις να ενισχύουν αυτές
τις φωνές.
Αλλάξαμε σελίδα και οι δυνάμεις αυτές ανέλαβαν
την εξουσία.Προσαρμόσθηκαν πλήρως στους
μνημονιακούς κανόνες, αναγνώρισαν τις αυταπάτες
που «εμπορεύτηκαν» στους πολίτες και τώρα τι θα
γίνουμε χωρίς βαρβάρους (αφού τους δανειστές
τους κάναμε φίλους και συνδαιτημόνες);
Το δίλημμα είναι προφανές και οι βασικές
επιλογές είναι δύο: Η μία αλληθωρίζει με το
παρελθόν και η άλλη κοιτάζει το μέλλον. Η πρώτη
επιλογή κατηγορεί όλες τις πολιτικές δυνάμεις
της μεταπολίτευσης, ως τους μοναδικούς
υπεύθυνους της κρίσης. Η ρητορική των
κυβερνόντων είναι απόλυτη στη γραμμή είναι οι «χειρότεροι»
και εμείς οι «καλύτεροι». Μάλιστα χωρίς την
παραμικρή συστολή αφού συνεχίζουν τις ίδιες
πολιτικές και σε ορισμένους τομείς ακόμη
χειρότερες.
Αυτή η επιλογή του «εμείς ή αυτοί», που
διανθίζεται με «κοσμητικά» επίθετα και λεξιλόγιο
πεζοδρομίου στη Βουλή και τα ΜΜΕ είναι αδιέξοδη
και βλαπτική για τον τόπο. Το διακύβευμα σ’ αυτή
τη ρητορική είναι ένα και μοναδικό η διατήρηση
της εξουσίας.
Η άλλη επιλογή που βλέπει στο μέλλον βουλεύεται
για την επόμενη γενιά.Για το πως θα ξαναβρεί η
κοινοβουλευτική μας Δημοκρατία την κυριαρχία της.
Για το πως θα σταματήσει ο κατήφορος στον
κοινωνικό μας μοντέλο. Για το πως η ελεύθερη
έκφραση της γνώμης θα γίνεται σεβαστή και θα
προστατεύεται από την κρατική εξουσία.
Για να δώσουμε μία σταγόνα ελπίδας, οι πολίτες
δεν επιθυμούν να ξανακούσουν νέες αυταπάτες ότι
τον Αύγουστο του 2018, βγαίνουμε από τα Μνημόνια.
Νέες υποσχέσεις ότι όταν επιστρέψει η ανάπτυξη,
θα μειωθεί η δυσβάσταχτη φορολογία, θα
μελετήσουμε την αύξηση των μισθών και «ζήσε Μάη
να φας τριφύλλι»όπως λέει ο λαός μας.
Για να υπάρξει μία σταγόνα ελπίδας, οι
κυβερνόντες με τις πολιτικές τους πρέπει να
έχουν διαρκώς τη συγκατάθεση των κυβερνωμένων ή
έστω την ανοχή τους. Για να υπάρξει μία σταγόνα
ελπίδας στον κοινοβουλευτισμό διάλογο πρέπει να
γίνεται σεβαστή η έκφραση γνώμης από κάθε
παράταξη και να μην λοιδορείται. Διότι, όπως
έλεγε ο αείμνηστος Εν. Μπερλινγκουέρ δεν γίνεται
το 50% να οικοδομεί και το άλλο 50% να γκρεμίζει.
Στην προκειμένη περίπτωση η κυβερνητική εξουσία
νομιμοποιείται σε μικρή εκλογική βάση (στο 35%
του 60% του εκλογικού σώματος, το άλλο 40% δεν
πήγε στις κάλπες) και συγκυβερνά με δεξιά
παράταξη έχοντας μεγάλες ιδεολογικές και
προγραμματικές διαφορές. Για να υπάρξει μία
σταγόνα ελπίδας χρειάζονται συναινετικές
πολιτικές στα μεγάλα εθνικά θέματα, στην
αναβάθμιση του κοινοβουλίου και των κεντρικών
θεσμών της Δημοκρατίας μας. Να γίνουν μεγάλες
τομές στις σχέσεις του κράτους με την εκκλησία.
Σήμερα στην επικαιρότητα βρίσκεται η
ονοματοδοσίαστο Σκοπιανό, χθες και αύριο η
Τουρκία, η Κύπρος, τα νησιά μας, οι
πλειστηριασμοί, οι Ρουβίκωνες και το παραμύθι
ότι βγαίνουμε στο ξέφωτο αλληλοσπαρασόμενοι. Η
κρίση φαίνεται είναι βαθιά πολιτισμική και μας
χρειάζεται ένας Διαφωτισμός, από στοχαστές,
μαχητές και πολιτικά κινήματα με λογική και
ρεαλιστικό προγραμματισμό. Με ένα νέο αφήγημα
για την πορεία του έθνους στην ταραγμένη περιοχή
μας. Με ρεαλιστικές προτάσεις για την παραγωγική
ανασυγκρότηση της ελληνικής παραγωγής. Για
ριζικές μεταρρυθμίσεις, στο πολιτικό σύστημα και
το κράτος, μπορεί να διαμορφωθεί
εθνικήστρατηγική χωρίς ευρείες ανακατατάξεις.
Για να υπάρξει υπέρβαση της κρίσης, χρειάζεται
πρώτα απ’ όλα να αλλάξει το ύφος και η αισθητική
της διακυβέρνησης. Έχει ανάγκη ο τόπος από ένα
κύμα, πνεύμα Διαφωτισμού, για τις συλλογικές
αξίες του κοινοβουλευτισμού και της Δημοκρατίας.
«Η ελευθερία του να γνωρίζεις, να εκφράζεις
άποψη και να επιχειρηματολογείς ελεύθερα και με
συνείδηση, είναι η σημαντικότερη από όλες τις
ελευθερίες», είχε επισημάνει ο Τζον Μίλτον.
Αποστολής Λουκάς (Το Βήμα)
|
