|
Με άλλα λόγια δηλαδή, να υπάρξει σε επίπεδο G20
μια συντονισμένη πίεση προς τον Ντράγκι και την
ΕΚΤ για τον τερματισμό-περιορισμό της ποσοτικής
χαλάρωσης. Αν τα παραπάνω ευσταθούν, θα
πρόκειται για μια πρωτοβουλία η οποία, αν μη τι
άλλο, δείχνει ένα κλίμα νευρικότητας στο
υπουργείο Οικονομικών της Γερμανίας.
Ο Σόιμπλε γνωρίζει καλύτερα από όλους ότι ένα
παρόμοιο διάβημα ήταν καταδικασμένο σε αποτυχία,
και γι’ αυτόν τον λόγο δεν έπρεπε να επιχειρηθεί
ούτε καν ως ανίχνευση προθέσεων, καθώς δείχνει
για μία ακόμη φορά την απομόνωση του Βερολίνου.
Κατά δεύτερο λόγο η Γερμανία, που ήταν
παραδοσιακά πρόμαχος της ανεξαρτησίας των
κεντρικών τραπεζών και έδωσε στη δεκαετία του
‘90 σκληρές μάχες για τη θωράκιση της
ανεξαρτησίας της ΕΚΤ, είναι τουλάχιστον παράδοξο
να ζητά από τις κυβερνήσεις των χωρών της Ομάδας
των G20 να δώσουν οδηγίες στους κεντρικούς
τραπεζίτες. Δίχως υπερβολή, αν οι G20
συμφωνούσαν, τότε θα έπρεπε να σταματήσουν ως
ρατσιστικά τα συνεχή απαξιωτικά σχόλια σε βάρος
του Ερντογάν κάθε φορά που παρεμβαίνει για να «συστήσει»
στον κεντρικό τραπεζίτη της Τουρκίας να μην
αυξήσει τα επιτόκια.
Είναι φανερό ότι η προεκλογική ανασφάλεια και η
αβεβαιότητα στη Γερμανία κυριαρχούν ολοένα και
περισσότερο στις κινήσεις και τις πρωτοβουλίες
της καγκελαρίου και του υπουργού Οικονομικών και
ότι τα δείγματα γραφής θα πυκνώνουν όσο
πλησιάζει η εκλογική αναμέτρηση του Σεπτεμβρίου.
Η επιλογή είναι συνειδητή, η παράσταση «Μόνος...
στους G20» είναι για εσωτερική κατανάλωση.
Γιώργος Καπόπουλος (Έθνος) |
